Dit is Leaders in Finance, een podcast waarin we op zoek naar de mens achter het succes. We praten met leiders van nu en later over hun drijfveren, carrière en privéleven. Waarom? Omdat er meer gesproken moet worden in de financiële sector. Onze gast deze week heeft de leiding over een concern met maar liefst 18.000 medewerkers. Dan kun je met een creatieve aanpassing van de CAO behoorlijk bijdragen aan duurzaamheid. “In 2023 hebben we als onderdeel van de CAO al onze medewerkers een budget gegeven van € 2500 om hun huis te verduurzamen of een duurzamere wasmachine te kopen of een elektrische fiets. We hebben ook besloten om dit onderdeel te houden van onze CAO voorlopig.” Wat heeft ze geleerd over het maken van carrièrestappen? “Op het moment dat je een stap maakt in je carrière, kijk dan naar drie dingen: wat is de impact die je kan maken, aan wie ga je dan rapporteren en wat ga je ervan leren?” Heeft ze een tip voor starters? “Omarm gewoon alle leerervaringen, wees niet te veel bezig met de carrièreplanning, doe iets wat bij je past en niet omdat het goed is voor je cv. Dan is het veel leuker en ik denk dat je er veel succesvoller door wordt.” Onze gast deze week is Bianca Tetteroo, voorzitter van de Raad van Bestuur bij Achmea. Je host is Jeroen Broekema.
Jeroen: Welkom bij een nieuwe aflevering van Leaders in Finance. Deze week is te gast Bianca Tetteroo, de voorzitter van de Raad van Bestuur van Achmea. Welkom, Bianca!
Bianca: Leuk om hier te zijn!
Jeroen: Hartstikke leuk dat je er bent. Voordat ik je ga introduceren, wil ik graag de partners van Leaders in Finance bedanken voor hun steun, dat zijn EY, MeDirect, RiskQuest, Kayak en Roland Berger. Ik ben mijn partners ontzettend dankbaar. En dan nu, zoals gezegd, over naar mijn gast. Bianca is de voorzitter van de Raad van Bestuur van Achmea. Ze is opgegroeid in Teteringen, tegenwoordig een onderdeel van Breda, en studeerde Informatiemanagement en Accountancy aan de Universiteit Nyenrode. Bianca startte haar carrière tijdens haar studie bij het huidige accountantskantoor Mazars, wat toen nog Paardekooper & Hoffman heette. Later maakte ze de overstap naar het toenmalige Fortis, waar ze diverse functies vervulde binnen onder meer Asset Management en het verzekeringsdeel van Fortis. In 2009 maakte ze de overstap naar Achmea en vervulde ze de functie van financieel directeur van Syntrus Achmea. In 2012 fungeerde ze als voorzitter van de divisie Pensioenen & Leven, en is ze in juni 2015 toegetreden tot de Raad van Bestuur. In 2021 werd ze benoemd tot de voorzitter van die Raad van Bestuur. Naast haar functie vervult Bianca een aantal nevenfuncties, dat heeft ze ook altijd gedaan, op dit moment onder andere vicevoorzitter van het Verbond van Verzekeraars, bestuurslid bij de Achmea Foundation en lid van het dagelijks bestuur van VNO-NCW. Tot slot: Bianca is 55, heeft twee bonusdochters en woont met haar man in Den Haag. Een hele mond vol, maar dan hebben we al wel een basisbeeld van jou. Wat ik leuk zou vinden, is om met jou samen een beeld te scheppen van Achmea, wat de organisatie allemaal is. Dat doe ik altijd graag aan de hand van de stakeholders, want als ik jou vraag om wat meer te vertellen over Achmea, dan kan dat even duren. Het is een groot bedrijf. Maar misschien aan jou de vraag: welke stakeholder zou je zelf nou geneigd zijn om mee te starten?
Bianca: Dat is voor mij geen enkele moeite, daar hoef ik niet lang over na te denken, dat gaat natuurlijk over onze klanten. We zijn in 1811 opgericht in het dorpje Achlum in Friesland door klanten, een aantal boeren die de handen ineen sloegen. Dat betekent ook dat we een coöperatieve identiteit hebben, nog steeds. Dus wat mij betreft, is de belangrijkste stakeholder onze meer dan tien miljoen klanten.
Jeroen: En dat coöperatieve karakter, hoe voel je dat dan? Wat is die cultuur? Kun je dat omschrijven?
Bianca: Ja, dat is een cultuur waarin mensen voor elkaar willen zorgen. Dat voel je bij onze medewerkers, maar je voelt ook echt dat ze echt intrinsiek klant-gemotiveerd zijn. Dus echt iedere dag er willen zijn voor onze klanten, het iedere dag een beetje beter doen voor onze klanten, dat zit echt diep in onze cultuur. Dat zie je eigenlijk ook in de hoge NPS-scores, de Net promoter scores die echt heel erg hoog zijn, zeker voor een financiële instelling. Maar ik merk het ook als ik over de afdelingen loop, als ik met mensen praat. Die klant staat eigenlijk altijd op één.
Jeroen: Zou het echt anders zijn bij een beursgenoteerde onderneming?
Bianca: Ik denk het wel. Ik zie ook weleens andere bedrijven, ik hoor weleens NPS’en van andere financiële instellingen. Je voelt het echt, en het ook voor elkaar willen zorgen. Dus niet alleen richting onze klanten, maar ook onderling. Dus bij hoogtepunten en dieptepunten merk je gewoon echt dat het een hele familiaire cultuur is. Het heeft iets weg van een familiebedrijf, dat zit echt in het DNA, er voor elkaar willen zijn.
Jeroen: Ik heb hier een mooi plaatje voor me liggen uit jullie jaarverslag. Er staat ook op, “Meer dan dertien miljoen klanten.” Zouden veel van die klanten weten dat jullie een coöperatie zijn?
Bianca: Ik denk dat dat zeker niet altijd het geval is. Dat komt ook omdat we veel verschillende merken hebben. Dus mensen herkennen meer het merk en kiezen voor het merk. Langzaam maar zeker wordt het wel steeds meer bekend. Ik denk bij de grootzakelijke relaties is dat zeker wel bekend.
Jeroen: Want jullie hebben een hele hoop labels, je hebt Centraal Beheer, Interpolis, Zilveren Kruis, Inshared, ik kan nog wel eventjes doorgaan.
Bianca: We hebben prachtige merken, inderdaad, dat klopt.
Jeroen: Wat is eigenlijk de reden dat er zoveel merken zijn?
Bianca: Ieder merk staat ergens anders voor. Natuurlijk behoren we tot één familie, maar het Zilveren Kruis is natuurlijk echt het zorgmerk, voor de zorg. Daarnaast Interpolis. Als je het hebt over stakeholders, heb ik het ook heel graag over onze partners en over onze aandeelhouders. En zeker Rabobank is een belangrijke aandeelhouder, met ongeveer 30%. Alles wat je koopt bij Interpolis gaat eigenlijk altijd via de Rabobank. Dus Rabobank is een hele belangrijke distributiepartner en aandeelhouder. Dus dat is echt een bank assurance merk. Daarnaast hebben we Centraal Beheer, wat echt een direct writer is. En Inshared is natuurlijk superinnovatief, daarmee gaan we ook naar het buitenland, volledig digitaal. Het heeft ook een eigen signatuur. Dus dat zijn de grote merken waar we voor staan, en het Achmea merk is natuurlijk werkgever en het merk voor onze institutionele klanten en de financiële markten.
Jeroen: Nu noem je een aantal, ik heb hiervoor nog vijf of zes andere labels die jullie hebben liggen. Heb je niet ooit weleens door je hoofd laten gaan, “Ik ga toch alles naar één aantrekken”?
Bianca: Natuurlijk komt dat af en toe wel op als een strategische vraag, maar daar zijn we dan ook heel snel uit. Want dat zou echt waarde vernietiging zijn op dit moment. Dus zeker die grote merken die ik noemde, Zilveren Kruis, Centraal Beheer, Interpolis, Achmea, dat zijn eigenlijk onze core merken. Daarbuiten zie je dat de andere merken daar ook meeliften. Dus BTO zit eigenlijk helemaal in de divisie waar ook Centraal Beheer wordt aangestuurd, heel veel synergie. Voor ons is op dit moment geen enkele reden om naar minder merken te gaan.
Jeroen: Helder. Je hopte al een beetje tussen verschillende stakeholders. Ik ga er toch nog steeds langs. Qua medewerkers, op datzelfde plaatje staat, “18,000 medewerkers in zeven landen.” Dat is een heleboel.
Bianca: Ja, dat is een heleboel. Je bent van en voor klanten, maar die hoge reputatiescores, die hoge klantentevredenheid kan natuurlijk helemaal niet zonder al mijn collega’s. Dus, inderdaad, 17.000 collega’s waarvan 3500 in het buitenland en de rest in Nederland. En een ontzettend hoge medewerkerbetrokkenheidscore, daar zijn we heel erg trots op. Lange dienstverbanden, dus dat is een hele belangrijke stakeholder. Want zonder al die collega’s kan het eigenlijk niet.
Jeroen: Ik moet eerlijk zeggen – dat kan heel goed aan mij liggen, don’t get me wrong – dat ik best wel verbaasd was over de hoeveelheid mensen in het buitenland. Waar zitten die eigenlijk?
Bianca: Die zitten in een aantal landen, Achmea heeft ongeveer 1,8 miljard premie in het buitenland en de grootste landen daar zijn Griekenland, waar we ook marktleider zijn, Turkije en Slovakije, dat zijn de grootste landen. Daarnaast, vanuit Inshared, zijn we nu ook richting Duitsland aan het gaan met een directe propositie. Maar het zijn natuurlijk heel weinig medewerkers die daarbij betrokken zijn in Duitsland. En we zitten nog in Australië.
Jeroen: Ja, Australië en Canada. Hoe kom je aan deze landen? Is het omdat bepaalde brands van jullie naar het buitenland gegaan zijn of zijn het overnames geweest? Hoe is dat tot stand gekomen?
Bianca: Van Canada hebben we net afstand genomen, dat hebben we ooit in een partnership met FairFax opgericht. Maar Australië is eigenlijk op verzoek van de Rabobank, zij zijn daar heel groot. Ik zei het al, Rabobank is een belangrijke partner. Ze hebben daar heel veel klanten in de agrarische sector en ze hebben gevraagd of wij hen wilden volgen. Wat niet zoveel mensen weten, is dat we ook marktleider zijn als het gaat om het verzekeren van kassen, bijvoorbeeld. Dat doen we in heel Europa, dat doen op de vergunning van Achmea-schade in Nederland. Van daaruit is het ook alweer een begrijpelijke keuze om in Australië te zitten, ook al is het heel ver weg.
Jeroen: Ja, ik snap het. En van die 18.000 mensen, dat is natuurlijk een lastige vraag, maar als je heel erg hoogover gaat, waar werken nou de meeste mensen? Of wat zijn de grote groepen en functies van die 18.000?
Bianca: Twee hele grote divisies. We zijn marktleider in schade en in zorg. Daar zijn we allebei nummer één in Nederland. Dus bij die twee onderdelen zitten ook wel de meeste collega’s.
Jeroen: Is dat dan vooral klantcontact of vooral technisch?
Bianca: Het is eigenlijk alles. Bij zorg heb je natuurlijk heel veel mensen die met zorginkoop bezig zijn, klantcontact is een hele belangrijk, we zetten ook heel veel in op digitalisering en op andere manieren van klantcontact. Midoffice, backoffice, het zit eigenlijk overal.
Jeroen: Helder. Je noemde al even dat Rabobank een belangrijke mede-eigenaar is. Hoe zit die eigenaarstructuur verder hoogover eruit?
Bianca: Hoogover hebben we eigenlijk twee grote aandeelhouders, dat is de vereniging Achmea met ongeveer 65% aandeel en Rabobank met 30%. Iedereen die klant is bij Achmea is ook klantlid bij de vereniging Achmea. En de vereniging Achmea wordt vertegenwoordigd door een bestuur en die oefenen ook de functie uit van aandeelhouder. Daarnaast hebben we Rabobank, wat natuurlijk ook een coöperatie is. Dus eigenlijk hebben we twee hele grote coöperatieve aandeelhouders en is Achmea zelf wel een BV.
Jeroen: Het toezicht op jou, even los van de externe toezichthouder, is dat dan toch een soort RvC, of hoe werkt dat precies?
Bianca: We hebben een RvC zoals alle andere financiële instellingen en er zitten een aantal RvC-leden in die ook op voordracht van de aandeelhouders benoemd zijn. Dat is ook heel vaak het geval. En er zijn ook een aantal RvC-leden die zonder ruggespraak benoemd zijn. Dus we hebben een volwaardige RvC die ook volledig onafhankelijk toezicht houdt en adviseur is van de vennootschap.
Jeroen: Als het gaat om strategie komt dat primair vanuit jou en je team. Of zeg je, “Nee, er is ook heel veel input vanuit die klantenraden/de RvC”?
Bianca: Primair staat natuurlijk het bestuur opgesteld voor de strategie van de onderneming. Dat doe ik inderdaad ook met mijn team en mijn collega’s. Als je kijkt naar de vereniging Achmea, dan heeft die eigenlijk twee statutaire doelen, de belangrijkste. Dat is de vertegenwoordiger van het collectief klantbelang en de continuïteit van Achmea. Uit die hoedanigheid werken we wel heel veel samen met de vereniging en de ledenraad om input op te halen over wat er leeft bij onze klanten. Dat doen we met expertsessies, dat doen we met kennisdeling, dat doen we samen met hun themawerkgroepen om bepaalde onderwerpen heen te organiseren. Ik denk dat je een strategie alleen maar zinvol kan maken als je continu naar buiten kijkt. Wat gebeurt er in de wereld om ons heen en wat vinden onze klanten? Dan is de vereniging Achmea wel een hele belangrijke stem in het luisteren wat er leeft bij onze klanten en dat weer een plek te geven in onze strategie.
Jeroen: Als je kijkt naar concurrenten, het jaarverslag zag er heel rooskleurig uit, het lijkt allemaal heel goed te gaan. Maar ik neem aan dat je toch ook wel concurrentie voelt. Ik hoef niet per se namen te horen, maar waar zie je vooral concurrentie als je naar Nederland kijkt?
Bianca: De gemiddelde dichtheid en het aantal verzekeringspolissen per Nederlander is vrij hoog. Als je dan kijkt naar concurrentie is het ook een hele transparante markt. Zeker ook als je het vergelijkt met het buitenland, als het gaat om pensioenen en levensverzekeringen, dan is er geen kickback, er zijn geen provisies meer. En het gaat om goed advies. Als je kijkt naar autoverzekeringen, het is gewoon heel erg transparant, heel erg goed vergelijkbaar via allerlei vergelijkingssites. Er zijn een aantal grote verzekeraars in Nederland die concurreren op klanttevredenheid, op prijs, en dat is best een stevige concurrentie. Zeker als je het vergelijkt met andere landen in Europa.
Jeroen: Zie je ook nog concurrentie opkomen vanuit big tech of fintech? Dat was ooit een grote promise vanuit hun perspectief. Maar het lijkt nu toch relatief stil. Ik zie wel wat, Insuretech, maar dat is allemaal nog heel klein vergeleken met de dingen die jullie doen.
Bianca: Laat ik beginnen met dat je het nooit moet onderschatten. Ik denk dat je heel erg alert moet blijven wat er gebeurt vanuit de grote fintechs. Aan de andere kant, zeker in Nederland hebben we wel heel veel te maken met toezichthouders en wet- en regelgeving is wel een hele grote entrance barrier voor heel veel fintechs en concurrenten. Een ander type concurrenten om de Nederlandse markt te betreden. Dus je ziet wel dat sommigen het soms proberen, maar dan toch wel heel erg tegen al die regelgeving aanlopen. Daarnaast denk ik dat je heel veel schaal en volume nodig hebt om ook te kunnen dealen met die wet- en regelgeving, heel veel kennis nodig hebt en ook gewoon schaalvoordelen moet kunnen benutten. Je moet niet je ogen sluiten, maar we hebben ook gezien dat het moeilijk is om die Nederlandse markt te betreden. Overigens zien we natuurlijk wel dat er steeds meer sprake is van een verzekering in sight. Kijk naar autofabrikanten die de verzekering meeleveren.
Jeroen: Embedded services.
Bianca: Embedded services. We zien ook wel concurrenten vanuit het buitenland, dat zijn wel de traditionelere verzekeraars, die dan de krenten uit de pap pikken. Dat is dan heel specifiek of alleen voor risicoverzekeringen en daar net de goede risico’s uitlichten en die dan ook heel goed kunnen prijzen.
Jeroen: Toch klinkt het niet alsof je er erg wakker van ligt, van deze concurrentie?
Bianca: Nee, ik lig er zeker niet wakker van. Ik lig sowieso niet zo snel wakker.
Jeroen: Dat is fijn!
Bianca: Maar je moet je er wel op voorbereiden.
Jeroen: Duidelijk. Je haalde al even de toezichthouder aan, natuurlijk ook een belangrijke stakeholder. Omdat jullie veel verschillende dingen doen, heb je met heel veel verschillende toezichthouders, maar ook met veel verschillende onderdelen binnen die toezichthouders te maken.
Bianca: Ja.
Jeroen: Dus even heel praktisch: waar hebben jullie allemaal mee te maken hoogover?
Bianca: Dank voor je vraag, want ik denk dat heel veel mensen ons kennen als verzekeraar.
Jeroen: Ja, als bank.
Bianca: En sommige mensen denken dan ook nog de zorgverzekeraar, maar we zijn ook nog steeds de grootste schadeverzekeraar, we doen levens- en pensioenverzekeringen. Maar we zijn ook een asset manager met meer dan tweehonderd miljard vermogen onder beheer. Een bank noemde je al. We leveren diensten, dus het is een heel groot bedrijf met heel veel verschillende aandachtsgebieden. En dan hebben we dus ook met heel veel toezichthouders te maken. We hebben uiteraard met de AFM te maken, de Autoriteit Financiële Markten, met de Wwft en met De Nederlandsche Bank. Maar daarnaast natuurlijk ook met allerlei andere wet- en regelgevers in Nederland als het gaat over privacy wetgeving, wel of niet data kunnen delen.
Jeroen: Is het nog te overzien? Want jullie spelen op zoveel verschillende schaakborden. Wat je allemaal noemt, je hebt met de WTP te maken voor het pensioendeel, met verzekeren, met het positief garantiestelsel, met de zorgkant. Is dat ook voor een CEO überhaupt te overzien, zoveel wet- en regelgeving?
Bianca: Gelukkig hoef ik dat niet allemaal zelf te doen. Al die entiteiten hebben ook zelf een statutair bestuur, we hebben een hele strakke risk & compliance afdeling, we volgen nieuwe wet- en regelgeving heel erg goed op en we krijgen daar heel keurig en transparant allerlei mooie overzichten van. We staan bij nieuwe wet- en regelgeving, maar ook of we voldoen aan de huidige wet- en regelgeving. Dus dat is best een heel strak proces, ook overigens ondersteund door technologie waarin we iedere maand helemaal kunnen opvolgen of we voldoen aan wet- en regelgeving. Maar het is wel heel veel, zeker wat er op ons afkomt. Als je kijkt naar nieuwe wetgeving, als het gaat om uitbesteding, denk aan CDD-wetgeving wat niet nieuw is, maar waar natuurlijk nog steeds heel veel financiële instellingen hun handen aan vol hebben. Privacy wetgeving, AI Act, CSRD. Dus er komt heel veel op ons af.
Jeroen: Off the record spreek ik natuurlijk best veel mensen op C-level en er wordt best ook wel geklaagd over de hoeveelheid, dat het bijna niet meer bij te houden is. Zie jij dat ook zo? We zijn nu on the record, maar toch.
Bianca: Ja, het is veel. En aan de andere kant is het ook part of the job. Je moet gewoon voldoen aan wet- en regelgeving. Sommige dingen komen ook gewoon uit Europa, dus daar zullen we ons ook aan moeten confirmeren. Ik denk dat je er gewoon moet mee leren dealen. Ja, het is veel.
Jeroen: Heeft het ook een positief effect? Heb je ook voorbeelden van wet- en regelgeving waarvan je zegt, “Ik zie dat dat bijdraagt aan het in gang zetten van de transitie”?
Bianca: Natuurlijk is er wel wet- en regelgeving wat ons helpt om het bedrijf meer stabiel te maken, solvency wetgeving. Als ik kijk naar toen ik begon in de financiële sector, toen hadden we nog de verzekeringskamer. Als je ziet hoeveel meer solide de rapportages zijn geworden als het gaat over solvency en liquiditeitsbewaking, dat is natuurlijk wel het fundament van een financiële instelling. Dus daar hebben we hele goede stappen gemaakt. Privacy is ook belangrijk. Aan de andere kant denk ik ook dat je daar soms in door kunt slaan, omdat het niet altijd in het klantbelang is. Dus daar zullen we wel een goede afweging in moeten maken naar de toekomst toe.
Dit is Leaders in Finance met Jeroen Broekema.
Jeroen: Ik weet niet of het echt een stakeholder is, maar voordat we naar een hele belangrijke stakeholder gaan, de samenleving, wil ik naar eentje daarvoor. Ik vind AI langzamerhand ook een stakeholder waardig worden. Ik las net in De Telegraaf dat jullie ook AI actief inzetten. Kan je kort toelichten waar dat over ging?
Bianca: Ik vind AI niet echt een stakeholder, ik vind het meer een enabler. Als je kijkt naar trends, denk ik dat technologie en digitalisering er altijd al waren, maar ik voel wel dat we op een soort tipping point zitten als je kijkt naar de introductie van AI. AI was er ook al heel lang, we werken al heel lang met algoritmes, dat is niet nieuw. Maar door de komst van Gen AI, large language models, gaat het natuurlijk wel in een stroomversnelling. Dat zullen we vol moeten omarmen enerzijds en anderzijds moeten we er ook heel erg bewust van zijn wat voor risico’s dat met zich meebrengt.
Jeroen: Waar zetten jullie het nu in? Dat artikel waar ik het over had, daar gebruikten jullie AI voor een chatbot, geloof ik?
Bianca: We gebruiken AI sowieso al op heel veel aspecten, maar we hebben inderdaad een chatbot gelanceerd. Ook om de schadeafhandeling te vereenvoudigen en te versnellen. Zeker in tijden dat er hele grote stormen zijn of hele grote overstromingen. Dan wil je niet dat je klanten in de wacht staan, dus dan helpt het enorm om te versnellen. Maar we hebben ook AI voor kennis databases, om onze personeelsleden heel erg snel te kunnen laten leren en te laten inwerken. Maar als ik naar de toekomst kijk met de nieuwe AI, dat gaat een enorme storm veroorzaken, denk ik, en heel veel kansen. Ik denk dan aan klantinteractie, veel sneller de klant helpen. Maar ook contentcreatie, dat zien we natuurlijk ook al. Juridische afdelingen, het vastleggen van gespreksverslagen, maar misschien ook wel om kansen te berekenen als het gaat over erfelijke ziektes. Dat gaat misschien ook het klantgedrag veranderen. In februari zijn we met de top ook naar Boston geweest om te kijken wat er op ons afkomt, naar MIT en naar Harvard. Alle professoren die je daar spreekt zeggen, “Dit is echt wel mind-blowing en we hebben het begin nog niet gezien.” Dus dit is zeker een ontwikkeling waar wij mee bezig zijn.
Jeroen: Zijn er ook medewerkers bezorgd? Merk je dat, of zien ze vooral kansen? Of zijn ze daar niet mee bezig?
Bianca: Onze medewerkers staan echt te trappelen om te beginnen. Dat komt misschien ook wel omdat ik het in die zin aanjaag. Dus ik spreek ook heel veel jonge mensen die alleen maar kansen zien. Maar dat gezegd hebbende, moet je natuurlijk wel heel erg kijken naar de risico’s. AI moet je volgens mij volledig omarmen, maar wel met de goede vangrails. Zorg dat er geen bias in de modellen zit. Om die reden hebben we nu ook onze eigen ChatGPT omgeving gelanceerd, daar mag je pas op als je een e-learning hebt gedaan. Overigens heb ik die zelf met succes volbracht, twee weken geleden, en mag ik nu ook op onze eigen ChatGPT omgeving. Maar zo zijn we het wel aan het introduceren.
Jeroen: Hebben jullie ook iemand die zich al bezighoudt met die ethische afwegingen?
Bianca: Dat is ook niet nieuw. We hebben een ethisch kader bij Achmea, en overigens ook alle verzekeraars die aangesloten zijn bij het Verbond van Verzekeraars hebben ook een afspraak gemaakt met elkaar over het ethische kader. Die hebben we zelf door ontwikkeld en daar zijn we al heel lang mee bezig. Dus alles wat we doen, nieuwe producten, pricing, data delen, altijd wordt het tegen die meetlat aangehouden. Dat ethisch kader wordt alleen nog maar veel belangrijker, als het gaat om de introductie van de nieuwe AI-technologie.
Jeroen: Boeiend, ik ben heel benieuwd waar dat heengaat. Ik hoorde laatst iemand die mij vertelde dat er een chatbot bij een financiële instelling gelanceerd was en als je daar dan als klant invoerde, “Heeft u een groen product?”, dan zei die, “We hebben de meest groene producten ter wereld.” Dus ze waren heel bang voor greenwashing claims, want als je chatbot dat zegt namens jou, dat zijn best wel lastige dingen.
Bianca: Vorige week had ik in het FD een artikel gelezen, algoritmes zijn eigenlijk onze dienaar, die helpen ons heel erg. En als dat nou van die Minions zouden zijn, van die gele Minions, die door je bedrijf gaan en die helpen je dan met allerlei mooie werkzaamheden. Maar wat als die Minions een eigen leven gaan leiden? Dan kan er toch enorme chaos op de werkvloer ontstaan, denk ik.
Jeroen: Ik denk niet dat ik hem erdoor ga krijgen structureel, maar dan wordt het opeens een stakeholder, als ze zich zo gaat gedragen. Dan moeten we hem managen. Dan naar mijn laatste stakeholder, misschien heb jij nog anderen, maar van mijn kant in ieder geval de samenleving. Ik heb met zeer veel interesse ook jullie aparte deel van het jaarverslag nog door gescand rondom jullie transitie naar een meer duurzame samenleving. De conclusie staat hier op de slide: We liggen goed op koers met de realisatie van onze duurzaamheidsambities. Zijn die ambities wat jou betreft ambitieus?
Bianca: Ja, die zijn zeker ambitieus. We hadden de doelstelling om in 2030 klimaatneutraal te zijn voor onze eigen bedrijfsvoering. Daar lopen we ook goed op schema en ook voor op schema om in 2040 voor onze beleggingen in bedrijven klimaatneutraal te zijn en in 2050 op onze overige diensten en verzekeringen. Met name daar, en daar hebben we nu ook voor het eerst tussentijdse doelstellingen voor afgesproken, ik denk dat dat met de meest uitdagende is. Want enerzijds wil je eigenlijk iedereen verzekerbaar houden en is dat ook de basis voor verzekeringen, solidariteit. We willen eigenlijk niet uitsluiten, maar niet iedereen kan een elektrische auto veroorloven. Voor ons is het heel belangrijk om de transitie in gang te zetten, de goede gesprekken te adresseren, samen op te trekken met de overheid en vooralsnog niet uit te sluiten. Want dan zou je ook bepaalde bevolkingsgroepen uitsluiten voor een autoverzekering of een hypotheek als een huis nog niet verduurzaamd is. Maar we zetten wel vol in op die transitie met de producten, diensten, het gesprek aanjagen, groene lening hypotheken voor onze eigen medewerkers en klimaatbudget.
Jeroen: Wat is dat?
Bianca: 1 januari 2023 hebben we als onderdeel van de CAO al onze medewerkers een budget gegeven van € 2500. Die mochten ze in drie jaar tijd besteden om hun huis te verduurzamen of een duurzamere wasmachine te kopen of een elektrische fiets. Overigens vind ik het wel heel mooi dat 76% van onze collega’s dat al gebruikt hebben. Dus binnen iets meer dan een jaar zie je dat het vol omarmd is. We hebben ook besloten om dit voor alle nieuwe collega’s, iedereen die bij ons in dienst komt, ook onderdeel te houden van onze CAO voorlopig. Dus ik denk dat je heel veel kan doen om het aan te jagen.
Jeroen: Wat ik interessant vind, doen jullie dit nu uiteindelijk vanuit een soort van, “Dit moeten we doen”, intrinsieke motivatie, waar zit de motivatie precies?
Bianca: Dan moet je terug naar het DNA, denk ik. Met mijn komst in 2021 hebben we met elkaar nagedacht over, “Waar staan we nou voor?” Want Achmea omarmt zoveel mooie dingen, het past ook bij de coöperatie, dat je niet alleen nadenkt over je individueel klantbelang, maar ook collectief klantbelang en je rol in de samenleving. Maar je kan niet overal van zijn. Dus het komt echt voort uit ons DNA en we hebben gezegd, “Het kan niet waar zijn dat we niet de volle focus op duurzaamheid zetten.” Dus duurzaamheid zit eigenlijk in alles wat we doen, klimaattransitie, maar ook als het gaat om gelijkheid, niet uitsluiten, eerlijke prijs, dat ethische kader dat je al noemde. Maar daarnaast die vier andere domeinen, dus gezondheid ligt erbij. We zijn een grote zorgverzekeraar, we zetten echt in op een houdbaar zorgstelsel, financiële oplossingen voor nu, straks en later. Zeker met de nieuwe pensioenwet en hoe je mensen kunt begeleiden naar een goed pensioen en veilige mobiliteit. Daar doet Interpolis ontzettend veel mee. En prettig wonen en werken, daar zit ook de duurzaamheidscomponent in als het gaat over je woning verduurzamen, vitaliteit, dat soort zaken. Als wij dus nadenken over productontwikkeling en innovatie, dan zoeken wij dat ook echt bij die vier domeinen en op het gebied van duurzaamheid.
Jeroen: Ik kan nog heel veel vragen stellen, dat zou ik ook graag willen, over duurzaamheid omdat ik het zo belangrijk vind. Maar ik hou het nog even bij één: Jullie zijn één van de grootste asset managers in Nederland, aan de ene kant zien we een trend in Amerika waarbij mensen heel erg bang zijn voor de liability kant zoals de staat Texas waar ik gewoond heb. Tot mijn verdriet mogen ze zelfs niet eens meer in groene dingen beleggen. Aan de andere kant, in Nederland wordt er nog hard aan getrokken. Er zijn ook partijen die gewoon zeggen, “Wij sluiten allerlei dingen uit waarin we beleggen.” Dus aan de ene kant mag je er niet meer in beleggen, de liability kant, en aan de andere kant sluiten we gewoon uit in plaats van engagement. Wat voor gevoelens roepen beide bij je op?
Bianca: Ik vind het een hele slechte zaak, inderdaad. Je noemde al Amerika, wij zijn lid van de Net Zero Insurance Alliance, je zag daar ook vanuit de mededinging een aantal partijen zich terugtrekken. Ik vraag me af of het alleen vanuit de mededinging was. Ik zou mezelf niet in de spiegel kunnen aankijken als we ons terugtrekken uit al dit soort initiatieven. Dus wat ons betreft, is verduurzaming superbelangrijk en dus ook als het gaat over onze beleggingsportefeuille. Als asset manager voor onze eigen portefeuille hebben we wel een uitsluitingsbeleid voor een aantal asset classes, dus controversiële wapens, de bak, dat soort zaken, dat doen we niet. Maar wat we nog wel doen, is fossiel. Maar dan alleen maar als het voldoet aan onze normen, als een bedrijf snel genoeg in transitie gaat. En met Achmea Investment Management zijn we ook de asset manager binnen onze geledingen die het vaakst de duurzaamheidresoluties ondersteunt op aandeelhoudersvergaderingen. Dus heel actief engagement.
Jeroen: Maar engagement kan er dus ook toe leiden wat Joanne Kellermann met PFZW en PGGM als uitvoerder hebben gedaan op een bepaald moment, “Het is klaar, we gaan eruit.”
Bianca: Absoluut, daar zetten we ook normen op en daar zijn we heel strak in. Dat hoort erbij, actief engagement, in ieder geval bedrijven in beweging krijgen. Gaan ze niet bewegen, betekent het gewoon uitsluiten. We hebben overigens ook heel veel landen en heel veel bedrijven op de uitsluitingslijst staan.
Jeroen: Jullie zijn een groot bedrijf met heel veel verschillende takken van sport, we hebben heel veel verschillende stakeholders behandeld, maar is er toch nog een stakeholder waarvan je zegt, “Daar hadden we het ook nog over moeten hebben”, voor de zekerheid?
Bianca: Partnerships vinden wij heel belangrijk. En als het gaat over partnerships denk ik aan onze grote pensioenfondsklanten waarmee we samen die transitie doen naar het nieuwe pensioenakkoord, maar ook alle zorginstellingen. En natuurlijk heb je een zorginkooprelatie, maar als je kijkt wat er gebeurt met de transitie in de zorg, integraal zorgakkoord, dan doen we dat hand in hand met zorginstellingen. En de derde stakeholder die ik dan ook wel zou willen noemen, zijn alle schadeherstelbedrijven. Dat zijn langdurige partnerships. Daar zetten we samen in op duurzaam schadeherstel en ook hergebruik van materialen. En als laatste misschien toch ook wel de technologiebedrijven waar we mee samenwerken. Dat zien we als we partnerships hebben, we zetten ook zwaar in op nearshoring Je noemde de 17.000 collega’s, maar inmiddels hebben we ook al bijna 500 mensen in de nearshoring zitten. Dat doen we ook echt in partnership met grote IT-bedrijven.
Jeroen: Nearshoring, dan hebben we het over Slovakije, of waar hebben we het dan over?
Bianca: Heel veel verschillende landen, Portugal, Polen, Slovakije. Ook echt om te zorgen dat we toegang houden tot specifieke kennis. De arbeidsmarkt is natuurlijk ook moeilijk. Dat doen we ook echt in partnership met bedrijven.
Jeroen: De stakeholderaanpak in deze podcast past wel erg goed bij Achmea, heb ik het idee! Al die stakeholders in een wereld waar ongelooflijk veel aan de hand is. Ik moest ook stiekem een beetje lachen om jullie pagina en bestuursverslag met de acht grote ontwikkelingen die jullie een hilarische naam hebben gegeven, zoals Slowbalisering, Fifty Shades of Gray, House of Cards en de meest bijzondere vond ik nog de VUCA (volatility, uncertainty, complexity and ambiguity) world. Jullie maken wel een hele analyse van die omgeving, ik vroeg me alleen af, heel erg waar, die pagina heb ik gelezen, maar kun je daar nou echt heel veel mee? Ook al ben je heel groot, maar ben je uiteindelijk ook gewoon overgeleverd daaraan, of niet?
Bianca: Je zal wel moeten. Ik denk dat het heel belangrijk is om de trends heel goed voor ogen te hebben en daar dan ook actief op in te spelen. Dit is een hele lijst, maar als ik daarboven ga hangen, dat zei ik net al, een tipping point wat ik voel, staat er best wel veel te gebeuren. Je voelt toch ook wel polarisatie, kijk naar de verkiezingen in Nederland, maar ook over de hele wereld waar verkiezingen plaatsvinden. Dreiging geopolitiek, je voelt onzekerheid bij mensen. We hebben het al over klimaat gehad. Dus als ik erboven ga hangen en ga kijken wat voor Achmea belangrijk is, zijn er misschien een paar dingen. Dat is dan toch de klimaatverandering, daar hebben we het net al over gehad. Dat gaat voor ons verder dan alleen maar je CO₂-reductie. Hoe hou je nieuwe technologie verzekerbaar? Iedereen heeft misschien dadelijk een batterij in zijn huis, wat doet dat voor brandrisico? Dus het ook verzekerbaar houden, overstromingsrisico.
Jeroen: In The Economist dit weekend stond dat één op de tien huizen op de wereld een groot probleem heeft als het gaat om klimaatverandering.
Bianca: Zeker. Als het gaat om klimaatverandering kijken we naar adaptatie, dus ermee leren leven. De verzekerbaarheid, we zitten toch voor een heel groot deel onder de zeespiegel. Hoe houden we dat verzekerd met elkaar als de zeespiegel stijgt of de rivieren steeds meer water krijgen? Dat moet toch allemaal door Nederland heen. Maar als ik kijk naar de trends, klimaatverandering, toch ook de vergrijzing, technologie en ook wel de arbeidsmarkt die natuurlijk ook samenhangt met migratie en te weinig arbeidskracht in Nederland, zeker ook in de zorg. Dan zijn dat wel een paar hele grote trends waar we wel op inspelen op verschillende manieren.
Jeroen: Hoe blijf je bij? Waar haal je je informatie vandaan, even los van de informatie die binnen de organisatie naar je toe komt? Externe bronnen, lees je elke dag een bepaalde krant, heb je bepaalde zenders die je luistert of tv-zenders die je bekijkt of podcasts? Wat zijn je bronnen?
Bianca: Uiteraard lees ik de krant.
Jeroen: Welke kranten met name?
Bianca: Ik ben altijd jaloers op mensen die al met pensioen zijn, want als ik die dan spreek, lezen ze vijf kranten per dag. Daar kom ik natuurlijk niet aan toe. Dus ik lees sowieso het Financieele Dagblad, maar ik krijg ook iedere dag de Knipselkrant waarbij alle highlights uit alle kranten staan die relevant zijn, dan kun je ze even aantikken, voor Achmea en alle activiteiten. Dus dat lees ik, maar het allerbelangrijkste is toch ook wel veel buiten zijn. Dat betekent dat ik met veel grote klanten praat, die zitten in allerlei sectoren. Je krijgt natuurlijk ook dingen aangereikt vanuit VNO-NCW, je krijgt dingen aangereikt vanuit Verbond van Verzekeraars. Ik ga soms naar congressen, zeker als het gaat over technologie. Ik zei het al, ik ben laatst een week in Boston geweest om daar te laten bijpraten. Maar ik praat ook met grote technologiebedrijven waar we zaken mee doen. Dus je probeert gewoon zo breed mogelijk je informatie overal vandaan te halen. Ik ben ook wel leergierig, dus dat vind ik ook leuk. En af en toe in het weekend eens een podcast.
Jeroen: Ik was wel nieuwsgierig, je zat al een tijd in de Raad van Bestuur, toen werd je op een bepaald moment ook voorzitter. Hoe anders was dat?
Bianca: Dat is echt anders. Ik was vicevoorzitter vanaf 1 januari 2020, nu heb ik echt een hekel aan kroonprinsen en prinsessen.
Jeroen: Waarom is dat?
Bianca: Ik kan er vaak alleen maar slecht over lopen, dus ik dacht, “Prima, doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Twee voetjes op de vloer houden.” En je voelt wel aankomen dat mensen plannen met je hebben, maar ik ben gewoon doorgegaan met mijn werkje. Maar mijn man zei, “Je bent wel een jaar onrustig geweest, je lag wel een beetje te draaien in je bed.” En dat is misschien ook goed, want dat is wel een periode dat je er ook echt aan kan wennen. Wat ik heel mooi vind bij Achmea, de voorzitter van de Raad van Commissarissen toen was Aad Veenman. Op het moment dat ik voorzitter werd van de Raad van Bestuur hadden we ook een voorzitterswissel in de Raad van Commissarissen, dat werd Jan van den Berg. Het is natuurlijk best bijzonder dat je een voorzitter van de Raad van Bestuur en een voorzitter van de Raad van Commissarissen tegelijkertijd wisselt, maar dat past misschien ook wel bij ons DNA, we zijn toch een beetje een familiebedrijf. Er was ook heel lang op voorbereid, dus op een gegeven moment had ik ook met Aad en Jan van den Berg één keer per kwartaal een gesprek, “Hoe gaat die transitie eruitzien? Wat vind je belangrijk? Wat worden de grote thema’s voor Achmea going forward?” Dus dan ga je al aan het idee wennen. Als je overigens eerst vicevoorzitter wordt, gaan de mensen om je heen ook wel een beetje aan het idee wennen in je team. En ik heb vanaf het begin zoveel draagvlak gevoeld van mijn collega’s in de Raad van Bestuur, maar ook de lagen daaronder en dat is altijd wel spannend. Want als je vanuit een team wordt benoemd, ik voel nog steeds veel draagvlak en zeker ook toen ik benoemd werd was er ontzettend veel draagvlak en een hoge gunfactor. Dat maakt het wel makkelijker.
Jeroen: En toch was het anders?
Bianca: Toch was het anders en het is nog steeds anders, want uiteindelijk kan er maar één iemand eindverantwoordelijk zijn, ook al doe je het met een team. Misschien ook wel omdat ik een hoog verantwoordelijkheidsgevoel heb, maar dat voelt ook echt wel zo.
Jeroen: Voelt het dan als veel zwaarder?
Bianca: Het voelt als een grotere verantwoordelijkheid, je moet daar ook mee leren omgaan. Het is ook niet zo dat ik daar wakker van lig. Maar je moet je wel realiseren dat je always on stage bent. Iedereen kijkt altijd naar je, uiteindelijk kijken ze, “Wat vindt zij ervan”, als er een knoop doorgehakt moet worden. Dan moet ik het toch doen. Stakeholder management is ook wel iets waar ik heel alert op ben en veel meer tijd kost dan toen ik echt in de Raad van Bestuur zat. Dus met aandeelhouders, commissarissen, daar besteed ik ook veel tijd aan. Maar het is wel een andere rol, en daar moet je je ook bewust van zijn.
Jeroen: Leuker?
Bianca: Ik vind dat ik een superleuke rol heb, maar misschien nog een voorbeeld, als ik vroeger naar een offsite ging van de Raad van Bestuur, gewoon als lid, dan dacht ik, “Leuk, offsite!” en nu denk ik, “Daar moet wel iets uit komen.” Dus ik ga dat toch anders voorbereiden dan dat je lid bent van de Raad van Bestuur en naar een offsite gaat. Je denkt na over de agenda die we te zetten hebben, je denkt na over wat je er wil uithalen. Dat voelt dan dus anders.
Jeroen: Ja, ik kan me dat heel erg goed voorstellen. Wanneer had jij in je carrière door, “Dit gaat wel crescendo omhoog in de organisatie waarin ik zit, ik maak stappen en misschien ga ik weleens door naar de eindfunctie”?
Bianca: Dat klinkt natuurlijk een beetje naïef, maar ik ben eigenlijk altijd bezig geweest met de inhoud en met mijn job goed doen waar ik op dat moment voor opgesteld stond. Ik vond en vind heel veel dingen leuk, dus dat betekent dat ik behoorlijk wat stapjes heb gezet, niet altijd alleen omhoog. En zeker bij Fortis was het ook weleens een zijwaartse stap van de lijn naar een projectmanager, van de projectmanager weer naar de lijn. En ik denk op het moment dat Achmea kwam, voorzitter werd van het Pensioen- en Leefbedrijf, dat was echt wel een grote klus die ik toen kreeg. Veel mensen, een belangrijke divisie, dat was echt wel een stap waarvan ik dacht, “Dit is een grote stap.” En op het moment dat je dan in de Raad van Bestuur wordt gevraagd, ga je dat ook zo goed mogelijk doen. Ik ben niet bezig geweest met de CEO-positie. Eigenlijk ben ik daar pas mee bezig geweest toen ik vicevoorzitter werd.
Jeroen: Maar goed, je was dan misschien niet van plan bij je eerste baan om CEO te worden van zo’n grote organisatie, dat durf ik wel te zeggen.
Bianca: Nee, zeker niet!
Jeroen: Echter, tegelijkertijd was je blijkbaar wel heel ambitieus en ook wel alles wat ik over je gelezen heb, je doet dingen niet half.
Bianca: Nee, ik ben superambitieus, maar echt op de inhoud. Dan gaat het niet om mij, maar dan gaat het gewoon om de resultaten die ik wil bereiken. Niet alleen financiële resultaten, dat kan ook een project zijn wat van A naar B gebracht moet worden. Ik heb een hoog energieniveau, ik ben nieuwsgierig.
Jeroen: En nu gaat het toch vaak ook over jou, dat vind je dan waarschijnlijk niet eens fijn?
Bianca: Ik sta ook niet zo heel vaak in de media, want dat moet gaan over de inhoud. We hebben heel veel specialisten die op heel veel onderwerpen veel meer weten dan ik. En af en toe moet je het natuurlijk ook doen, want je bent wel het boegbeeld. Dus daar moet je een beetje de goede balans in vinden.
Jeroen: Maar je vindt het blijkbaar ook niet vervelend, dat ook weer niet?
Bianca: Nee, ik vind het niet vervelend, maar je kan ook te vaak in de krant staan of in de media staan en als het dan alleen om mij als persoon gaat, dient het ook geen doel.
Jeroen: Duidelijk.
Je luistert naar Leaders in Finance met Jeroen Broekema.
Jeroen: Je zei dat je eigenlijk toevallig in die accountancywereld terecht was gekomen, kan je toelichten hoe dat gekomen is? Of dat zei je niet, maar dat las ik in de voorbereiding.
Bianca: Ja, dat klopt. Dat is heel pragmatisch, ik kom uit een gezin waarbij mijn ouders niet echt een wetenschappelijke opleiding hadden. Ik deed VWO, mijn vader kwam op een gegeven moment met een advertentie uit de krant aan en zei, “Dit is leuk! Werken en studeren.” Dat was bij een accountancykantoor, dus op je achttiende werken en studeren, een NIVRA-opleiding. Toen dacht ik, “Dit is leuk”, toen ben ik gaan praten en werd ik enthousiast en toevallig in mijn vriendenkring was er iemand die dat een jaar eerder had gedaan. Daar ben ik natuurlijk ook even mee gaan praten. Maar wat ik er zo leuk aan vond, was allemaal verschillende bedrijven waar je in de keuken kan kijken en uiteraard ook wel een opleiding doen. Het is ook wel een universitaire opleiding. Ik was superenthousiast. Ik ben ook naar universiteiten geweest om te kijken, dus ik ben naar Erasmus geweest, ik ben naar de studeer techniek-dagen geweest in Eindhoven, hoe verzin je het? Dat was toen een poging om meer dames te krijgen voor technologische studies. Maar uiteindelijk heb ik toch voor die accountancy gekozen, werken en studeren. Het is achteraf geen verkeerde keuze geweest.
Jeroen: Had je ooit een idee van, “Ik zou weleens die of die richting in willen?”, voordat dit idee vanuit je vader kwam?
Bianca: Ik vond technologie ook altijd wel heel leuk. Ik had ook wel een bètaopleiding gedaan. Maar eigenlijk ben ik zo afgeknapt van die open dagen op de universiteit van Eindhoven dat die keuze toen makkelijk gemaakt was.
Jeroen: Wat zou je anders zijn gaan doen, denk je? Tegenwoordig zou je artificiële intelligentie gaan studeren of zoiets?
Bianca: Misschien technische bedrijfskunde of zoiets.
Jeroen: Leuk! Woonde je nog thuis toen je ging studeren of ging je ergens wonen? Hoe ging dat?
Bianca: Nee, ik woonde nog thuis en ik ging vier dagen per week werken bij allerlei bedrijven als assistent-accountant en op vrijdag naar colleges, soms ook op zaterdag. Toen woonde ik nog thuis en toen ben ik op mijn 21ste gaan samenwonen.
Jeroen: Waar was dat?
Bianca: Dat was in Breda.
Jeroen: Ik moest er wel even aan terugdenken, toen je eerder in dit gesprek zei dat jullie nu ook een grote verzekeraar zijn in de kassen, dat is ook iets wat in jouw familie zat, begreep ik?
Bianca: Ja, zeker. Mijn vader komt uit het Westland, ik ben geboren in Naaldwijk. Heel veel van mijn ooms en tantes hadden ook kassen. Een groot deel heeft hun kassen verkocht en daar zijn woningen op geplaatst.
Jeroen: En je vader is hovenier geworden?
Bianca: Mijn vader was vakbekwaam hovenier en die was verantwoordelijk voor de groenvoorziening bij de gemeente Teteringen, later Breda. Hij heeft dat overigens ook gedaan met heel veel avonduren en zelfstudie. Dus misschien is dat ook wel een beetje projectie geweest.
Jeroen: Kan je verder nog iets delen over hoe je bent opgegroeid?
Bianca: Ja, dat was een heel warm gezin. Mijn vader was ambtenaar, die begon altijd heel erg vroeg, vaak al om 6.30 uur ochtends ging hij zijn rondjes maken. Hij was dus ook op tijd thuis, hij was vaak om 16.00-16.30 uur thuis en dan gingen we met het hele gezin – met mijn broertje dat vier jaar jonger is – tennissen, wandelen en fietsen. We hadden geen auto, we deden alles met de trein. Ik heb echt heel Nederland gezien, denk ik. Ik weet qua topografie alles wel te liggen. Toen ik tien jaar was, zijn we voor het eerst naar Duitsland op vakantie gegaan en toen ik twaalf jaar was voor het eerst naar Spanje. Het was wel een heel hecht en warm gezin. We deden heel veel met elkaar.
Jeroen: En je moeder?
Bianca: Mijn moeder was coupeuse, ze is in Den Haag opgegroeid, ze werkte voor Laser dat was toen één van de duurste modezaken uit Den Haag. Ze is dat heel haar leven blijven doen, dit weekend heb ik weer drie jasjes die ik gekocht heb naar haar toe gebracht, of ze de mouwen even korter kan maken.
Jeroen: Kijk! Dat is wel heel handig.
Bianca: Ja, zeker.
Jeroen: Is er een bepaalde norm of een waarde die je hebt meegekregen die wel heel nadrukkelijk aanwezig is bij jou?
Bianca: Het harde werken zit wel in de familie. Dat is toch een beetje die tuindersmentaliteit. Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Ga zeker niet naast je schoenen lopen. Wat ik achteraf pas ben gaan waarderen, of heb gezien, is toch ook wel iedereen gelijk behandelen. Mijn vader was verantwoordelijk voor de hele groenvoorziening, daar zitten heel veel mensen met achterstand op de arbeidsmarkt en die behandelde hij altijd met zoveel respect. Hij sprak ons er ook wel op aan als wij aan de keukentafel een mening hadden over mensen of wat dan ook. Dan was er toch altijd wel een correctie van, “Iedereen mag er zijn en iedereen doet er toe. Je bent eigenlijk bevoorrecht als je kan studeren, als je hersens hebt, doe er ook wat mee.” Het was een oproep van, “Haal het maximale uit wat je in je hebt.”
Jeroen: Zijn dat dan ook de gebieden van irritatie, als mensen andere mensen niet gelijkwaardig behandelen? Als mensen niet hard werken? Kun je je daaraan dan ook ergeren?
Bianca: Zeker wel als het gaat om mensen niet gelijk behandelen. Daar probeer ik echt heel hard op te letten, ook binnen Achmea. Het lukt natuurlijk niet altijd, want ik zie niet alles. Maar dat vind ik ook wel echt een basiswaarde waar wij ook wel voor staan, gelijkheid. Ik denk dat ik ook wel heel benaderbaar ben voor mensen, dus ik wil ook zeker zelf met twee voeten op de grond blijven staan. Anders heb ik wel mensen in mijn omgeving die daarvoor zorgen. Maar het oordeel over wel of niet hard werken, dat heb ik afgeleerd.
Jeroen: Dat had je wel?
Bianca: Dat had ik zeker. Als ik heel eerlijk ben, vond ik daar altijd wel wat van. Maar dat heb ik wel veel meer leren te relativeren, ook voor mezelf. Want je kan niet altijd hard werken.
Jeroen: Ik moest wel lachen toen ik dat interview las met jou in het Financieele Dagblad. Daar werd je ook door je man en vrienden en familie, ik weet niet wie er allemaal gevraagd is om daaraan mee te werken, neergezet als iemand die negatief gezegd een control freak is en positief gezegd zeer planmatig te werk gaat. Dat klopte wel?
Bianca: Ja. Maar dat brengt ook iets. Ik ga ook heel planmatig te werk. Daarom haal ik ook het maximale uit het leven. Mijn man moet er altijd om lachen, maar dat zegt hij ook. “Door jou en door de manier waarop jij vooruitkijkt en plant, doen we ook heel veel leuke dingen.” Dus als we op vakantie gaan, heb ik al wel de tickets gekocht voor een voetbalwedstrijd of een baseballwedstrijd of voor een museum. Dan kom je er wel. Onze meiden, die nu negentien en twintig zijn, zijn nu ook zelf op vakantie en dan zeggen ze, “We konden er niet meer in.” Dan zeg ik, “Nee, gek, hè?” En nu realiseren ze zich wel wat het dus brengt om een beetje vooruit te denken en omdat ik planmatig ben, vind ik het niet erg om ‘s ochtends vroeg op te staan en te werken en dan ‘s middags hele leuke dingen te doen.
Jeroen: Vinden mensen het soms wel irritant, dat ze zeggen, “Plan nu eens een keer niet, ga gewoon maar eens kijken waar je uitkomt”?
Bianca: Nee, maar misschien heb ik wel mensen om me heen verzameld die daaraan gewend zijn. En ik kan het wel, maar ik denk dat het ook past bij de fase waar ik nu in zit. Stel dat je een keer wat langer weg bent, dan vind ik het heerlijk om niet alles dicht te plannen.
Jeroen: Laat ik ook de nuance uit het artikel halen, namelijk dat er ook stond dat jij zeer gemakkelijk aan en uit kan qua werk.
Bianca: Ja, zeker.
Jeroen: Dat is wel de andere kant, als je daarmee kan combineren, kan je dus ook makkelijk loslaten, blijkbaar?
Bianca: Ja, ik kan makkelijk loslaten. Dat heb ik overigens wel moeten leren, dus delegeren en op je team durven te vertrouwen. Want je kan niet meer alles overzien en zelf doen. Dus je moet ook mee ontwikkelen met de fases van je carrière, ik probeer daar altijd heel alert op te zijn. Maar ik kan heel goed aan en uit. Ik ga ook weleens met vriendinnen een weekendje golven en dan zeg ik, “Hier zijn mijn autosleutels, wie rijdt?” Ik zit rechtsachteraan mijn stukken te lezen en zo gauw we daar zijn, gaat de laptop dicht. Maar dan ben ik wel klaar, dan kan ik dus ook een weekend weg.
Jeroen: Ik vind het wel knap, heb je nog tips hoe je dat moet doen? Want als ik bijvoorbeeld naar mezelf kijk, als ik ergens in zit en zeker als het een stressvolle situatie is of iets waarvan je denkt, “Dat heeft me onder druk gezet”, of anderszins, dan kan ik het heel moeilijk loslaten. Dan zit ik ‘s avonds in bed nog na te denken daarover en ik zou die aan- en uitknop van jou wel willen lenen. Hoe doe je dat, dat je toch blijkbaar denkt, “Nee, knip!”?
Bianca: Ik denk dat het ook een beetje in mij zit. Als ik voor mezelf het gevoel heb, “Ik heb er alles aan gedaan, nu heb ik het op de goede manier weggezet in de organisatie” of “Het loopt”, dan heeft het ook niet zoveel zin om er lang over na te denken of om erover wakker te liggen.
Jeroen: Wel een rationele blik erop, of niet?
Bianca: Ja, ik denk het wel.
Jeroen: En dus ook heel fijn. Met andere woorden, als je nog het gevoel hebt dat je er nog iets aan had kunnen doen, blijf je wel doorgaan, neem ik aan? Dan blijft het wel bij je?
Bianca: Ja, tot op zekere hoogte. Want soms hoef je ook niet alles in één keer te doen, natuurlijk.
Jeroen: Je zei, “Ik heb moeten leren delegeren”?
Bianca: Ja.
Jeroen: Ben je daar ook echt wel op een harde manier achter gekomen? Of is dat iets wat je toch vooral gezien hebt?
Bianca: Nee. We doen heel veel – iedereen wel, denk ik, op bepaalde posities – 360-graden-assessments van “Durf maar op je team te vertrouwen, laat maar los.” En als je een goed team hebt – dat heb ik nu ook zeker – zijn er ook mensen die tegen je zeggen, “Bianca, laat maar los, ik heb het volledig in mijn vizier.” En nu kan ik dat dan ook gewoon loslaten.
Jeroen: Heb je dingen meegemaakt, privé of zakelijk, waarvan je nu achteraf zegt, “Dat heeft echt veel impact (positief of negatief) gehad op mijn leven”?
Bianca: Ja, zeker. Ik denk dat iedereen dingen meemaakt. Ik ben gescheiden, ik had echt een supermooie relatie. Ik denk, als je het aan hem zou vragen, dat hij hetzelfde zou zeggen. Maar op een gegeven moment passen twee levens niet meer bij elkaar. Hij kwam iemand anders tegen, wat ik niet had zien aankomen. Dat heeft mij dus ook heel veel gebracht, en dat klinkt heel raar. Ik heb me toen voorgenomen, “We hebben een prachtige tijd gehad samen – dat is misschien ook weer dat relativerende – het heeft geen zin om dat nu weg te gooien. Dus als ik heel cynisch ga worden over wat er nu gebeurd is, gooi ik twaalf prachtige jaren weg.” Want die waren heel oprecht en die waren heel eerlijk voor ons allebei. Dat hij verliefd werd op iemand anders had mij, als ik echt heel eerlijk ben, misschien ook kunnen overkomen. Want je bent gewoon op een punt dat het op is. Op dat moment zie je dat misschien niet, maar achteraf zie je dat wel. Toen was ik ook heel verdrietig en zat ik echt wel in een zware periode bij Fortis. Het was toen echt prachtig dat mensen om me heen zeiden, “Ga jij er even tussenuit, laat maar los.” Dan denk je, “Wat zijn er toch veel mensen om me heen die voor mij willen zorgen”, terwijl ik altijd best wel een tough cookie ben, ik ga altijd wel door. Maar het is heel mooi om dat te beseffen, je bent ook maar een mens. Je kan ook op een moment komen dat er hele verdrietige dingen gebeuren op je pad en hoe fijn is het dan dat je mooie vrienden hebt en collega’s die er voor je zijn. Dat was wel een stukje bewustwording waarvan ik denk, “Niet alles is maakbaar, kwetsbaar zijn is soms ook weleens goed.” Dat was echt prachtig, er waren vrienden die er iedere dag voor mij waren, collega’s die zeiden, “Ga er maar even tussenuit, laat maar los.” Dat was een hele mooie ervaring achteraf.
Jeroen: Die je dus ook echt hebt meegenomen en nu waarschijnlijk ook zelf inzet als vergelijkbare of andere dingen gebeuren.
Bianca: Zeker, ja.
Jeroen: Mooi dat je dat wilde delen! Heb je zakelijk mensen gehad waarvan je zegt, “Daar heb ik me echt aan kunnen optrekken” of “Daar heb ik zoveel van geleerd, die hebben me echt in een stroomversnelling gebracht”?
Bianca: Die vraag krijg je natuurlijk wel vaker, maar dat is niet één iemand of zo. Dat zijn toch meerdere momenten geweest of leidinggevenden waar je toch iets van meepikt of oppikt. Er is wel iemand geweest die zei, “Op het moment dat je een stap maakt in je carrière, kijk dan naar drie dingen. Wat is de impact die je kan maken? Aan wie ga je dan rapporteren? Wat ga je ervan leren?” Dat vond ik wel drie mooie dingen, daar zit wel iets in, dat is wel goed om op die manier te kijken als je een switch maakt. Maar op verschillende momenten zijn er zeker mensen geweest waar ik veel van geleerd heb.
Jeroen: Dus elke keer als je iets nieuws gaat doen, stel je jezelf nu deze vragen?
Bianca: Ja.
Jeroen: Mooi! We hebben bij Leaders in Finance ook altijd een pleaser en een teaser. De pleaser gaat er altijd over of je bepaalde boeken hebt die je aanspreken. En aan de teasende kant hebben we opgeschreven dat de financiële sector simpelweg te groot is. Ben je het daarmee eens? Je mag zelf afbakenen of het mondiaal is of in Nederland.
Bianca: Ik denk dat er in Nederland kleine spelers zijn en dat zei ik al aan het begin van dit interview. Je hebt schaal en volume nodig om mee te kunnen met technologie, de cyber dreiging, je hebt enorme investeringen nodig om bij te blijven als het gaat om klantcontact, digitalisering. Dus ik denk dat er zeker partijen zijn die gewoon te klein zijn op lange termijn, ook nog steeds in de verzekeringssector, en een te grote versnippering. Dus dat klopt wel, denk ik.
Jeroen: Aan de pleasende kant, wat ik al zei, ik weet niet of je dat voorbereid hebt of niet, heb je een bepaald boek waarvan je zegt, “Dat vind ik heel mooi” of “Dat heeft impact op me gehad” of “Dat geef ik graag aan mensen”?
Bianca: Ik heb niet zo heel veel tijd om boeken te lezen en als ik boeken lees, is het vaak in de vakantie. Ik vind lezen overigens echt heel erg verrijkend. Het is ook niet een hoogdravend boek, maar dat is toch De Camino. Het is gewoon een leuk boek om te lezen, ontspannend. Maar er zit ook wel iets in, steeds meer mensen om me heen gaan die de Camino lopen, dus het lijkt wel of het ergens op mij ligt te wachten. Dus ik heb ook nog wel de intentie om een keer dat te gaan doen. Onze CFO, mijn collega Michel Lamie, is nu een stuk aan het lopen met zijn zoon, prachtig. Een oom van mij is het nu op zijn 75ste aan het lopen, en de voorzitter van onze Raad van Commissarissen, dus ergens komt die Camino iedere keer voorbij. Dus ik denk dat die nog op mij ligt te wachten.
Jeroen: Ik las in de voorbereiding dat jij ook echt iemand bent die er ontzettend van houdt om buiten te zijn.
Bianca: Ja, dat klopt.
Jeroen: We hadden eigenlijk beter lopend deze podcast kunnen opnemen. Komt dat vanuit de groenvoorziening kant, ging je als kind altijd al naar buiten?
Bianca: Ik hielp mijn vader veel, we hadden een moestuin van 1200 vierkante meter. Nee, ik vind het gewoon heerlijk om buiten te zijn. Dus of dat nou fietsen is, ik fietste ook veel met mijn ouders, of wandelen. Ik heb tijdens Pasen de eerste etappe van het Pieterpad gelopen, het zal nog wel even duren voordat ik de rest ga doen. In de zomer zeil ik veel, ik probeer te golfen, ik ben niet heel goed. Maar buiten sporten vind ik heerlijk.
Jeroen: Wat trekt je aan dat buiten zijn zo aan? Is het het fysieke, het bewegen?
Bianca: Ja, uitwaaien. In het weekend was de windkracht zeven, dan ben ik gaan hardlopen tegen de wind in, heerlijk!
Jeroen: Loop je veel hard?
Bianca: Twee keer per week, maar niet heel ver, zeven kilometer. Er zijn mensen die veel verder lopen.
Jeroen: Je hebt nog geen plannen om marathons te gaan lopen?
Bianca: Nee, dat zeker niet. Ik weet ook niet of dat gezond is.
Jeroen: Nee, dat vraag ik me ook weleens af! Wat doe je verder om te ontspannen? Je hebt een ontzettend demanding job. Dat hardlopen, dat buiten zijn, zijn er nog andere dingen die je doet om even je gedachten te verzetten?
Bianca: Drie of vier keer per week doe ik de vijf Tibetanen ‘s ochtends, dat zijn vijf oefeningen die je achterelkaar doet. Het is toch een stukje mindfulness, het duurt maar een kwartier.
Jeroen: Het is yoga-achtig?
Bianca: Ja, het is een soort van yoga. Je lichaam en je geest wakker maken.
Jeroen: Dat doe je als je uit bed stapt?
Bianca: Ja.
Jeroen: Daar kun je je ook echt altijd voor motiveren?
Bianca: Niet altijd, ik denk dat ik het vier keer per week doe, ongeveer.
Jeroen: Dat vind ik wel veel, hoor!
Bianca: Ja, als het eenmaal in je systeem zit. En dat hardlopen is ook een soort van meditatie. En ik heb de goede gewoonte sinds twee jaar om na de budgetweek – dat is een hele drukke periode – vier dagen naar een kuuroord te gaan, op een matje te zitten, yoga en wandelen en gewoon even in de natuur buiten zijn.
Jeroen: Dan zit je tussendoor nog wel e-mails te lezen?
Bianca: Nee. Dan probeer ik dat zo min mogelijk te doen.
Jeroen: Dat vind ik echt knap.
Bianca: Het zijn maar drie of vier dagen.
Jeroen: Maar! Er gebeurt een hoop in drie dagen. Wat voor tips heb je voor mensen die nu bijvoorbeeld bij Achmea beginnen of in de financiële sector beginnen en net uit de schoolbanken komen?
Bianca: Dat klinkt misschien heel raar, ik merk dat jonge mensen zo bezig zijn met carrièreplanning en ik zou eigenlijk zeggen – zeker in deze arbeidsmarkt – dat dat niet echt nodig is. Maar omarm gewoon alle leerervaring. Wees niet te veel bezig met die carrièreplanning, doe iets wat bij je past en niet omdat het goed is voor je cv. Dan is het veel leuker en ik denk dat je er veel succesvoller door wordt.
Jeroen: Denk je dat juist doordat er zoveel mogelijkheden zijn, dat mensen hier zoveel mee bezig zijn? Of is het meer iets van deze tijd?
Bianca: Ja, het is wel iets van deze tijd. Er zit toch een enorme prestatiedrang bij universiteiten, bij stageopdrachten, cv-building. Eigenlijk is het zelfs een beetje contrair. Want er zijn zoveel banen en het is toch iets van deze tijdgeest.
Jeroen: Wat ik ook veel hoor, is dat mensen aan de ene kant graag iets willen bijdragen aan de samenleving en dat heel belangrijk vindt. Dan heb ik het over hoogopgeleid Nederland die in de financiële sector gaat werken, bijvoorbeeld. Aan de andere kant heb ik soms het idee dat je vergeet dat de baan die je doet ook leuk moet zijn om er goed in te worden, om het vol te houden.
Bianca: Om het vol te houden, kijk naar alle burn-outs. Als je iets doet boven je niveau of iets doet wat je niet leuk vindt, dat ga je gewoon niet volhouden.
Jeroen: Als we naar je toekomst kijken, je bent nog jong.
Bianca: Alles is relatief.
Jeroen: Je bent recent herbenoemd, dus ik hoef niet te vragen wat je het komende jaar gaat doen, daar kan ik het antwoord wel op raden. Maar als je even iets verder kijkt, wat zou je leuk vinden? Om later nog meer commissariaten te gaan doen of wil je een hele andere kant op? Zou je vroeg met pensioen willen? Heb je daar weleens over nagedacht of denk je, zoals je eerder zei, “Ik zie wel wat er op mijn pad komt”?
Bianca: Het heeft niet zoveel zin om heel veel daarmee bezig te zijn. Voorlopig heb ik gewoon mijn handen vol en ook ben ik goed op mijn plek bij Achmea. Ik heb het echt heel erg naar mijn zin, ik heb een mooie baan bij een bedrijf dat heel veel impact maakt in de samenleving. Impact maken als persoon vind ik belangrijk. Dus de komende jaren ben ik daar nog heel erg druk mee. Ik ben niet iemand die stil thuis gaat zitten, laten we daarmee beginnen.
Jeroen: Wat lijkt je leuk?
Bianca: Ik denk dat het heel leuk is om een aantal commissariaten te doen bij maakbedrijven, familiebedrijven, technologiebedrijven. Ik heb altijd een breed interesse, dus dat vind ik leuk. Maar ook wel iets terug te doen voor de samenleving. Dus dat je in je portefeuille toch ook wel een aantal not for profit organisaties hebt. Of mee te denken aan het vraagstuk, in een denktank zitten. Dus wat de toekomst brengt, weet ik niet. En natuurlijk ook meer tijd om gewoon met mijn man leuke dingen te doen en van het leven te genieten. Dat kan ook zomaar voorbij zijn.
Jeroen: Laten we het afkloppen. Ik las in alles over jou ook dat je enorm van reizen houdt. Heb je nog bepaalde landen waarvan je zegt, “Daar zou ik heel graag een keer naartoe gaan als er meer tijd komt”?
Bianca: Ik zou heel graag een keer naar Nieuw-Zeeland en Australië gaan. Daar heb je echt meer tijd voor nodig. En dan echt wat langer rondreizen.
Jeroen: Nog twee eindvragen van mijn kant. De eerste is: de luisteraars van deze podcast komen voor een groot deel uit die financiële sector, wel heel breed. Heb je nog iets waarvan je zegt, “Dat zou ik hen willen meegeven”? Algemene gedachtes over de sector of anderszins?
Bianca: Het woord dat bij me opkomt, is toch vertrouwen. Onze sector valt en staat bij vertrouwen van onze klanten. Daar hebben we hele mooie stappen in gemaakt als sector. Maar dat vertrouwen hoog houden en de sector daarmee ook gewoon overeind houden is superbelangrijk. Dan denk ik toch weer aan AI, zorgen dat we dat wel omarmen, maar op een hele goede manier.
Jeroen: Ik zei twee vragen, dus dan blijft er één over. Ik heb heel veel aan jou mogen vragen, ik ga je daar zo uitgebreid voor bedanken. Maar voordat ik dat doe, heb je iets waarvan je zegt, “Jeroen, je hebt heel veel dingen genoemd, maar je hebt toch iets belangrijks gemist” of “Er is iets wat ik nog graag wil toevoegen”? Dan is dit een goed moment daarvoor.
Bianca: Nee, ik denk dat je ontzettend veel geraakt hebt, ik vond het een heel leuk interview. Dankjewel daarvoor!
Jeroen: Het is niet de bedoeling dat je mij eerst gaat bedanken, maar ik waardeer het wel! Heel veel dank voor je tijd, Bianca, die je hebt willen steken in Leaders in Finance. Ik wijs er nu naar, hier ligt zo meteen een cadeautje om mijn dank wat kracht bij te zetten. Een ontzettend leuk gesprek en erg leuk hoe ik veel geleerd heb en hopelijk ook de mensen die het gaan luisteren over Achmea, maar ook over jou en hoe je er bent gekomen en wat je allemaal doet en waarvoor je staat. Dus nogmaals heel veel dank!
Bianca: Dankjewel, het was leuk!
Dit was Leaders in Finance, we hopen dat je deze aflevering met veel plezier hebt beluisterd. We stellen je feedback erg op prijs. Wat houdt je bezig en over wie wil je meer horen? Laat het weten via een Apple of Google review. Dat kan ook de sociale media kanalen of direct via een e-mail. We kunnen het enorm waarderen als je dat doet. Tot slot danken we onze partners voor hun steun.
Dat zijn: EY, RiskQuest, MeDirect, Kayak en Roland Berger. Tot de volgende Leaders in Finance en bedankt voor het luisteren!