Transcriptie: Carla Muters
Dit is Leaders in Finance: een podcast waarin we op zoek gaan naar de mens achter het succes. We praten met leiders van nu en later over hun drijfveren, carrière en privéleven. Waarom? Omdat er meer gesproken moet worden in de financiële sector. Onze gast deze week werkt bij een stichting die borgstaat voor de hypotheken van zo’n 1,3 miljoen huishoudens. De stichting heeft dan ook een enorm fonds tot haar beschikking. “Het vermogen is heel groot, 1,6 miljard. Dat is bedoeld, als het dus misgaat, om er dan te zijn voor onsumenten. Bijvoorbeeld tijdens de vorige crisis is dat fondsvermogen ook grotendeels opgegaan aan het helpen van consumenten dat ze niet met een restschuld bleven zitten.” Haar omgeving had al vroeg door dat ze voor grootse dingen was weggelegd. “Ik had een vriendje en dat wilde iets met de agrarische school, zijn ouders hadden een boerderij. Die vrienden zeiden, “Waar komt de landingsbaan voor Carla?” En wat is volgens haar de beste manier om door een zware periode op werk heen te komen? “Ik heb echt hele zware trajecten gehad, maar met mensen die allemaal energie en ook lol hadden. Daardoor ging het. Ik heb weleens een hele mooie oefening gehad, doe je ogen dicht en denk dan aan het leukste team ooit. Dan zie je hoe ik wil werken, dat is wat ik leuk vind.” Onze gast deze week is Carla Muters, voorzitter van de Raad van Bestuur van de Nationale Hypotheek Garantie. Je host is Jeroen Broekema.
Jeroen: Welkom bij een nieuwe aflevering van Leaders in Finance. Deze week is te gast Carla Muters, voorzitter van de Raad van Bestuur van NHG, de Nationale Hypotheek Garantie. Welkom, Carla!
Carla: Dankjewel, leuk!
Jeroen: Leuk dat je er bent. Voordat ik je ga introduceren, wil ik graag de partners van Leaders in Finance bedanken voor hun steun. We willen de partners van deze podcast hartelijk bedanken voor hun steun, dat zijn Kayak, EY, Odgers Berndtson executive search en Roland Berger. Erg leuk dat ze ook allemaal hebben besloten om in 2023 weer partners te zijn van de podcast. Verder wil ik de luisteraars erop wijzen dat recent mijn boek met de titel 100 Gesprekken: De mens achter het succes is uitgekomen met persoonlijke fragmenten van de eerste honderd gasten van de podcast. Dus van Ali Niknam, Klaas Knot, Jeroen Dijsselbloem tot Karin van Baardwjk, Chantal Vergouw en Annette Mosman, en dus 94 anderen. Ze komen allemaal aan bod. Vind je dat interessant en wil je er meer over weten, ga dan naar boek.leadersinfinance.nl om het boek te bestellen en uiteraard kan het ook via bol.com, Amazon, Managementboek en de andere online boekenverkopers. Dan nu over – en terug – naar mijn gast waar ik het net over had. Zoals gezegd, Carla Muters is de Voorzitter van de Raad van Bestuur van de Nationale Hypotheek Garantie (NHG). Ze werkt sinds 2017 bij de NHG. Daarvoor had ze al een lange carrière achter de rug in de financiële sector bij onder andere Vivat, SNS Reaal, De Goudse en ze begon haar loopbaan als trainee bij ING in 1997. Naast haar werk vervult Carla meerdere nevenfuncties, onder andere als lid van de Raad van Toezicht van de Stichting toetsing verzekeraars, lid Raad van Commissarissen van coöperatie Dimpact, is ze voorzitter van het bestuur van Stichting Perspectiefverklaring, lid van Topvrouwen.nl, is ze aanjager van NL2025, gastdocent bij de Stichting Leven en Financiën en ze is daarnaast ook nog heel actief als mentor en coach van ondernemers. Ze studeerde Bedrijfseconomie aan de Universiteit van Maastricht, is 48 jaar, getrouwd, heeft twee kinderen en woont in, wat ik vind, het prachtige dorp Driebergen. Dan hebben we een eerste beeld van jou, Carla. Zoals luisteraars weten, ik zou altijd graag starten, voordat we ook over jou gaan praten, met de organisatie die jij representeert, de NHG. Dat structureer ik graag aan de hand van de stakeholders, zodat we een beetje een ordening erin kunnen aanbrengen. Het is misschien goed om te beginnen, kan je bij NHG van klanten spreken? Wie zijn de klanten?
Carla: Zeker. NHG is juist heel actief voor verantwoord wonen en verantwoorde woningfinanciering voor consumenten.
Jeroen: Dus de klant is uiteindelijk de consument?
Carla: Zeker. Al werken wij met veel ketenpartners, en alle stakeholders die je langs wil lopen, die veel van die contacten met die consumenten hebben, maar ons doel is zeker om dit voor consumenten te doen.
Jeroen: Hoeveel klanten zijn er dan eigenlijk?
Carla: Ruim 1,3 miljoen huishoudens hebben een hypotheek met NHG.
Jeroen: Dat is gigantisch veel. Hoe lang bestaat NHG ongeveer?
Carla: Ruim 25 jaar, bijna dertig jaar. Een historie voortgekomen vanuit de gemeentegaranties die genationaliseerd zijn.
Jeroen: Is het altijd zoveel geweest of is het erg gegroeid de laatste jaren? Of schommelt het rond die zoveel miljoen?
Carla: Het is dus samengevoegd uit gemeentegaranties, dus dan had je in één keer wel een volume. Wat je ziet is dat het aantal wel relatief stabiel is. Zeker in de afgelopen jaren.
Jeroen: En dan de stakeholder medewerkers, je collega’s. Met hoeveel mensen doen jullie dit?
Carla: Honderd medewerkers. Dat zijn de medewerkers bij NHG, en we werken dus met veel ketenpartners samen die ook de uitvoering van NHG doen. Dus de impact is nog veel groter. Maar op kantoor in onze organisatie zijn dat honderd mensen.
Jeroen: Waar staat het kantoor.
Carla: In Utrecht. We zitten echt heel centraal, ook bij Utrecht centraal in een gebouw waar meerdere organisaties zitten. Daar hebben wij ongeveer anderhalve verdieping.
Jeroen: Van die honderd mensen, kan je grofweg zeggen wat zij doen?
Carla: De verandering van NHG heb je daarmee misschien ook te pakken, en dat is wel leuk. In eerste instantie was het een uitvoeringsorganisatie in het verdere verleden. Dat is steeds meer bewogen naar ontwikkeling en vernieuwing. Die ontwikkeling en vernieuwing geeft dan ook aan dat de meeste mensen bij NHG daar ook actief mee bezig zijn, “Hoe kunnen we nog meer die markt voor consumenten verbeteren?” We hebben bijvoorbeeld veel product management, we hebben een aantal teams die multidisciplinair werken aan doelstellingen als toegang verduurzaming, woningbehoud, dergelijke onderwerpen. Dus veel in ontwikkeling en daarnaast hebben we natuurlijk ook gewoon de dienstverlening en de uitvoering operations en IT en alle ondersteunende diensten daarvoor.
Jeroen: En qua achtergrond, komen er veel mensen uit de financiële sector die bij jullie aan de slag gaan?
Carla: De financiële sector, maar ook vanuit het ministerie, dus de rijksoverheid. Dat is wel een interessante combinatie. En soms ook echt buiten de branche, dat is natuurlijk ook afhankelijk van het vakgebied. Maar marketing communicatie of ook andere onderwerpen zoals HR. Dat is natuurlijk heel mooi, om juist ook diversiteit aan mensen te hebben.
Jeroen: Ja. En de structuur, jij bent Raad van Bestuur samen met Roald van der Linde, volgens mij, met z’n tweeën. Klopt dat?
Carla: Ja, dat klopt. We zijn een collegiaal statutair bestuur met z’n tweeën en we hebben drie managers en we zijn met z’n vijven het management team en een hele platte organisatie want we hebben heel veel professionals die we graag in kracht zetten en die zelf heel erg goede dingen kunnen doen.
Jeroen: Klinkt alsof je dat ook prettig vindt, dat het zo’n platte organisatie is?
Carla: Ja, want dat was het niet toen ik binnenkwam. Dus het is ook een verandering geweest om te kijken, “Hoe krijg je ook die vernieuwing voor elkaar?” Dat krijg je met mensen zelf en de impact die ze daar kunnen maken. Dat is ook heel leuk om te doen en heel leuk om samen te doen. Maar het is ook een grote verandering geweest.
Jeroen: Was dat zwaar en lastig om door te voeren?
Carla: Het is van uitvoerend naar meer vernieuwend en ontwikkelend gegaan, en dat is niet lastig. Maar daar wil je wel in helpen en ook duidelijk richting in geven en ook helpen, “Hoe dan?” Dus dat vraagt zeker aandacht, maar het vraagt ook medewerkers die verantwoordelijkheid nemen, die ook de competenties hebben om dingen te doen. Daar kun je ook bij helpen, dat kun je benoemen, dat kun je dus richting geven, je kan het inspireren. Maar dat vraagt natuurlijk wel tijd en het blijft bij ons ook altijd van, “Hoe doen we dat nog beter?”
Jeroen: Naar zo’n plattere organisatie toe werken, was dat iets wat jij echt wilde of was het een vraag vanuit alle stakeholders?
Carla: Op dat moment waren we ook een tweehoofdig bestuur, met Arjen Gillen en ik. Daarin hadden we wel, ook met het management team samen, de behoefte om dat toch eerst in een soort cultuursprong te doen, van accountability en “Hoe pak je meer verantwoordelijkheid, hoe doe je dat?”, en dat toen ook gevolg te geven door de structuur aan te passen. Dus het is eigenlijk een combinatie van strategie die meer naar maatwerk en vernieuwing gaat van structuur die je ook aanpast en cultuur. Dus dat hangt heel nauw samen. Daarmee hebben we ook geprobeerd om die verantwoordelijkheid een extra zetje te geven, want met minder managers kun je ook minder praten en minder tijd besteden. Het blijft wel altijd een punt van aandacht, want kun je dan ook alle collega’s voldoende erkenning en aandacht geven en helpen? We proberen ook juist te zeggen dat collega’s elkaar heel goed kunnen helpen, maar het blijft altijd wel een spannende balans.
Jeroen: Juridisch gezien, hoe zit de organisatie juridische in elkaar? Wat is het eigenlijk? Is het een stichting?
Carla: Het is een private stichting, maar met rijksachtervang in de statuten. Dat is een hele bijzondere situatie, NHG is echt een unieke organisatie tussen markt en overheid. Het is een private stichting en opkomend voor een maatschappelijke missie, een betere markt voor consumenten.
Jeroen: Ja, want de stichting zou nooit alle risico’s kunnen dragen. Dat noem jij die rijksachtervang, om de risico’s te kunnen dragen, de garanties die jullie afgeven?
Carla: We kunnen het wel dragen, en dat is tot nu toe ook zo gebleken, ook in de vorige crisis. Maar mocht het nodig zijn, is er dus die rijksachtervang. En dat is natuurlijk een mooie zekerheid als alle risico’s cumuleren. Want wat je vaak ziet is dat dan werkloosheid, huizenprijzen, economische factoren allemaal samenhangen. Relatie beëindiging is een grote oorzaak dat het misgaat in het betalen van je woning. Dus die factoren komen samen. Mocht het nodig zijn, is er rijksachtervang. Maar we zijn er heel trots op dat we juist ons eigen fondsvermogen opbrengen, want dat wordt betaald uit een borgprovisie die een consument betaalt bij een NHG-hypotheek en dat we dat beroep op die rijksachtervang nog nooit nodig hebben gehad, maar dat dat ook niet waarschijnlijk lijkt. Dus we proberen dat ook echt wel zelf te doen.
Jeroen: Dus je hebt een enorm vermogen daar staan bij jullie. Hoe groot is het vermogen en wat doen jullie daarmee?
Carla: Het vermogen is heel groot, 1,6 miljard. Dat is bedoeld, als het dus misgaat, om er dan te zijn voor consumenten. Bijvoorbeeld tijdens de vorige crisis is het fondsvermogen ook grotendeels opgegaan aan het helpen van consumenten, dat ze niet met een restschuld bleven zitten. Daar zitten de grootste bedragen. Op dit moment doen we er niet zoveel mee, omdat de verliezen niet groot zijn. Maar we zijn heel actief in woningbehoud. Dus we kijken hoe consumenten juist ook in de huidige tijden kunnen blijven wonen. Dan zijn er natuurlijk de energieprijzen, ook relatie beëindigingen, gestegen huizenprijzen want je moet je ex-partner uitkopen. Daar zitten dus weer allemaal andere problematieken en dat proberen we dus ook steeds beter te doen, zodat de consument – als het even kan – kan blijven wonen.
Jeroen: Heel praktisch gesproken, is het dan allemaal liquide aanwezig, die 1,6 miljard? Staat dat gewoon op een spaarrekening klaar? Of wordt er ook een deel belegd van dat vermogen?
Carla: We beleggen wel, maar heel prudent. Daar is gewoon een beleggingsbeleid voor en beleggingsstatuten. Dat is heel prudent, er is ook afgesproken hoe we dat doen met het ministerie. Dus dat staat zeker niet allemaal liquide.
Jeroen: Nee, want zoals je zelf zei, in de vorige crisis had je het gewoon nodig, dus dan kan het niet in langjarige dingen vastzitten.
Carla: Nee, maar het staat voldoende liquide om daar snel over te kunnen beschikken. Het is dus ook prudent belegd, want ons doel is niet om hiermee risico’s te lopen, zeker niet.
Jeroen: Om nog even die juridische stakeholder af te ronden, er zit dus een Raad van Toezicht op, wie zit daarin? Is dat de overheid, externe partijen? Hoe werkt dat?
Carla: We hebben een Raad van Commissarissen en Menno Snel is onze voorzitter. Wat je ziet in de samenstelling van onze Raad van Commissarissen is dat het ook mensen zijn uit verschillende hoeken. Dus vanuit rijksoverheid voort gedragen, vanuit het Ministerie van BZK. Dat is ook onze belangrijkste stakeholder. Maar ook het Ministerie van Financiën, daar is een RvC-lid voort gedragen. Maar ook vanuit de Nederlandse Vereniging van Banken, de Vereniging Eigen Huis. Dus dat zijn een aantal belangrijke stakeholders die ook een commissaris voort dragen. En de samenstelling en ervaring van de mensen is dus divers.
Jeroen: Is daar dan veel debat? Want je hoort altijd, “Welk bedrag moet eraan hangen?”, tot welk bedrag jullie die garanties verstrekken. Dat gaat natuurlijk over die grote som geld die jullie hebben staan. Is daar nou veel discussie over, of wordt het toch wel redelijk opgelegd aan jou en je organisatie?
Carla: We hebben een methodiek voor hoe we die kostengrens vaststellen. Het is dus afgesproken dat het zo werkt. Natuurlijk kun je het altijd hebben over die middengroep die dan net wel of net niet daarbinnen valt. Maar voor deze methodiek is gekozen om een kostengrens vast te stellen, om daarachter ook een systematiek te hebben. We proberen daarin anticyclisch, dus niet met de conjunctuur, te veel mee te gaan. We proberen daarin stabiel te zijn, maar zeker de afgelopen tijd is dat echt een onderwerp van gesprek geweest met de sterke huizenprijzen. We liepen gewoon achter met de NHG-kostengrens. Dat betekent dat je minder mensen kan helpen met een NHG-zekerheid.
Jeroen: Helder. Ik wil toch nog een beetje doorvragen op die Raad van Toezicht. Is er dan veel discussie in zo’n Raad van Toezicht hierover of is het eigenlijk toch wel beleid waar vanuit het ministerie over meegedacht wordt? Of wordt het echt in die RvT besloten?
Carla: Het is wel een Raad van Commissarissen, een RvC, maar het is niet alleen dat daar de discussie plaatsvindt. Ook wel vanuit het bestuur en bij NHG heb je natuurlijk heel veel gesprekken, ook met onze stakeholders en ook in media komt het naar voren. Er zijn natuurlijk verschillende perspectieven op en stabiliteit en anticyclisch is ook een belang, en aan de andere kant juist mensen beschermen als de huisprijzen nog sterker stijgen, dat is ook belangrijk. Want dan lopen mensen meer risico’s of ze gaan meer risico’s aan. Dus het is zeker een onderwerp, maar een afgesproken methodiek is ook wel een afgesproken methodiek. Dus daar probeer je juist je niet te veel door de waan van de dag te laten leiden. Maar het is zeker een onderwerp en ook omdat we in de Raad van Commissarissen ook verschillende mensen hebben zitten, maar binnen heel NHG ook mensen vanuit de rijksoverheid of vanuit de markt. We proberen natuurlijk de dingen zo goed mogelijk te doen om die consumenten te helpen. Want daar zijn we natuurlijk ook voor bedoeld.
Jeroen: Ja, helder. Ik kan me voorstellen dat zo’n methodiek een houvast geeft, dat je ook niet speelbal wordt van de politiek en ik kan me voorstellen dat heel veel mensen iets vinden van de NHG, wat je ermee zou moeten doen. Misschien vinden heel veel mensen dat je het grootste deel van dat bedrag nu aan verduurzaming zou moeten besteden, terwijl jij misschien ook wel zegt, “Ik wil ook wel zorgen dat we die rijksachtervang nooit nodig gaan hebben en zelf mijn geld kan inzetten mocht het nodig zijn.” Gewoon puur om verliezen op te vangen. Je hebt het al genoemd, die ketenpartners. Er zijn er natuurlijk ongelooflijk veel waar je mee werkt, maar kan je de paar belangrijkste toelichten wat jullie daarmee doen?
Carla: Ja, Ministerie van BZK, Ministerie van Financiën, Nederlandse Vereniging van Banken, Vereniging Eigen Huis, Nibud, natuurlijk heel veel geldverstrekkers, adviespartijen. Dat zijn een aantal voorbeelden. Wat we daarmee doen is kijken hoe we die markt voor consumenten verder kunnen verbeteren, en daar hebben we het vooral over. Door de garantie die wij bieden, kunnen we ook helpen om de standaarden te zetten en ook te vernieuwen voor toegang van, “Wie heeft er nou toegang? Is dat ook eerlijk en gelijk?” Starters nu op de woningmarkt, dat is natuurlijk een bekend probleem. Senioren die kunnen doorstromen, flexwerkers of ondernemers, de gelijke behandeling. Je probeert een inschatting te maken van de betaalbaarheid of iemand zijn lasten en zijn hypotheek kan betalen voor de komende dertig jaar en dan ook kan blijven wonen. Maar dat verbetert en dat kan anders en het kan nog steeds beter. Duurhuurders hebben we laatst ook toegevoegd. We proberen ook te kijken naar perspectief, “Wat heeft iemand voor opleiding? In welke sector werkt die?” Dat is eigenlijk belangrijker dan dat vaste contract dat je hebt, en terugkijken naar het verleden. Naar inkomst en uitgave zou je kunnen kijken. De ene geeft meer uit dan de ander. Je ziet bij duurhuur dat er mensen zijn die hogere woonlasten willen dragen of kunnen dragen. Maar door die garantie kunnen we dus aan de toegang kant, aan de verduurzaming – je noemde het ook al – iets betekenen, maar ook in woningbehoud. Voorkomen dat mensen in schulden of juist geholpen als ze schulden hebben, dat proberen we dus ook met partijen te doen. En misschien met verduurzaming, je zei ook iets over het fondsvermogen, in ons statuut is geregeld hoe we dat fondsvermogen mogen besteden, maar wij zouden ook wel graag een rol willen spelen in de problemen die nu bij deze mensen leven.
Je luistert naar Leaders in Finance met Jeroen Broekema.
Jeroen: Naar jou toe bewegende, ik wil starten met een quote die ik vond uit een interview met jou in de voorbereiding. Daar wordt door jou gezegd, “Ontdek je talent en zie mogelijkheden. Beperk je niet, daag jezelf uit, wees aardig en behulpzaam en besef hoe goed we het hier hebben in Nederland.” Er zitten wat mij betreft heel veel mogelijke zijweggetjes in deze quote. Allereerst, ontdek je talenten, dat vond ik wel mooi. Is dat voor jou een zoektocht geweest, of was het altijd duidelijk wat je talenten waren?
Carla: Ik geloof zelf heel erg in die win-win, maar dat is als je weer wat verder bent of wat ouder bent en als je terugkijkt. Als ik terugkijk naar hoe ik opgroeide, nu kijk ik anders terug. Dan denk ik, “Ik was altijd wel slim”, ik denk dat ik nog nooit een onvoldoende heb gehaald, dat ging allemaal wel. Maar ondertussen ging ik ook heel veel op stap en had ik hele leuke vrienden. Het was Limburg, ik hoor mensen in alle hoeken van Nederland weleens zeggen, “Hier zijn we nuchter”, maar ook in Limburg, “Steek je hoofd niet boven het maaiveld”, volgens mij hebben we dat allemaal. Maar ik was daar dus ook niet zo mee bezig. Wel leuke verhalen, ik had een vriendje en dat wilde iets met de agrarische school, zijn ouders hadden een boerderij. Die vrienden zeiden, “Waar komt de landingsbaan voor Carla?” Dat zijn wel grappige dingen, als je zo terugkijkt. Het ging me wel relatief makkelijk af, toch nam ik ook wel verantwoordelijkheid en ik deed daar veel voor. Ik ben ook wel uitdagingen aangegaan. Waren die talenten zo duidelijk? Nee, dat is voor iedereen ook een soort weg van groei, denk ik, dat je dat tegenkomt. Maar als je dan uitdagingen aangaat, wordt het wel duidelijker voor je. Eén van de dingen die ik in die quote zei, “Ontdek je talenten en zie de mogelijkheden”, er zijn gewoon heel veel mogelijkheden. Ik zie altijd heel veel mogelijkheden.
Jeroen: Zien andere mensen dat ook van zichzelf, of zie je veel mensen ook in je organisatie of elders waarvan je denkt, “Die hebben eigenlijk helemaal niet door waar ze specifiek goed in zijn”?
Carla: Ik denk dat niet iedereen dat doorheeft, zeker. Het is ook leuk om het daarover te hebben, want dan word je samen beter. Dat is een win-win. Dus als je daar iemand anders ook mee kan helpen, gaat die dat zelf zien, maar ook meer ontwikkelen of daar meer mee doen, daar ook blijer van worden en ondertussen profiteer je daar ook van als organisatie. Het maakt niet eens uit welke organisatie, je noemde net heel veel nevenactiviteiten. Maar je kunt dan die talenten ook kwijt. Ik vind het mooi als iedereen dan ook echt de verantwoordelijkheid kan pakken om met z’n allen toch bij te dragen aan een beetje een mooiere wereld.
Jeroen: En nog even de conclusie van ‘ontdek je talenten, zie je mogelijkheden’, het eerste stukje van die quote, de manier om dat te doen hoor ik je eigenlijk zeggen is, maar correct me if I’m wrong, “Vraag aan andere mensen wat ze zijn. Laat andere mensen vertellen over jou.” Of kan je er zelf ook echt achter komen door een introspectie te doen?
Carla: Je kan daar zelf zeker ook naar kijken, maar wat wij in ieder geval bij NHG ook proberen is: Heb daar het gesprek over. Dus vraag het ook, die feedback. Het is altijd heel leuk, de tip en top, dus noem ook iets wat je vindt dat een ander goed doet en daar ga je ook van groeien. Feedback is heel belangrijk, we proberen ook echt in trainingen daar aandacht aan te besteden. Dus op meerdere manieren, denk ik. Maar ook gewoon in je vriendenkring, wat zou je nou je vriend over je zeggen? Dan ga je al een beetje lachen als je je dat voorstelt. Dan weet je wel welke dingen opgenoemd zullen worden.
Jeroen: Toen zeiden ze, “Waar komt de landingsbaan voor Carla?” Ik vind het een geweldige quote! Ik ga nog even terug naar die andere quote, daar zitten nog veel meer mooie dingen in. “Wees aardig en behulpzaam”, is dat iets wat jij zelf altijd bent of wat je hebt moeten aanleren? Hoe zit dat bij jou?
Carla: Ik ben niet zo aardig.
Jeroen: Nee, ben je niet zo aardig?
Carla: Ik weet het niet. Dat ‘wees aardig en behulpzaam’, ik heb wel moeite met de negativiteit van mensen of van de negativiteit in de wereld. Het is heel makkelijk om allemaal af te geven op iemand, want het is dan nooit goed genoeg. Dan denk ik, “Wat een verspilling van energie.” Want daar word je zelf ook niet blij van, daar wordt de ander niet blij van, waarom doen we dat? Bij mij is het een bepaalde energie of vrolijkheid, als je zo iets benadert. Dan begint het al anders en dan wordt het ook anders. Maar niet zo aardig, ik vind dat voor mezelf ook niet een doel op zich. Waarmee ik wel probeer de relatie altijd goed te houden, maar ook de moeilijke dingen te benoemen. Ik vind het zelfs leuk om moeilijke dingen te benoemen.
Jeroen: Waarom zou je dan niet aardig zijn?
Carla: Dat kan ook heel direct overkomen, dus ik probeer dat zeker nooit op de persoon te doen, maar ik probeer wel heel duidelijk te zijn. Ik heb ook wel een mening en ik ben ook wel direct. Dus dat kan er ook uitkomen op een manier die niet altijd aardig overkomt. Maar toch denk ik met elkaar van, “Als we allemaal een beetje wat aardiger zouden zijn, naar elkaar zouden kijken, de wereld zou er wel mooier van worden.”
Jeroen: En als je dan terugkijkt toen je begon met werken bij ING versus nu, voorzitter van de Raad van Bestuur, ben je dan nu aardiger en behulpzamer geworden of ben je gewoon nog steeds precies hetzelfde zoals je was?
Carla: Misschien heb ik wel een leuke anekdote daarover. Ik werd na drie jaar, na dat traineeship, leidinggevende en toen kwam er een overname van De Goudse en toen werd me daar een baan aangeboden als sectormanager. Ik was 26 en werd ineens in een zwaar leidinggevende rol gezet. Dat was heel erg mooi. Maar toen dacht ik ook, “Dan ga ik heel hard werken.” Dus ik ging echt heel erg die ratio-kant op, hard werken. Ik heb echt wel mijn neus gestoten omdat ik de gesprekken bij het koffieapparaat miste en het met twee teams eigenlijk niet zo goed ging. Ik ben zeker niet dezelfde gebleven, je leert echt. Daardoor dacht ik, “Mijn kracht is ratio en emotie en die balans.” Ik vind het heel leuk om met mensen te werken en met mensen te lachen en ook echt leuker en beter te worden. dat zijn zo’n eenvoudige woorden, maar het is wel een rode draad in de dingen die ik doe.
Jeroen: Het was dus blijkbaar een moment daar dat je doorhad, “Dit is niet de manier, ik mis het koffieapparaat gesprek.” Maar je hoofd stoten, wat betekent dat? Was er een leidinggevende die boos op je was, had je een soort burn-out? Wat moet ik me daarbij voorstellen?
Carla: Nee, dat allebei niet. Maar wel dat twee teams bijna wel helemaal richting burn-out gingen. Dat ging helemaal niet goed.
Jeroen: Hoe kwam je daar dan achter? Dat zag je zelf of werd je erop gewezen?
Carla: Door die mensen wel bij de koffieautomaat te horen en te spreken. Het rationele verhaal van de leidinggevende was dus anders dan de emotie in het hele team. Dus door dat contact te hebben, door het daar over te hebben, door te vragen hoe het gaat aan mensen en daar oprecht ook tijd en belangstelling voor te hebben, maar daar ook iets mee te doen. Dat was dus een les, zo heb je er wel meer. Dus ik ben zeker niet dezelfde gebleven. Je probeert daarin ook te ontwikkelen en dat beter te doen.
Jeroen: Schrok je toen van jezelf?
Carla: Ja, eigenlijk wel. Een beetje werd het ook nog ingegeven, dan kom je op je 26ste in zo’n zware leidinggevende positie, en we gingen ook nog hele mooie dingen doen als hypotheek met een buitenlandse geldverstrekker opzetten, ik kreeg nog een beetje mee, “En je hebt een extra uitdaging, want je bent jong en vrouw.” Toen dacht ik, “Dan ga ik dus ratio en hard werken.” Dus eigenlijk werd het ook een beetje ingegeven en dacht ik, “Ik moet gewoon weer terug naar mezelf, naar die kracht van ratio en emotie en juist samenwerken met mensen.” Dus zeker schrok ik, maar we hebben het wel gelukkig heel goed op de rit gekregen, omdat het net niet te laat was. Maar dat zijn wel leerzame momenten.
Jeroen: Mooi dat je het deelt! In het laatste stukje van die quote zeg je, “En besef hoe goed we het hier in Nederland hebben.” Dan zou ik eigenlijk aan jou willen vragen, “Beseffen we dat vaak niet?”
Carla: Ja, dat vind ik. Ik denk dat het misschien ook een gewenning is en dat we er niet genoeg bij stil staan. Dus ik zou willen benoemen om er wel bij stil te staan, zie dat ook en probeer je daarmee ook in te zetten om die wereld wat mooier te maken. Want niet iedereen heeft het zo goed. Die kleine dingen moet je wel blijven zien, dat vind ik echt wel belangrijk.
Jeroen: Zie jij die andere kant, dus waar we het niet zo goed hebben, misschien in delen van Nederland of in segmenten van de samenleving? Ik las ook in de voorbereiding dat je heel graag reist, dus waarschijnlijk heb je ook veel landen gezien die een stuk armer zijn dan Nederland. Zijn dat de plekken? Of hoe kom jij in aanraking met plekken waar het niet zo goed gaat als jij en veel mensen om je heen het hebben?
Carla: Ik reis graag en heb veel gereisd en daar zie ik dat zeker. Wat ik dan altijd leuk vind, is dat je toch ook gesprekken en lol met elkaar kan hebben en het gaat uiteindelijk ook om de ander zien en daar aandacht voor hebben en daar toch ook iets leuks van maken of iets in proberen te betekenen. Maar dat is wat kleiner dan Nederland en NHG, bijvoorbeeld. De gelijkheid, hebben mensen gelijke kansen? Ik vind het ook best wel moeilijk, koop versus huur, de ongelijkheid, vermogensopbouw via het kopen van een woning. Dat is gewoon niet gelijk. Ik denk dat we daarin ook nog meer te doen hebben. Of kijk nu naar de lagere energie labels, huizen met slechtere energie labels zijn goedkoper. Dus we hebben een hogere instroom in de NHG-portefeuille omdat dat nog betaalbare woningen zijn. Maar dit zijn dezelfde mensen die misschien niet het geld hebben om dan te verduurzamen, of die hoge energierekeningen hebben of misschien wel in de kou zitten, letterlijk. Nu zijn er allemaal steunmaatregelen, ik vind het ook wel mooi hoe we dat in Nederland doen, ook met corona en ondernemers. Maar er zijn wel altijd mensen die ook daar dan net buitenvallen. Ik vind het goed dat we daarvoor opkomen. Je ziet in het algemeen dat het in andere landen zeker niet vanzelfsprekend is en eerder minder wordt om voor elkaar te zorgen. Ik ben toch wel blij met dat systeem wat wij dan hebben. Maar ook daar kunnen we nog dingen verbeteren.
Jeroen: Die drive om op te komen voor mensen die het niet zo goed hebben als jij, dat komt al een aantal keer in het gesprek terug, dat je dat belangrijk vindt. Dat is ook iets wat ik las in allerlei dingen en hoorde over jou in de voorbereiding. Als je dat dan projecteert op jouw jeugd, je groeide op in Weert, je had een jongere zus. Gaven je ouders je dat mee?
Carla: Eigenlijk misschien niet zo, dat is niet verkeerd bedoeld, maar dat was niet zo’n groot onderwerp. We hadden zelf een hele leuke jeugd, onze tuin was een soort speeltuin. Dus we hadden het goed, maar het was ook heel gastvrij. Er kwamen altijd wel veel mensen over de vloer, veel kinderen, iedereen was welkom. Dus dat zeker. Dat opkomen voor anderen, ik denk ook dat ik door te reizen veel heb gezien. Maar ik vind dus ook die kant van de negativiteit heel lastig. We kunnen echt wel veel klagen in Nederland en negatief zijn. En ik wil echt niet zeggen dat het leven allemaal makkelijk is, dat vind ik helemaal niet. Het leven is ook moeilijk, maar verspil niet je energie, besteed je energie dan aan die andere kant. Daar zit wel een drive van mij in, een positievere energie waardoor je ook wat meer kan betekenen.
Jeroen: Maar dat kreeg je niet mee vanuit je ouders, dus dan wil ik graag twee kanten op, als dat mag. Het ene is: Wat voor dingen kreeg je wel mee? En aan de andere kant: Voelde je je dan niet soms heel anders? Dit is best wel een belangrijk punt voor je, ook als kind waarschijnlijk al?
Carla: Wat kreeg ik wel mee? Pak je kansen, dat kreeg ik heel sterk mee. Mijn moeder had niet een opleiding mogen doen, ze kwam uit een gezin met elf kinderen. Ze had zoiets van, “Jij moet je kansen pakken, je moet je opleiding doen. Dat moet je allemaal gaan doen.” Dus dat kreeg ik heel erg mee. Dus dat is de ene kant. En de andere kant, was het dan niet lastig? Nee, ik was er toen eigenlijk niet zo heel veel mee bezig. Wat ik wel probeerde is te kijken, “Hoe kan je iedereen betrekken of iedereen laten meedoen?” Je hoort nu ook veel over pesten of over dat soort dingen. Dan denk ik, “Dat doet echt pijn, waarom doen we zo akelig met elkaar?” Daar zit dat ‘doe wat aardiger naar elkaar’ in. Je hoeft wat mij betreft niet met iedereen de beste vrienden te zijn, maar iets aardiger doen en meer inclusief, zie ook de ander, of stel je voor dat jij dat was. Dat soort dingen vond ik wel belangrijk. Maar ik was niet heel anders, ook daar niet te veel je hoofd boven het maaiveld. Daar was ik ook niet zo heel erg mee bezig.
Jeroen: Toch zei iemand dat er een landingsbaan moest komen voor jou. Ik weet het niet, hoor. Je vader was accountant, heb je daar nog iets van meegekregen? Was dat cijfermatig, want later ben je toch in de financiële sector gaan werken, zit daar een link of niet?
Carla: Dat economische, dat dacht ik wel altijd. Vroeger ook met mijn zusje, dan was mijn zusje meer sociaal. Ook met dieren en met vrienden. Dus dat economische heb ik wel altijd gehad, dat heb ik ook wel meegekregen daaruit. Maar de financiële sector was eigenlijk een toeval stap omdat de traineeships daar zo goed waren. Dus op het moment dat ik dacht, “Wat wil ik nu gaan doen?”, was dat gewoon heel aantrekkelijk en uitdagend. En dat maakt eigenlijk dat ik die stap naar de financiële sector zette. Maar toen ik in de financiële sector kwam, dacht ik, “Deze sector is zo belangrijk, maar het consumentenvertrouwen is heel laag. Hier staat wel wat te doen.” En wat later dacht ik, “Ik kom allemaal leuke mensen tegen in die financiële sector, dus het moet ook lukken. We moeten dat kunnen veranderen.” Dat vond ik erg interessant en ik blijf het nog steeds interessant vinden. Ik denk dat ik in de loop van de jaren ook richting de beweging naar NHG als stichting, dan wordt het toch belangrijker. Wat kan je betekenen en hoe krijg je een meer maatschappelijke missie? Ik denk dat dat heel erg gegroeid is in mijn leven.
Jeroen: Toch nog een paar dingen over je jeugd, als dat mag. Eentje dat ik heel interessant vond was dat er bij jullie thuis ABN werd gesproken. Dat was uitzonderlijk, werd erbij gezegd.
Carla: Ja, dat is zo.
Jeroen: Hoe kwam dat dan?
Carla: Mijn ouders zijn echte Weertenaren en spreken dus ook een Weerts dialect. Zelfs op latere leeftijd hadden ze zelfs niet door dat ze dialecten spraken. Mijn zusje en ik zijn allebei Nederlands opgevoed, we hadden ook wat vrienden die ook Nederlands spraken. Mijn moeder zei dat het daar vandaan kwam. Maar dat was echt wel bijzonder, ik had ook vrienden in Weert, die vonden het wel lastig om met mij te praten want ik sprak dus geen dialect. Ik versta het heel goed, je taalgevoeligheid.
Jeroen: Kan je nu iets in het Weertse dialect zeggen?
Carla: Ich kan wel plat kalle, ja.
Jeroen: Viel je er een beetje buiten als je het niet kon spreken?
Carla: Niet echt, omdat ik dat waarschijnlijk met een bepaalde energie en vrolijkheid ook niet echt liet gebeuren. En ik vond het juist wel leuk dat mensen dat ook tegen mij zeiden of durfden te zeggen en dat we daar gesprekken over hadden. Ik zei dan, “Spreek maar gewoon dialect, want ik versta het wel. Dat komt wel goed.” Regelmatig was dat ook met op stap gaan of met carnaval of zoiets, of met de kermis, en dan probeerde ik ook maar wat dialect te praten of zo. Maar op zich spreek ik met niemand dialect, dat heb ik nooit gedaan.
Jeroen: Was dat expliciet een keuze van je ouders?
Carla: Ja.
Jeroen: Waarom?
Carla: Ze hadden Nederlandse vrienden en ze dachten dat dat beter was.
Jeroen: Voor je carrière of zo?
Carla: Ja, wat je gaat doen en bereiken. Ik kijk nu ook naar Limburg en ik denk, “Dat chauvinisme, ik vind het echt schitterend”, terwijl de mensen in Limburg dat toch wat minder vinden. Ik vind dat zelf wel juist heel mooi, maar misschien als je op een afstandje staat– en het was een bewuste keuze.
Jeroen: Hadden ze gelijk, denk je? Klopt het dat het jou heeft geholpen, zoiets zogenaamd klein, maar misschien is het wel groot?
Carla: Ja, misschien is het wel groot. Want het zei je iets over dat je toch wel waarschijnlijk meer kon gaan betekenen, dat zou groot kunnen zijn. Maar dat is ook hoe je het zelf oppakt. Dus dat is niet alleen dat punt, maar het heeft wel geholpen, denk ik. Het is sowieso goed dat je verstaanbaar bent, maar ik zou het juist wel leuk vinden als ik ook dialect zou spreken. Ik ben er ook wel een beetje trots op, en je kunt in het Nederlands altijd nog wat meer je accent aanpassen. En dat heb ik juist bewust niet gedaan, want ik vind het eigenlijk wel leuk om te horen waar mensen vandaan komen. Daar kun je ook trots op zijn.
Jeroen: Ja, duidelijk. Waar komt dat competitieve element vandaan? Want ik las in de voorbereiding ook dat je zei, “Ik wil toch altijd wel spelletjes winnen, ik wil toch hoge cijfers halen.” Waar komt dat vandaan? Is dat je karakter?
Carla: Dat is wel mijn karakter. Als je iets doet, doe het dan goed. Ik heb ook principes als ‘the sky is the limit’ of zo gehad. Dan denk ik, “Hoe hoog leg ik de lat?” Maar ik ben wel ambitieus, dus dat is wel een ding, “Als je iets doet, doe het dan goed.” Maar ik ben wel in de loop van de tijd het wat minder belangrijk gaan vinden. Ik doe ook dingen voor de gezelligheid. Eerst vond ik dat best een beetje moeilijk om te zeggen. Want ik dacht, “Ik ben wel een levensgenieter.” Dat durf ik niet te zeggen, want dat is echt een woord alsof je aan het flierefluiten bent. Dus ik heb dat woord gewoon heel lang vermeden, want ik dacht, “Dan ben je niet aan het presteren of niet iets aan het betekenen.”
Jeroen: Tegelijkertijd was je waarschijnlijk wel veel uren aan het maken?
Carla: Ja.
Jeroen: Of betekent levensgenieter ook dat je parttime bezig was?
Carla: Nee, ik heb nooit parttime gewerkt. Dus ik was heel hard bezig, maar ik vind juist wel de kracht om die balans daartussen heel goed te hebben zodat je er ook lol en energie in blijft houden.
Jeroen: Hoe switch je dan? Want aan de ene kant ben je ook als trainee hard aan het werk, je bent redelijk competitief. Dat klinkt misschien wat vies voor sommige mensen, maar je bent in ieder geval gedreven. Je wil het goed doen, zoals je zelf zei. Aan de andere kant ben je ook een levensgenieter, hoe switch je dan?
Carla: Switchen misschien niet eens echt, ik vind het ook heel leuk om dingen samen te doen met mijn werk of mijn nevenactiviteiten, om met mensen ook leuke dingen te doen. Dus het is niet eens switchen, het is ook lol hebben waar het moeilijk is of waar het heel hard werken is. Ik heb echt hele zware trajecten gehad, ook in vorige banen met overnametrajecten. Dat was keihard werken, maar met mensen die allemaal energie en ook lol hadden en daardoor ging het. Ik heb weleens een hele mooie oefening gehad van, “Doe eens je ogen dicht en denk dan aan het leukste team ooit.” Als je dat doet, iedereen zelf, dan zie je hoe ik wil werken. Dat is wat ik leuk vind. Dat is hard werken, maar dat is ook switchen, dat is ook lol hebben.
Je luistert naar Leaders in Finance met Jeroen Broekema.
Jeroen: Wat ik gezien heb in de voorbereiding is dat je het vaak hebt over een goede verhouding tussen ratio en emotie. Daar wil ik het nog met je over hebben, want wat betekent dat nou precies? Is het ook iets wat jij hebt moeten leren?
Carla: Ik noemde net dat voorbeeld waar ik tegenaan liep, dat ik dus heel erg in de ratio ging en dat het niet werkte. Dus dat is voor mij wel één van de duidelijkere voorbeelden geweest, om daar ook echt scherp op te zijn. Ik denk dat de combinatie heel belangrijk is omdat het aan de ene kant gaat om uitzoomen, snel denken, overzicht hebben, richting geven. Maar de andere kant, emotie, het gaat ook om inspireren en motiveren van mensen. Ik vind het heel leuk om samen te werken. Ik vind het heel leuk om samen iets neer te zetten en ik geloof dat je daarin dus ook sensitiviteit moet hebben. Dus de emoties, zie wat er bij anderen speelt. Kun je daar iets mee en kun je het leuk maken? Kun je die win-win zoeken, kun je daar verbinden? Met NHG zitten we ook in een heel groot speelveld, maar wij kunnen ook echt partijen samenbrengen die dan iets kunnen betekenen. Als je dat kan doen, ik geloof die combinatie van het grotere geheel zien, één van die dingen die naar voren komen is ook iets met dat groter denken, je noemde net een quote met wat andere termen, maar ik geloof wel groot denken, je gaat dromen en uitzoomen, dan wordt er ineens meer mogelijk. Je gaat het groter voor je zien. Ik denk dat ik daartoe ook kan stimuleren.
Jeroen: En die positieve inslag die je belangrijk vindt en die je zelf ook uitdraagt en het enthousiasme, betekent dat ook dat je heel makkelijk kan relativeren als het moeilijk en zwaar wordt? Of zit je dan intern eigenlijk ook wel heel erg in de stress?
Carla: Ik kan zeker wel relativeren, maar je herkent ook gelijk mijn valkuil. En het is ook heel belangrijk om je daar bewust van te zijn. Als ik maar denk dat alles kan en dat alles positief en mogelijk is, daar kunnen anderen echt wel stress van krijgen. Ik snap ook wel de valkuil, daar wil ik ook voor waken. Ik zei het eerder al, wij willen gewoon keuzes maken. Maar eigenlijk zou ik het liefst alles willen doen. Dus let op je eigen valkuil en relativeren kan ik zeker. Maar dat helpt ook, in dat relativeren zit ook iets in van, “We hebben het heel goed.” Dan denk ik, “Dan kun je heel makkelijk natuurlijk allerlei andere voorbeelden daarbij bedenken.” Maar dat lukt me wel en dat probeer ik ook tegen anderen te zeggen. Maar ik heb ook mijn valkuilen.
Jeroen: Wat geeft jou uiteindelijk stress? Kan je daar een bijvoorbeeld van geven? Misschien niet heel concreet, maar wat zijn dingen die jou stress geven?
Carla: Als dingen lang duren. Ik denk dat mijn ongeduld er daar dan in zit, maar als iets lang duurt. Als je echt uitzoomt en je kijkt naar de financiële sector en de verandering daarin, of je kijkt naar de hypotheeksector en digitalisering, er is nog veel meer mogelijk. Maar ook met crises die we hebben, die we zien aankomen kunnen we niet al het geld steken in al die huizen verduurzamen zodat dadelijk iedereen label A heeft in plaats van dat we nu compenseren of een plafond hebben. Dus ik zou wel groter willen denken. Waar krijg ik stress van? Eigenlijk zou ik wel graag willen dat de korte termijn maatregelen en lange termijn maatregelen gewoon beter worden afgewogen en ook sneller geïmplementeerd worden. Ik vind de uitdagingen best wel groot. Bijvoorbeeld duurzaamheid, maar ook in het wonen in Nederland. We kunnen nog veel meer met die beschikbare ruimte doen, die beter te benutten. Maar ik vind ook ons opleidingsniveau of de ongelijkheid tussen arm en rijk echt grote uitdagingen in Nederland, maar ook in de wereld.
Jeroen: Ik wil even inhaken op dat ongeduld. Ik zal een beetje gaan doorwerken in deze podcast, anders wordt die erg lang en ik wil je geen stress bezorgen. We hebben bij Leaders in Finance ook altijd een teaser en een pleaser. De pleaser is altijd dezelfde, dat weet je. De teaser ken je nog niet, ik wil het volgende aan je voorleggen. Even als introductie daarvan, omdat je zegt, “We moeten ook opkomen voor de kwetsbare groepen en voor mensen die het minder goed hebben dan jij en ik”, is de stelling: De NHG zou zich echt alleen moeten richten op de zeer kwetsbare groepen. Want je zou nu kunnen beargumenteren dat ze zich wel richt op de kwetsbare groepen, misschien niet de zeer kwetsbare groepen alleen. Ze zou al het andere niet meer moeten doen bij mensen die misschien nog wel dingen zelf kunnen regelen, maar echt op de aller kwetsbaarste gaan focussen. Ben je het daarmee eens?
Carla: Nee.
Jeroen: Verklaar je nader?
Carla: Het is natuurlijk wel leuk in een podcast om een grote stellingname te hebben, maar ik ben het er niet helemaal mee eens. Want ik merk dat juist NHG ook impact heeft omdat we ook wel een grotere groep bedienen. Als je ‘kwetsbaar’ zegt, dan kun je zeggen, “Wanneer stel je dat vast?” Is het een kwetsbare groep of komt iemand in een kwetsbare situatie? Ik denk dat iedereen in kwetsbare situaties terecht kan komen. Dan zou je met je stelling iets uitsluiten wat later wellicht anders is. En daarom zeg ik nee.
Jeroen: Want je moet natuurlijk ergens de grens leggen. Je kan ook heel makkelijk betogen dat van die 1,3 miljoen dat die groep misschien wel bestaat uit 2,5 miljoen, maar iemand anders die zegt, “Het is toch te marktverstorend, die groep is misschien maar 300.000 in Nederland.” Dus ergens trek je die grens.
Carla: Ja, als je dan kijkt naar doelgroepen, zijn we vooral actief met starters, flexwerkers, ondernemers, senioren. Dus we hebben wel duidelijk wat groepen ook gedefinieerd. Voor meer dan 80% van alle NHG-hypotheken zit dat ook in deze groepen. Vaak sluit je NHG ook als je een hogere hypotheek afsluit, een hogere LTV. Dus dat zien we ook. We zitten dus wel degelijk in die groep waar je grotere risico’s loopt, maar waar je ook in kwetsbare situaties terecht kan komen. Aan de voorkant ben ik het helemaal eens, we proberen kwetsbare groepen te helpen en te kijken, “Waar is die kwetsbaarheid groot?” Om een voorbeeld te noemen wat we proberen – en het is ook nog steeds lastig om daar de goede oplossingen voor te bedenken – is de funderingsproblematiek. Dat is best wel een heel lastig iets en dat is niet op enorme schaal.
Jeroen: Wat is dat?
Carla: Je huis en de fundering.
Jeroen: Letterlijk fundering van je huis?
Carla: Letterlijk de fundering. Dat kost heel veel geld als je daarmee problemen hebt terwijl je woongenot er niet groter van wordt als je daarin investeert. Hoe doe je dat dan? Er zitten ook kwetsbaarheden in die lastig zijn. Ze zijn ook aan het kijken naar klimaatrisico’s, wat moet je daar eigenlijk mee? Dus het is soms ook wel zoeken in die kwetsbaarheid. Waar zit die, of zit die juist ook in de gebeurtenissen in je leven waardoor je misschien in de financiële problemen komt? En dat is nu de energierekening, bijvoorbeeld.
Jeroen: Helder. Inderdaad, situaties versus groepen, wat jij weergeeft, de situatie dat de helft van het aantal woningen – ik zeg maar wat, don’t quote me – onder zeeniveau staat, dan is iedereen dus een kwetsbare groep of een groep in een situatie. Maar even heel concreet, die 1,3 miljoen, zeg je eigenlijk, “We zouden eigenlijk wel twee miljoen mensen moeten helpen” of is dit het juiste getal of zou het eigenlijk omlaag moeten?
Carla: Het is een getal wat bij de kostengrens past en ons doel is niet of het omlaag of omhoog moet. Wat wij merken is dat wij ook impact hebben buiten NHG. Wat ik mooi vind is dat we iets kunnen betekenen als we bijvoorbeeld die normen voor flexwerkers of ondernemers aanpassen, dan wordt dat vaak ook toegepast voor niet-NHG. Dat is heel mooi, dus dan ben je eerder bezig met een betere markt voor consumenten dan met de doelstelling hoeveel NHG-hypotheken je wil hebben. Dat laatste is dus minder interessant, maar het is wel een gevolg van een kostengrens en een systematiek.
Jeroen: Aan de pleasende kant vragen we altijd hetzelfde, dus nu iets van een 122 keer, namelijk: Heb je bepaalde boeken die je geïnspireerd hebben of boeken die je graag aan iemand geeft? Of zeg je, “Ik lees eigenlijk helemaal niet graag”?
Carla: Ik lees heel snel. Ik ben ooit een cursus snellezen gaan doen, en toen zat ik op het eindniveau, daar begon ik mee.
Jeroen: Wanneer heb je dat gedaan, lang geleden?
Carla: Tien jaar geleden of zo.
Jeroen: Hoe kwam je erbij om een cursus snellezen te gaan doen?
Carla: Dat werd op het werk aangeboden, dat leek handig. We hadden toen heel uitgebreide PRP-processen, Product Review Processen. Dan kreeg je elke keer stapels stukken om te accorderen. Ik weet niet of het daaruit voortkwam, maar in de financiële sector werd er best veel geproduceerd aan leesvoer. Dat was een cursus snellezen, maar om terug te komen op je vraag, ik lees wel graag. Ik lees ook snel, maar favoriete boeken vind ik dan weer echt een hele moeilijke. Bij managementboeken heb ik namelijk zelf het idee dat ik heel vaak– ik vind het leuk om dat te scannen en ook om wat structuur en plaatjes, dan denk ik, “Dat is weer mooi samengevat.” Maar heel vaak denk ik, “Zo handel ik al” of “Zo denk ik al” of “Dit wist ik al.” Dus dat is niet een voorbeeld. Bij privéboeken vind ik literaire thrillers heel leuk. Meestal als het ook nog waargebeurd of historisch is. Dat is dan wel leuk, maar dat is echt meer voor de vrije tijd. En ik ben heel actief in fotoboeken maken. Ik ben ook van beelden en foto’s vastleggen. Dus dat vind ik ook leuk om te doen. Dat is een soort hobby.
Jeroen: Het staat helemaal vol bij jou met fotoboeken thuis?
Carla: Ja. Ik ben ook helemaal bij tot en met de zomer.
Jeroen: Echt inplakken of digitaal?
Carla: Digitaal. Maar al sinds de geboorte van mijn dochter, altijd digitaal. Dus 17 jaar doe ik dat digitaal. Van vakanties, alles. Ook de hockey.
Jeroen: Dan moet de podcastfoto er straks ook in, vind ik! Maar nog even over de boeken, heb je nog een titel die je toch zou willen delen waarvan je zegt, “Dat vond ik toch een heel leuk boek” of iets wat je recent hebt gelezen? Of zeg je, “Nee, ik waag me er niet aan, ik ga hier geen titel delen”?
Carla: Nee, ik waag me er niet aan.
Jeroen: Oké, dan voegen we geen boek toe bij jou. Dat is wel bijzonder.
Carla: Het mag ook een keer anders.
Jeroen: Precies, een fotoalbum. Ik denk niet dat die voor iedereen toegankelijk is, en ook niet te verkrijgen is op Bol en zo.
Carla: Nee.
Jeroen: Richting het einde toe werkende, waar ik nog benieuwd naar ben, je hebt een hele drukke baan, je hebt altijd drukke banen en posities bekleed, hoe combineer je dat? We hebben het al een beetje gehad over switchen, maar jullie hebben kinderen, hoe doe je dat?
Carla: Ik denk daar ook iets anders over, dus ik denk dan, “Er is altijd veel mogelijk”, maar ik denk dat mijn kinderen en mijn man wel vinden dat ik veel doe. Dus je kunt daar ook verschillend over denken. Met mijn kinderen heb ik weleens gesprekken gevoerd, maar die hebben nooit een ander voorbeeld gehad. Maar ik heb weleens gevraagd, “Zou je dat anders willen?” Waarop bijvoorbeeld mijn dochter zei, “Ik vind het eigenlijk wel fijn, want dan kan ik ook mijn eigen ding doen.” Maar daarin kun je dus ook wel tekortschieten, ik wil niet zeggen dat je zomaar dan alles goed doet. Ik denk wel dat dit heel goed mogelijk is om te combineren, dat heeft ook een beetje met de levensgenieter te maken. Zorg ervoor dat je ook lol hebt en dat je ook rustmomenten en leuke momenten hebt. Ik probeer dat altijd wel goed in balans te hebben met leuke dingen te doen, met reizen. Dat kwam ook even aan de orde. Maar ook gewoon simpel in het bos wandelen. Ik heb een hond, ik wandel heel veel in het weekend, ik tennis. Je zei net iets over het competitieve, ik probeer dat wel goed te doen, maar het is meer voor de gezelligheid. Dus ik probeer wel allerlei dingen te doen in die balans. Dus leuke dingen doen, borrelen, eten met vrienden, dat vind ik ook heel belangrijk.
Jeroen: Dat past dus blijkbaar wel, want ik heb maar een paar nevenfuncties opgesomd, er zijn er nog meer, geloof ik. Het is een hele zware baan die je uitvoert. Daarnaast doe je ook nog al die leuke dingen, slaap je dan voldoende? Hoe doe je dat?
Carla: Mijn baan is ook leuk, maar ik merk dat ik dat wel kan combineren. Ja, ik slaap voldoende, ik ben eerder van laat naar bed gaan en niet zo vroeg opstaan. Dus ik was heel blij met deze thuiswedstrijd hier. Maar ik slaap wel voldoende en ik krijg dat toch wel voor elkaar. het lijkt misschien druk, maar ik vind het zelf niet te druk. De vraag is ook, “Hoe doe je de dingen die je doet?” Bijvoorbeeld bij NHG ben ik echt heel trots op wat alle mensen zelf doen bij NHG. Dus de impact moet niet alleen van mij afhangen. Maar ik probeer dus juist anderen ook in kracht te stellen. Dan kun je ook meerdere dingen doen. En ik geloof dat het elkaar versterkt. Ik ben heel actief met ondernemers helpen en ook met het groeicollege. Dat raakt heel veel dingen waar we ook bijvoorbeeld bij NHG mee bezig zijn. Ook een commissariaat en een toezichthoudende rol, er komen vergelijkbare onderwerpen naar voren en dat versterkt elkaar ook allemaal. Dat vind ik eigenlijk het mooie. Dan zie je toch een rode draad daar doorheen.
Jeroen: Er waren toch wel veel CEO’s in deze podcast die ook zeiden, “Ik heb enorm carrière gemaakt, maar ik heb toch ook vaak het gevoel gehad dat ik te weinig thuis ben geweest voor mijn partner, mijn kinderen en vrienden.” Dat heb jij dus helemaal niet, volgens mij? Dat vind ik wel interessant, als het antwoord namelijk ‘nee’ is, ben ik wel benieuwd hoe je dat dan doet.
Carla: Het antwoord is nee, denk ik. Maar dat wil niet zeggen dat ik dat allemaal goed heb gedaan. Dus ik denk dat ik zeker ook voorbeelden van weinig thuis zijn heb of dat ik meer thuis had kunnen doen of zo. Dus ik wil niet zeggen dat hoe ik het heb gedaan dan helemaal goed is gegaan. Ik merkte zelf dat ik eerder een halve dag in de week vrij was of zogenaamd vrij was en voor de kinderen zorgde, maar dan had ik ook bedacht dat ik de boodschappen en de stomerij – ik noem maar wat – en andere dingen moest doen. En dan waren er ook nog werkdingen tussendoor, of er waren dingen niet af of er werd even gebeld, daar werd ik onrustig van. Dus ik merk dat ik rustiger word van wel focus aanbrengen en om liever een fulltime week te werken en dat ik daardoor dan weer leuker ben op de momenten dat ik wel thuis ben. Dat is in ieder geval wat ik probeer te doen. Maar ik ben ongetwijfeld ook op momenten weinig thuis geweest. Ook vroeger, toen de kinderen wat kleiner waren. Het was allemaal wel in te plannen. Ik was ook klassenmoeder, dat deed ik erbij. De paaslunch op Witte Donderdag, die kon je echt een jaar van tevoren al inplannen. Dan was ik er wel. Dus dan stond je er wel op belangrijke momenten, dat is wat ik wel altijd geprobeerd heb, maar zeker niet altijd alleen maar goed heb gedaan.
Jeroen: Volgens mij past de uitspraak van de CEO van Interpolis, Chantal Vergouw – die ook te gast was bij de podcast en ook in het comité van aanbeveling zit – “If you want to get things done, ask busy people”, bij jou ook wel. Als je veel doet, krijg je veel gedaan.
Carla: Ja, zeker.
Jeroen: Ik heb alle gasten altijd dezelfde vraag gesteld op het einde of bijna op het einde, namelijk: Heb je tips voor starters op de arbeidsmarkt? En dan bij voorkeur in de financiële sector.
Carla: Ga uitdagingen aan, ga juist dingen doen die je ook spannend vindt. Spreek je uit over wat je zou willen, want dan ga je het eerder ook bereiken of wordt het eerder mogelijk. Ga daar ook echt naar op zoek. Zo ontdek je ook waar je goed in bent en wat je leuk vindt. Maar stretch jezelf, denk wat groter en bespreek het vooral. Denk niet, “Dat wordt wel gezien wat ik doe.” Natuurlijk ook, dus het is niet zo dat het niet gezien zou moeten worden, maar spreek uit, “Ik zou wel dit of dat willen”, mensen willen erg graag helpen. Dus dan gaan er ook deuren open. Ben je daar ook van bewust, zoek het actief op.
Jeroen: Als je naar de toekomst kijkt, je bent 48, zoals we in de introductie zeiden. Je hebt nog ongelooflijk veel mogelijkheden in je loopbaan, als je in ieder geval vanuit je leeftijd kijkt. Wat zie je jezelf nog doen op langere termijn?
Carla: Ik zou het leuk vinden om in bestuur en toezicht nog meer relevantie te kunnen brengen en relevant te kunnen zijn. Ik heb zelf ook weleens gezegd, “De complexiteit kan niet hoog genoeg zijn”, dat vind ik interessant. Ik vind bijvoorbeeld de zorg heel uitdagend. Ook heel moeilijk met alle dingen waar ze voor staan. Maar ik zou daar iets in willen betekenen, dus misschien in de Raad van Bestuur van een ziekenhuis.
Jeroen: Of CEO van een zorgverzekeraar?
Carla: Dat zou kunnen, ja. Ik vind het in ieder geval zelf heel mooi om vorm te geven aan relevantie en die betekenis in bestuur en toezicht.
Jeroen: Want je ziet jezelf niet als iemand die vanaf nu alleen maar non-executive dingen gaat doen, je ziet jezelf echt in de executive rol, toch?
Carla: Ja, zeker nog.
Jeroen: Of beide, waarschijnlijk?
Carla: Beide, ja. Want ik heb ook twee toezichthoudende rollen nu, dus allebei graag. Maar zeker ook executive.
Jeroen: Voordat ik je ga bedanken, ik heb heel veel dingen mogen vragen, we hebben lang zitten praten. Hartstikke leuk, dank daarvoor, dat ga ik zo nog extra doen. Maar heb jij nog iets waarvan je zegt, “Dat had ik graag nog hier ter tafel willen brengen”?
Carla: Ik denk dat het in ieder geval goed is om te zeggen dat ik geloof dat iedereen van betekenis is. Dus ook iedereen die hiernaar luistert. Je kan getriggerd worden om iets meer te betekenen. We hadden het heel kort over NHG, maar er zijn natuurlijk ook andere problematieken. Ik geloof dat je samen sterker bent, dus wat ik zou willen zeggen is de uitnodiging om daarin elkaar op te zoeken en het dan ook concreet te maken, dus niet alleen de praatclubjes, maar ook echt stappen te zetten. Ik geloof dat mensen die iets willen en bij elkaar komen, dat daar ook iets gaat gebeuren. Ik zou die uitnodiging wel willen doen, misschien met mij of met ons samen, maar misschien ook dat je daar andere gedachten bij hebt en anderen ook opzoekt. Volgens mij is die bijdrage heel relevant. Want er ontstaat veel vanuit wilskracht van mensen en samen komen we verder.
Jeroen: Prachtige laatste woorden. Veel dank voor al je tijd die je voor Leaders in Finance hebt willen vrijmaken. Een heel interessant gesprek, ik heb allemaal aantekeningen hier voor me, dat geeft al een beetje aan hoe boeiend ik het vond. Heel erg veel dank! Ik wijs er nu naar en ik geef het je na de aflevering, het boek van Leaders in Finance over de honderd die jou voorgegaan zijn. Ondertussen zijn er alweer twintig nieuwe, maar de honderd daarvoor, met fragmenten van hen. Dat geef ik je graag cadeau als bedankje. Nogmaals, heel veel dank voor je tijd!
Carla: Dankjewel, het was superleuk!
Dit was Leaders in Finance, we hopen dat je deze aflevering met veel plezier hebt beluisterd. We stellen je feedback erg op prijs. Wat houdt je bezig en over wie wil je meer horen? Laat het weten via een Apple of Google review. Dat kan ook via de social media kanalen of direct via een email. We kunnen het enorm waarderen als je dat doet. Tot slot danken we onze partners voor hun steun, dat zijn Kayak, EY, Odgers Berndtson executive search en Roland Berger. Bedankt voor het luisteren!