Voice-over: Dit is Leaders in Finance, een podcast waarin we op zoek gaan naar de mens achter het succes. We praten met leiders van nu en later over hun drijfveren, carrière en privéleven. Waarom? Omdat er meer gesproken moet worden in de financiële sector. Onze gast deze aflevering is de CEO van een verzekeringsmaatschappij, met name bekend van de ORV’s. De verzekeraar neemt haar maatschappelijke taak serieus en begint zelfs in eigen straat.
Pauline: We proberen eigenlijk ook veel te doen in Hilversum, tegenover ons pand. Er zit een instelling voor kinderen met een verstandelijke handicap. We gaan bowlen met de kinderen, laatst geschaatst.
Voice-over: Wat was het engste moment van haar leven?
Pauline: Wij dachten, goh, wij gaan dat meer op met een heel klein bootje. Maar toen kregen we halverwege ergens op dat meer motorpech. En de motor ging niet aan van het motorbootje. En je zag die nijlpaarden dichterbij komen.
Voice-over: En heeft ze tips voor starters? Wel goed naar je gevoel luisteren, maar misschien ook even in rust handelen. Maar volg altijd je gevoel.
Voice-over: Onze gast deze week is Pauline Derkman, CEO van Scildon. Je host is Jeroen Broekema.
Jeroen: Welkom bij een nieuwe aflevering van Leaders in Finance. Deze week is de gast Pauline Derkman, de CEO van Scildon. Welkom Pauline.
Pauline: Dankjewel, leuk om hier te zijn.
Jeroen: Ja, heel erg leuk dat jij er bent. Heel fijn. En ik zal jou eerst introduceren, maar voordat ik dat doe, wil ik graag de partners van Leaders in Finance bedanken voor hun steun. Dat zijn Kayak, EY, Medirect, and Roland Berger. Ik ben mijn partners zeer dankbaar. Zonder hen geen podcast.
En dan nu over, zoals gezegd, naar mijn gast. En traditiegetrouw begin ik eerst met het spellen van de naam van de gast. Dat is Pauline, P-A-U-L-I-N-E. En dan Derkman, D-E-R-K-M-A-N. Pauline is Nederlandse topbestuurder in de financiële sector. In september 2023 werd zij benoemd tot CEO van Scildon. Pauline begon haar carrière als external auditor bij PwC in 1995. Na een korte periode bij KLM werkte ze bij ING in verschillende functies. Vervolgens was ze teammanager bij Nationale-Nederlanden. Haar loopbaan vervolgde ze bij a.s.r., waar ze diverse directiefuncties bekleedde, waaronder directeur Leven en Pensioenen. Daarna was ze Managing Director Workplace Solutions bij Aegon Nederland. In deze rol heeft ze ook zitting gehad in verschillende toezichthoudende raden, waaronder die van TKP en Aegon Capital. Pauline is daarnaast actief als bestuurslid bij Oorkaan en lid van de Raad van Toezicht bij CARE Nederland. Ik denk dat ik haar straks nog naar ga vragen. Dan krijg ik wat meer toelichting erop. Ze studeerde aan de Universiteit van Amsterdam en heeft daar haar doctoraal Bedrijfseconomie behaald en daarnaast ook nog de postdoctorale opleiding Accountancy afgerond. Tot slot, Pauline is 52 jaar en woont samen met haar man en zoon in Loenersloot.
Nou, we hebben al een beetje een beeld, een hele lap tekst, maar wel, denk ik, goed om mensen een gevoel te geven alvast een beetje bij wie jij bent. Daar komen we straks ook uitgebreid nog op terug, over jou persoonlijk. Maar ik vind het altijd prettig om eerst een beeld te krijgen bij de organisatie die jij representeert, namelijk Scildon. En dat doe ik graag aan de hand van de stakeholders. Zo kunnen we het een beetje structureren. En ja, de eerste stakeholder is wat mij betreft toch de klanten. Wie zijn eigenlijk jullie klanten en wat bieden jullie hen?
Pauline: Ja, de klanten van Scildon zijn eigenlijk klanten die vooral overlijdensrisicoverzekeringen, maar ook beleggingsverzekeringen zoeken. En we doen ook collectieve pensioen. Maar van oudsher is Scildon gewoon echt bekend als de overlijdensrisicoverzekering van Nederland. Veertig jaar geleden, eigenlijk eenenveertig jaar geleden, begonnen in Hilversum als onderdeel van Legal & General. En in 2017 is het verkocht door Legal & General aan Chesnara in de UK.
Jeroen: En je zegt iedereen die op zoek is naar overlijdensrisico- en beleggingsverzekeringen. Wat is iedereen?
Pauline: Iedereen zijn eigenlijk, ja, vooral overlijdensrisicoverzekeringen worden veel verkocht in combinatie met hypotheken. Dat is eigenlijk de grootste markt. En beleggingsverzekeringen zijn eigenlijk vooral mensen die op zoek zijn naar iets extra’s voor later. En daar zijn we ook van oudsher gewoon bekend.
Jeroen: Het is allemaal particulieren of ook bedrijven?
Pauline: Nee, het is vooral particulier. Op het collectief pensioen, nou, dat gaat via werkgevers. Dat zijn de werkgevers, de klanten. Ja, en je ziet gewoon, we zijn in Hilversum ooit gestart. En daar ook veel intermediairs aan ons verbonden. En het intermediaire is ook echt het afzetkanaal waar we primair voor kiezen.
Jeroen: Ja, want jullie kunnen niet… je kan niet als particulier zeggen: ik heb vandaag een ORV nodig, ik bel jullie op. Het gaat echt altijd via het intermediaire?
Pauline: Ja, het gaat via het intermediaire. En we hebben ook nog wel een tak via Independer, dat kan wel. Maar we zijn heel trots dat we eigenlijk alles via het intermediaire doen, omdat we ook ervan overtuigd zijn van het belang van goed advies.
Jeroen: Ja, want is het wel eens een discussie geweest bij jullie intern? Misschien de tijd dat jij er bent, of daarvoor? Om te zeggen: nou, we kunnen eigenlijk ook wel een direct kanaal beginnen?
Pauline: Ja, het is nog steeds onderwerp van discussie. Op dit moment hebben we er nog niet voor gekozen. Maar je ziet ook wel dat, ja, sinds ook het provisieverbod, je ziet ook dat het intermediaire eigenlijk de overlijdensrisicoverzekeringen soms gewoon, nou ja, aan het einde nog van het adviesgesprek even aanraken. En we zien toch dat daardoor gewoon mensen soms te weinig verzekerd zijn. Dus ja, het is wel een reden om toch te kijken, steeds meer, van kunnen we opschuiven naar het directe kanaal. Op dit moment nog niet, maar het is altijd onderwerp van discussie.
Jeroen: En is dat intermediaire kanaal… hoe groot is het ongeveer? Waar moet ik aan denken? Gaat het om honderden of duizenden intermediairs? Of tientallen?
Pauline: We hebben eigenlijk met ruim vijftienhonderd intermediairs echt hele actieve relaties. En ik denk dat we zeker met, ja, ik denk zesduizend intermediairs echt, ja, polissen hebben, ook vanuit het verleden. Maar ik denk dat een basis van vijftienhonderd, dat is echt het intermediair met wie we veel zaken doen.
Jeroen: Zo interessant wat je zei over dat het ORV soms als soort van sluitstuk van een hypotheek, wat natuurlijk ook een cruciaal product is, lijkt mij. Hoe, ja, wat kun je daartegen doen vanuit jullie? Want ik kan me voorstellen dat het belang groot is voor jullie dat dit een veel belangrijker item wordt in dat gesprek en niet helemaal op het einde even erbij komt.
Pauline: Nou, we hebben binnen het Verbond van Verzekeraars het platform ORV, en via dat platform vragen we – eigenlijk namens alle verzekeraars in Nederland – veel aandacht voor de ORV. Zodat mensen echt begrijpen dat het een belangrijk product is. Als ik naar mezelf kijk: toen wij zo’n twintig jaar geleden onze hypotheek afsloten, was het heel fijn om een ORV te hebben. Nu zijn we wat verder ‘along the road’ – we hebben de hypotheek afgelost – en dan is de vraag: heb je nog een ORV nodig? Maar zeker op het moment dat je net begint en je hebt flinke schulden, is het gewoon prettig dat, stel dat er iets gebeurt, je partner dan iets achter de hand heeft. Dat die in ieder geval de eerste periode kan overbruggen en in het huis kan blijven wonen. Daarom vind ik het nog steeds echt een heel mooi product. En ik hoop dat we – onder andere via dat platform ORV en via het Verbond van Verzekeraars – de consument daar beter van kunnen overtuigen.
Jeroen: Een paar vervolgvragen, dat heeft mijn interesse wel. Heb je een beeld bij welk percentage van de Nederlanders wel of geen ORV heeft?
Pauline: Nee, dat percentage weet ik niet. In het verleden was het wel hoger. En dat kwam ook omdat eigenlijk de hypotheekverstrekkers, maar ook NHG, die eisten in het verleden ook dat er een ORV was. Dat werd vaak verpand aan de hypotheek. Dat is losgelaten, een aantal jaren geleden.
Jeroen: Omdat het gezien werd als koppelverkoop of om andere redenen?
Pauline: Ja, ik denk het belangrijkste, wat jij zegt: koppelverkoop. Dus dat is losgelaten. En eigenlijk sinds die tijd zie je dat het aantal ORV’s gewoon afgenomen is, wat verkocht is. Ja, en dat is enerzijds… ik vind dat toch best zorgelijk. En je ziet dus ook door het provisieverbod: de ORV wordt gezien als een complex product. Daarmee wordt er gewoon geen provisie betaald. Ja, en dat zorgt ervoor ook dat het voor het intermediair ook gewoon…
Jeroen: De incentive is er niet.
Pauline: Nee, de incentive is er veel minder. En het intermediair doet wel haar best natuurlijk om het hele plaatje voor te spiegelen aan de klant. Maar het is vaak toch de hypotheek die dan alle aandacht krijgt. En die ORV zit een beetje aan het einde vaak van zo’n adviesgesprek.
Jeroen: Ja, want is het bijna altijd gekoppeld aan de hypotheek? Of is er ook nog wel een serieuze groep, een grote groep in Nederland die wel een ORV heeft, maar geen huis bijvoorbeeld?
Pauline: Ja, wat we ook zien, bijvoorbeeld als jij met een partner in business een bedrijf hebt, dat de ene partner op het leven van de andere partner een ORV afsluit, dat je gewoon door kan gaan als een van de maten wegvalt. Dus in maatschappen zien we het, start-ups. Dat zijn ook gewoon mooie klanten eigenlijk, die gewoon gebaat zijn bij zo’n product, stel het gaat een keer mis – wat je niet hoopt. En ik denk ook, als je kijkt naar de nieuwe Wet toekomst pensioenen: nabestaandenverzekeringen gaan er gewoon toch anders uitzien. En dat betekent ook dat er wel weer, denk ik, mogelijkheden zijn, of dat het belangrijk is dat consumenten echt naar die overlijdensrisicodekkingen weer gaan kijken.
Jeroen: Ik heb privé een ORV, maar ik heb toch even een privé-aantekeningetje gemaakt voor de zaak met mijn zakenpartner. Als die dit hoort, dan moeten we er toch wel eens naar kijken. Dus je hebt alweer één iemand de educatie verricht.
Pauline: Nou, helemaal goed.
Jeroen: Mooi. Ik ga zo nog even over die Wtp iets vragen aan je. Maar eerst las ik in de voorbereiding dat jij eerder hebt gezegd: we zitten in een markt waar de concurrentie hoog is op de tarieven. Is dat nog steeds zo? Ik weet niet van wanneer dit precies was. Is het inderdaad een tarievenvechtmarkt?
Pauline: Ja, dat is het zeker. En je ziet gewoon dat we door die hele hoge prijsinflatie en ook door de stijging van de loonkosten, wat een heel belangrijk onderdeel is van onze kostenbasis, dat het steeds moeilijker wordt om toch je hoofd boven water te houden, ook als middelgrote verzekeraar. Dus de concurrentie is moordend, dat is goed. Ik hou altijd van concurrentie, je houdt je scherp. Maar je ziet wel dat onze kosten alleen maar omhoog gaan en dat het moeilijk is om je tarieven te verhogen. Het is eerder altijd een roep om tariefsverlaging. Dat is bijna niet meer te doen.
Jeroen: Maar als ik dit beluister, dat klinkt als een klassiek voorbeeld van een markt waar dan heel veel consolidatie plaats gaat vinden of heeft gevonden. Al in zekere zin zijn jullie misschien daar onderdeel van.
Pauline: Ja, dat zie je natuurlijk ook. Dus wij zijn blij dat we onderdeel zijn van Chesnara Group. Een combinatie van meerdere verzekeraars in een aantal landen. Dus dat is ook fijn. Maar je ziet natuurlijk dat de consolidatie in de Nederlandse verzekeringsmarkt geweest is, gaande is en nog steeds gebeurt. En dat is omdat je gewoon massa nodig hebt om goed te overleven.
Jeroen: We gaan zo naar die stakeholder-eigenaar. Nog even onder het kopje klant. Je haalde net al even aan, een hele nieuwe Wet toekomst pensioenen. Wat voor zaken komen eruit die voor jou relevant zijn?
Pauline: Ik denk belangrijk dat klanten zich realiseren, of dat werknemers zich realiseren, blijvend, dat pensioen een heel belangrijk onderdeel is van je arbeidspakket. Dat er echt veranderingen komen. Dat het belangrijk is dat ook nabestaandendekkingen veranderen. Maar ook dat er fiscaal op dit moment meer ruimte is om buiten de tweede pijler pensioenregelingen ook andere vermogensopbouwstukjes fiscaal aantrekkelijk op te bouwen.
Jeroen: Hebben jullie wel eens overwogen om bijvoorbeeld een PPI te worden?
Pauline: Nee, dat is nooit de overweging geweest binnen Scildon.
Jeroen: Ik kan me voorstellen dat je naast ORV ook vermogensopbouw, zoals jij het noemde, dat je dat ook met dat soort producten misschien kan ondersteunen, omdat er meer ruimte gaat komen in die markt. Natuurlijk dat het niet alleen maar de ouderwetse manier van pensioen opbouwen gaat zijn – is het al voor veel mensen niet – maar dat dat nog meer gaat worden.
Pauline: Ja, zeker. Wij hebben een hele mooie, bijvoorbeeld werknemerslijfrente. Dat is eigenlijk een opbouwproduct, een beetje een semi-collectief opbouwproduct, wat niet echt traditioneel pensioenopbouw is, maar waar je wel een werkgever in staat stelt om iets extra’s te doen voor de werknemers. Eigenlijk om iets te doen voor later.
Jeroen: Duidelijk. Je maakt al het bruggetje naar Chesnara, jullie eigenaar sinds hoe lang precies?
Pauline: Sinds 2017.
Jeroen: 2017, dus nu een jaar of acht bijna. Wat voor voordelen heeft het om bij zo’n groep te horen?
Pauline: Nou, wat ik zelf heel leuk vind, is dat het gewoon een internationale groep is. Dus een zusje in Zweden, een zusje in Engeland en ook nog zelfs een zusje in Nederland, waardverzekeringen. Dus dat is leuk, waardoor je gewoon ook elkaar kan helpen. En wat mooi is, is dat Chesnara beursgenoteerd is en daardoor ook gewoon toegang heeft tot de kapitaalmarkt. Dus op het moment heel erg ambitie heeft om te groeien, doordat het eigenlijk ook een consolidator is. Ja, en dat is heel erg mooi. Toegang tot de kapitaalmarkt in Engeland.
Jeroen: Ja, want je kunt dus makkelijker op prijs concurreren daardoor. Met je grotere schaal kun je goedkoper inkopen, je herverzekert alles, neem ik aan?
Pauline: Zeker.
Jeroen: Dus dat lijkt me er één. Het andere is: de zusjes zorgen ervoor dat je van elkaar kan leren. Dus dat zijn de twee hoofdzaken, of mis ik dan nog iets?
Pauline: Nee, dat zijn de hoofdzaken en eigenlijk gewoon een aandeelhouder die ook heel veel ambitie heeft. En dat is leuk, dat je in een groep zit waar er gewoon groeiambitie is.
Jeroen: En niet één naam. Ze willen wel alles onder eigen brands houden?
Pauline: Nee, dat hebben ze nog nooit bedacht dat dat noodzakelijk was.
Jeroen: Hoe vrij of niet vrij ben jij als CEO in Nederland?
Pauline: Ja, ik ben vrij. Ik heb natuurlijk wel te maken met mijn raad van commissarissen. En ik heb te maken met Chesnara. Dat is ook best leuk, best interessant vind ik ook. Want je hebt in Engeland een one-tier board en in Nederland heb je een two-tier board. Dus dat is af en toe wel even: goh, heb ik alle puntjes gehaald? Heb ik iedereen meegenomen? Dat is soms wel eens uitdagend of leuk.
Jeroen: Ik kan me voorstellen dat – de meeste CEO’s houden van een zekere mate van complexiteit, anders zitten ze niet op die positie – dat het wel extra interessant maakt. Maar soms ook dat je denkt: ja hallo, ik wil gewoon mijn eigen bedrijf hier runnen. Ik wil niet allemaal dingen uitvoeren die zij willen misschien.
Pauline: Ja, nee, soms denk je: oh ja, goh, er komt ineens alweer een vraag uit Engeland, of dan moet je weer met een non-executive boardmember uit Engeland praten over HR bijvoorbeeld. En dan denk je: hé, dat is toch apart. Maar het is ook wel weer leuk.
Jeroen: Andere, lijkt mij, hele belangrijke stakeholders zijn je collega’s. Met hoeveel mensen run jij de organisatie?
Pauline: Ja, we zijn met iets meer dan 100 mensen in Hilversum. Dus we zitten in Hilversum, daar zitten we eigenlijk al 40 jaar. Dus een grote groep mensen die ook al lang bij Scildon en daarvoor Legal & General Nederland werkzaam was.
Jeroen: Dat is iets wat ik veel tegenkom, überhaupt in de verzekeringswereld – of het nou grootzakelijk is of klein, particulier of schade, of levens. Mensen werken lang bij de organisatie, het is een enorme betrokkenheid. Kan je dat verklaren?
Pauline: Ja, nee, ja, ik denk dat het gewoon toch een soort warm nest is. En dat heeft heel veel voordelen. Ik vind daar een klein nadeel van: mensen blijven lang zitten. En je wilt ook als organisatie natuurlijk af en toe wat instroom, doorstroom, uitstroom hebben. Maar ja, het is natuurlijk super fijn als mensen heel erg loyaal zijn. Ja, en op deze krappe arbeidsmarkt is dat alleen maar heel erg prettig. Maar je moet af en toe wel blijven vernieuwen. En dat is de enige keerzijde van de medaille. Maar dat is ook van buiten naar binnen te halen. En af en toe komen er toch ook gewoon nieuwe mensen. Ik ben zelf ook anderhalf jaar geleden gestart.
Jeroen: En wat, zonder ze alle honderd langs te lopen, maar grote groepen — wat doen de honderd collega’s?
Pauline: Nou, we hebben een deel natuurlijk operationeel werkzaam. Dus eigenlijk alles regelen voor de klant.
Jeroen: Maar de klant is voor hen dan de intermediair?
Pauline: Ja, intermediair. Maar af en toe worden we natuurlijk ook gewoon gebeld door de consument zelf.
Jeroen: Maar dat kan wel? Ze kunnen wel direct met jullie bellen? Jullie zeggen niet: je moet altijd via het intermediair?
Pauline: Nee, dat gaat eigenlijk — dat kan. Dus dat gaat eigenlijk een beetje gelijk op. Ja, dat is denk ik een heel belangrijke groep. Natuurlijk een grote finance-afdeling met beleggings-experts, met actuarissen. We hebben een eigen pand, dus we hebben nog een facilitaire dienst. HR, dat soort dingen moet je aan denken. Ja, dus van alles en nog wat.
Jeroen: Ik heb ook het gevoel dat het best wel een groep is die al die — nou, wat zei jij — rond de 1500 intermediairs, die hebben ongetwijfeld vaak vragen?
Pauline: Ja, dus we hebben eigenlijk nog, ik denk als een van de weinige verzekeraars nog, accountmanagers rondlopen buiten. Het is echt een soort buitendienst. We hebben desk-accountmanagers. Dus dat is ook echt een belangrijke groep om goed het intermediair te bedienen. We hebben afgelopen jaar geëxperimenteerd met een lijfrente lijn. Dan konden gewoon intermediairs bellen met lijfrente-, lastige lijfrenten vragen. Ja, en dan krijg je gewoon echt mensen aan de telefoon. Dat vind ik heel erg leuk. We proberen echt heel persoonlijk te zijn. Het is niet toets 1, toets 2 en toets 8, en dan krijg je eindelijk iemand aan de telefoon. Maar we proberen gewoon zo snel mogelijk op te nemen. En ja, eigenlijk de persoonlijke bediening.
Jeroen: Leidt dat er ook toe dat je mond-op-mondreclame — dat dat het belangrijkste is om nieuwe klanten binnen te krijgen?
Pauline: Ja, dus mond-op-mondreclame is belangrijk. Ik denk dat het accountmanagement, dat veel de boer opgaat, met het intermediair praat. Ja, en we moeten gewoon een goede prijs voeren. Dat is ook gewoon belangrijk.
Voice-over: Dit is Leaders in Finance met Jeroen Broekema.
Jeroen: Want hoe werkt het nou uiteindelijk? Want dat intrigeert me toch wel, terwijl ik naar jou zit te luisteren, is dat er dus blijkbaar heel veel hypotheken worden afgesloten. Mijn woorden, je moet me zeker tegenspreken als het niet klopt. Maar waarbij dus eigenlijk bijna geen ORV-advies plaatsvindt. Dat is toch, lijkt mij, een hele zorgelijke situatie. Want die huizenprijzen hoef je niet over te hebben. Ze zijn niet minder geworden. Dus dat is dan fijn. Maar goed, de hypotheken zijn ook enorm groot geworden. Dus als er iets misgaat, zeker in het begin van je carrière, maar later ook. Maar zeker als die schuld nog torenhoog is. En we krijgen misschien een keer een dip in de huizenmarkt. Dus het is niet onwaarschijnlijk dat dat een keer gaat gebeuren. Dan is dat een mega-liability voor die mensen, maar misschien ook voor de samenleving. Dit is meer een soort statement. Maar hoe zorgen wij als Nederland, maar misschien jullie als Scildon als een van de partijen, er nou voor dat het ORV-advies wel altijd gegeven wordt dan? Want het lijkt me nogal belangrijk.
Pauline: Het is echt een maatschappelijk vraagstuk. En ik denk ook dat wij er heel veel aan doen om hierover te communiceren. Dat doen we dus in breed verband, ook binnen dat verbond. Er is laatst ook echt een heel groot item over geweest. Ook op de televisie is er veel aandacht voor. Dus ik denk dat dat is wat wij kunnen. Dus ook met AFM, in gesprek met AFM, in gesprek met DNB.
Jeroen: Het wordt niet verplicht door de toezichthouder dat dit besproken wordt door degene die de hypotheek uiteindelijk verstrekt?
Pauline: Nee, want in principe heb je gewoon hypotheekadvies. En het wordt altijd wel meegenomen. Want het gaat erom: is je hypotheek betaalbaar? Dus de goede adviseurs, en dat zijn ze allemaal, die nemen dit wel degelijk mee. Alleen primair gaat het toch om die hypotheek.
Jeroen: Zou het niet toch verplicht moeten zijn dat je een ORV afsluit vanaf bepaalde parameters, dat je zegt: nou, als de schuld, de schuld bezitsverhouding zo groot is, dan moet je een ORV hebben?
Pauline: Nou, wat je wel ziet: natuurlijk, de afgelopen jaren zijn die regels rondom het verstrekken van een hypotheek verder aangescherpt. Dus in het verleden kon je gewoon 100% aflossingsvrij je hypotheek afsluiten. Dat kan natuurlijk allemaal niet meer. Dus je ziet ook wel dat daarin ook mensen niet meer helemaal te veel hypotheek hebben dan wat ze aankunnen. Dus er wordt altijd wel degelijk gekeken naar betaalbaarheid. Maar ik denk dat het belangrijk is dat we dit thema blijven adresseren.
Jeroen: Ja, want je noemde ook al even de NHG. We hadden een tijdje terug hier Carla Muters, de CEO van NHG. En zij hebben dus blijkbaar ook niet verplicht, zelfs als je de hypotheekgarantie wil benutten, dat dit erin moet zitten.
Pauline: Dat was in het verleden wel het geval en dat is losgelaten. Ja, ik denk vooral, wat je ook net zei, vanwege die koppelverkoop. Zij willen niet ook de stempel hebben dat ze mensen geforceerd ergens toe aanzetten. Nou, ik denk gewoon: de goede adviseurs, en dat zijn ze allemaal, die nemen het mee. Maar het is toch vaak het sluitstuk van het gesprek. En de klant gaat primair natuurlijk voor de hypotheek op gesprek.
Jeroen: Helder. En nog één vraagje, want dat las ik in de voorbereiding over Scildon Specifiek, dat jij iets zei in de trant van dat je geen uitstapjes moet maken naar allemaal aanpalende markten — van mij een woord hoor — maar dat je dus, dat de verleiding er misschien wel is om nieuwe producten toe te voegen. Maar je zegt: nee, we blijven echt heel gefocust. Kun je dat nog even toelichten?
Pauline: Ja, toen ik kwam bij Scildon, zag ik wel dat er toch veel afleiding was. Dus we lopen ook veel rond buiten. Er zijn altijd wel hele leuke, innovatieve ideeën. Een voorbeeld is bijvoorbeeld: we hebben een hele mooie huur-ORV, ik denk twee jaar geleden geïntroduceerd. Alleen, die huur-ORV is eigenlijk ook voor mensen die in een huurhuis zitten en als een van beiden komt te overlijden. Je ziet gewoon dat het helemaal geen markt heeft. Die hebben we vijftien keer verkocht. Dus ik ben een beetje van: schoenmaker, blijf bij je leest. Niet met oogkleppen op, hoor. We zijn een middelgrote verzekeraar. We kunnen niet alles, en dat wat we doen, moeten we goed doen. En we moeten ons niet laten afleiden door allerlei zijpaadjes. Dus op de snelweg blijven en goed ons best blijven doen.
Jeroen: Dat is echt de rol van de CEO, om dat strak neer te zetten. Nog de stakeholder toezicht. Je haalde ze net al even aan, maar waar vallen jullie precies onder?
Pauline: We vallen onder DNB en onder AFM-toezicht. En dat is dan eigenlijk voor de middelgrote verzekeraars. Het is een net — ik heb bij a.s.r., bij Aegon gewerkt — dat zijn echt de grotere, grote verzekeraars in Nederland. Het toezicht dat wij hebben is ook substantieel, maar het is iets minder dan natuurlijk bij de grote verzekeraars. Dus je hebt iets minder uitvragen.
Jeroen: Ja, we hebben stakeholders gehad: de klant, de eigenaar, collega’s, toezicht. Misschien de samenleving is altijd een hele algemene, maar hoe kijken jullie daarnaar?
Pauline: Ja, we proberen eigenlijk ook veel te doen in Hilversum. Tegenover ons pand zit Boemerang, dat is onderdeel van Sherpa. Daar zit een instelling voor kinderen met een verstandelijke handicap. En daar proberen we als Guilden eigenlijk veel voor te doen. Veel vrijwilligerswerk, zitten te helpen. We gaan bowlen met de kinderen. We hebben laatst geschaatst. Afgelopen vrijdag was NL Doet, daar hebben we ook geholpen. Inderdaad een tuin opgeknapt. Dus dat vinden we ook gewoon belangrijk, om echt dat sociale gezicht te hebben, vooral in Hilversum.
Jeroen: Mooi. En over jou, hoe bevalt het als CEO?
Pauline: Ja, ik vind het gewoon leuk om met mensen samen te werken, om leuke dingen te doen voor onze klanten. En ja, dan ga ik met plezier naar kantoor.
Jeroen: Wat is nou echt waar je het meeste energie van krijgt als je naar kantoor gaat?
Pauline: Nou, wat ik leuk vind is dat ik nu na anderhalf jaar zie dat we een bepaalde koers uitgezet hebben, en dat je daar nu gewoon de effecten van gaat zien. Dus dat vind ik gewoon leuk. Dus de lichtpuntjes die we nu zien.
Jeroen: Dat het plan werkt.
Pauline: Ja, zien dat het plan werkt. Ik heb net een nieuwe hypotheek-ORV geïntroduceerd. We hebben een heel stuk digitalisering afgerond. We hebben echt die keuzes gemaakt. Ja, en nu zie je gewoon dat er veel meer energie in het bedrijf is, dat mensen gewoon met meer plezier naar kantoor toe gaan. Ja, en dan word ik gewoon wel vrolijk.
Jeroen: Wat leuk. En uitdagend?
Pauline: Ja, zeker uitdagend.
Jeroen: Nu minder dan toen je net begon?
Pauline: Nou, toen ik net begon, dacht ik echt: jeetje, wat is nou wijsheid? Want je moet toch een ander geluid laten horen dan de grote verzekeraars. Dus daar de juiste snaar proberen te vinden. Ik heb het gevoel dat we die te pakken hebben. Maar ja, the proof of the pudding is in the eating. Dus dat gaan we de komende tijd zien. Ja, en nu is het vooral bouwen met elkaar.
Jeroen: Wat ik heel interessant vond, is wederom die voorbereiding waar ik het over had. Wat ik las, is dat je op een bepaald moment ergens hebt gezegd dat je een leiderschapscursus ging doen en daar schreef je op dat dat het moment was waarop je nauwelijks nog kon vertragen. Dat vond ik zo mooi verwoord.
Pauline: Ja, ik ben altijd iemand die veel energie heeft. En ik wil het ook altijd gewoon goed doen. Dus lat, licht, hoog. Ik ben ook niet te beroerd om de mouwen op te stropen. Ik kom ook uit een ondernemersgezin. Ik denk dat dat daar vandaan komt. Maar je moet af en toe wel echt even tijd voor reflectie en achteroverleunen hebben. En ik denk in een CEO-rol nog meer dan bijvoorbeeld als COO, waarin je midden in de operatie zit. En ja, dat is wat ik mezelf af en toe moet gunnen. Maar ja, ik ben een beetje een bezige bij.
Jeroen: Het is moeilijk om te vertragen.
Pauline: Ja, het is moeilijk om te vertragen.
Jeroen: Wat doe je dan om te vertragen?
Pauline: Ja, wandelen in de natuur is het fijnste. Op vakantie met het gezin. Ja, lekker gewoon leuke dingen doen met de twee mannen. Dat is voor mij de meest vertragende eigenlijk. Of een boek lezen vind ik ook heerlijk.
Jeroen: Veel van deze elementen komen straks nog zeker terug wat mij betreft. Kun jij iets delen met Leaders in Finance over wat jouw jeugd tekent? Je noemde net ondernemersgezin. Dat is het enige wat ik tot nu toe weet. Dus ik ben erg benieuwd.
Pauline: Ja, ik vind het altijd leuk om te zeggen dat ik in Amsterdam ben geboren, maar ik ben in Amstelveen getogen. Derde in de rij. Dus ik heb twee oudere zusjes boven mij. Nou, vader, moeder. Mijn vader had een schildersbedrijf. Mijn moeder heeft altijd, eigenlijk toen wij op de lagere school zaten, voor ons gezorgd en is later bij mijn vader mee gaan helpen in het bedrijf. Het bedrijf was eigenlijk een familiebedrijf. Mijn overgrootvader is er ooit mee begonnen. Mijn vader had graag wat anders gedaan. Had ook graag in de financiële sector gewerkt. Maar ja, het was toen zo dat zijn vader vroeg of hij toch het bedrijf in wilde komen. En dat heeft hij gedaan. Ook met heel veel plezier. Ze kregen drie dochters. En eigenlijk hadden alle drie de dochters beperkte ambitie om het over te nemen. Mijn middelste zusje heeft het overwogen en mijn oudste zus ook. Maar uiteindelijk is het bedrijf gestopt. Mijn vader heeft gewerkt tot zijn 78e en is op zijn 79e overleden. Ja, echt wat dat betreft zit het wel in de familie.
Jeroen: Dat had wel met elkaar te maken dan?
Pauline: Nou nee, hij was ziek.
Jeroen: Dus ook een bezige bij dus?
Pauline: Ook een bezige bij. Ik heb het niet van een vreemde.
Jeroen: Het is dus een MKB-bedrijf. Er werkten een aantal mensen of die kwamen ook allemaal bij jullie over de vloer thuis? Of was het een apart pand? Met andere woorden, hoe sterk was het familieleven verbonden aan het bedrijf?
Pauline: Het was helemaal met elkaar vergroeid. En ik weet ook wel, hij kon me ook nooit loslaten. Tenminste, hij liet wel los op vakantie, maar er werd altijd eventjes gebeld met kantoor. Dan moesten we even een telefooncel opzoeken en dan werd er even gevraagd welke betalingen zijn er binnengekomen, welke offertes zijn er uitgegaan. Dus ja, zo werkte het gewoon.
Jeroen: Hij was zelf ook altijd aan het schilderen of was hij meer aan het managen?
Pauline: Nee, hij was meer aan het managen, want het was wat groter. Het was onder mijn overgrootvader echt een van de grote schildersbedrijven in Amsterdam. En mijn vader vond het personeel heel leuk, maar hij heeft het altijd wel onder de grens gehouden van een soort 25 man. Dat vond hij voldoende. Maar ja, als er een keer een schilder geen klus had, dan werd er altijd thuis even onze kamers mooi opgeknapt. Dus het was gewoon onderdeel van het gezin. Mijn moeder, die ook op kantoor aan het werk was, deed later dus de administratie.
Jeroen: Gingen jullie ook mee naar opdrachten?
Pauline: Nee, we gingen niet mee naar opdrachten, maar ik weet wel dat ik toen ik student was, ik nog wel de telefoon af en toe ging bemannen op kantoor. Dus ja, we kenden alle schilders. De schilders kenden ons, dus ja, heel leuk.
Jeroen: En waarom wilde hij eigenlijk in de financiële sector werken? Want jij hebt het dus gedaan. Ik weet niet wat je zussen zijn gaan doen, maar in ieder geval één van de drie heeft dat gedaan.
Pauline: Ja, nee, hij vond beleggen heel erg leuk. Dus hij heeft ook altijd als hobby thuis dat gedaan. En mijn moeder, eigenlijk mijn moeders kant komt ook heel erg uit de financiële sector. Maar ze hebben gewoon samen zelf altijd belegd. En daar hadden ze altijd heel veel plezier in.
Jeroen: Hij vond het dus ook heel leuk dat jij dat ging doen?
Pauline: Ja, hij vond het heel leuk en hij had zelf heel graag iets met beleggingen gedaan.
Jeroen: En verder dus een cultuur van hard werken. Klinkt dat zo en wat was er verder specifiek in jullie gezin?
Pauline: Ja, we gingen altijd wel op vakantie. Mijn vader vond het altijd heerlijk om met het gezin te gaan skiën. Mijn moeder ook. Maar wel ook naar vaste plekken. Dus we gingen nooit grote avontuurlijke reizen doen. Want vakantie was ook om lekker uit te rusten. En ik vind het ook wel grappig, want ik merk dat nu ook aan onze zoon. Hoe leuk hij het vindt als hij weer op een plek komt waar hij al eerder geweest is. Dat waardeer je nu des te meer. Ja, dus lekker vakanties. Ze gingen altijd lekker uit eten. Dus dat hebben we ook meegekregen. Ja, wel genieten. Hard werken en ook genieten.
Jeroen: Ja, ja. Nou, ik zou me niet vragen hoe ze het financieel zelf geregeld hadden. Of ze ORV’s hadden. Dat ga ik niet vragen. Maar dat moet je natuurlijk even aan denken na dat hele introductie. Hoe ben jij uiteindelijk in die financiële sector terechtgekomen? Misschien een paar tussenstappen. Je ging naar school en hoe ging dat verder? Hoe kan je ons daarin meenemen?
Pauline: Ja, op de middelbare school was mijn economie 2-leraar. Ik was nogal goed in economie 2, eigenlijk boekhouden. Dus die zei: “Pauline, denk eens aan accountancy.” Nou ja, eigenlijk met die gedachte ben ik toen economie gaan studeren. En toch de afstudeerrichting accountancy snel gekozen. Ja, en dan begin je dus in 1995 als accountant. En dan weet je eigenlijk gewoon helemaal niet wat het is. Dus ik moest een bankafschrift aansluiten met banksaldo. Nou, geen idee wat ik moest doen. En dan leer je dus pas echt in de praktijk wat het is om accountant te zijn. Ik vond het leuk. Ik vond het leuk dat ik in heel veel keukens mocht kijken. Ik heb zelfs nog bij Legal & General Nederland gecontroleerd. Dat was echt heel grappig.
Jeroen: Hoe dat ooit dan weer terugkwam.
Pauline: Dat kamertje waar ik toen zat als accountant, dat is er nog steeds. Dus dat is heel leuk. En ik kwam er eigenlijk achter tijdens die tweeënhalf jaar dat ik in de accountancy zat, dat ik altijd heel erg aan het terugkijken was als accountant, dus je was aan het controleren. Maar het jaar was alweer bezig en je was altijd gewoon terug aan het kijken naar de cijfers van het jaar daarvoor. En ik kwam er gewoon achter dat ik het leuker vond om in het hier en nu en in de toekomst bezig te zijn. Toen dacht ik: ja, dan moet ik toch iets anders gaan doen.
Toen ben ik eigenlijk negen maanden bij KLM terechtgekomen… Het heeft niet lang geduurd, maar ik vond het te weinig dynamisch. Ik zat op het hoofdkantoor. Bij KLM zit de dynamiek echt bij de cargo, de vracht, de technische dienst – maar niet op het hoofdkantoor. En toen kwam ik toevallig bij… toen had je nog het Intermediair, of nee, hoe heette dat… Nou, het blad, ik denk dat het Intermediair heet of zo. Ja, daar zag ik een advertentie waarin ze een medewerker zochten voor de M&A-afdeling van ING. En ik dacht: ja, dat M&A vond ik destijds heel leuk bij PricewaterhouseCoopers – echt overnames, bijzondere onderzoeken. En zo ben ik bij ING terechtgekomen.
Jeroen: Welk moment, toen je bij PwC zat, was dat je dacht: hé, maar dit… ik vond het heel interessant qua studie, maar in de praktijk is dit niet wat ik wil gaan doen. Was dat meteen of was dat… hoe lang heb je er uiteindelijk gewerkt?
Pauline: Ik heb er tweeënhalf jaar gewerkt.
Jeroen: Het is waar dat in die tweeënhalf jaar kwam je erachter, was het echt op dag één bij wijze van spreken of pas na een jaar of twee?
Pauline: Nee, ik denk dat het na anderhalf jaar was. Dan kreeg je gewoon eigenlijk de tweede cyclus van jaarrekeningen controleren. Toen dacht ik: het is weer hetzelfde. Het leuke, wat ik zei, is dat je wel bij verschillende bedrijven in de keuken kijkt. En wat ik jammer vond, is dat je dan heel veel aanbevelingen had van: dit kan beter of dit moet anders, en dan kwam je terug en waren die aanbevelingen niet opgevolgd. En dat vond ik best wel jammer.
Jeroen: Je denkt: heb ik werk gedaan en er gebeurt niks mee. Want dit is wel interessant, want er zijn ook heel veel luisteraars die natuurlijk aan het begin van hun carrière staan. Was het voor jou ook even dat je dacht: moet ik niet gewoon doorzetten? Wordt dit later leuk? Of was je gewoon heel duidelijk van: nee, dit is hem niet?
Pauline: Nee, het was voor mij heel duidelijk. Dit is hem niet.
Jeroen: En dat voelde je of dat merkte je aan alles? Of ging je ook minder hard werken? Werd je er minder gemotiveerd van, of hoe uitte zich dat?
Pauline: Nee, ik was echt super gemotiveerd. Maar ik dacht: dit ga ik niet volhouden, zoals mijn vader, tot zijn 78ste. Daarvan dacht ik: nee, daar krijg ik te weinig energie van. Het is echt heel erg op gevoel.
Jeroen: Nog met mensen gesproken ook of was het gewoon dat je handelde?
Pauline: Nee, ik handelde. En soms is dat, nou ja, dat ben ik ook een beetje. Soms, ja, heb ik misschien iets te vroeg gehandeld. Ik denk dat ik misschien nog wel — misschien was het slimmer geweest — nog ietsje langer in die account te blijven. Aan de andere kant, ja, negen maanden KLM. Toen kwam ik er ook achter dat dat het ook niet was. En daarna heb ik dertien jaar met veel plezier bij ING gewerkt.
Jeroen: En wat maakte dat je op een moment nog een beetje onzeker was? Dat je dacht: nu zit ik in de accounting, dat is het uiteindelijk net niet. Ik vind het leuk, ik doe het misschien best goed, maar het is niet wat ik echt wil zijn. Bij KLM eigenlijk ook niet. Kwam je op zo’n punt dat je dacht: gaat dit nou bij de volgende baan weer zo zijn? Of heb je dat helemaal niet gehad?
Pauline: Nee, dat heb ik heel erg gehad. En toen heb ik ook wel toch een beetje hulp gezocht. Inderdaad, met wat mensen gesproken. Ook echt nagedacht over wat ik toen eigenlijk heel leuk vond. En toen kwam die acquisitieafdeling van ING. Ja, en dat was een hartstikke leuke baan.
Jeroen: En wat is dan — want die vraag stel ik aan elke CEO, en dan hebben we die meestal pas later in het gesprek — maar ik stel hem nu omdat hij zo passend hier is: wat is nou jouw tip voor die starter dan?
Pauline: Ja, wel goed naar je gevoel luisteren. Maar misschien ook even in rust handelen. Dat is denk ik wel belangrijk. Maar volg altijd je gevoel.
Jeroen: Het is altijd de vraag hoe je daar goed bij komt natuurlijk. Want wat is je gevoel? Wat is je hoofd? Het is best moeilijk om dat uit elkaar te houden.
Pauline: Ja, zeker. Maar je onderbuikgevoel is toch altijd het allerbelangrijkste.
Jeroen: Gaan we nog even een stap terug. Want we hebben natuurlijk je studententijd overgeslagen. Wat was Pauline voor student?
Pauline: Ja, het ging me redelijk makkelijk af. Ik was eigenlijk best snel klaar. Toentertijd deed je eigenlijk je doctoraal in vier jaar. Dus ik was denk ik na drieënhalf jaar eigenlijk wel klaar om af te studeren. En toen ben ik naar het buitenland gegaan. Want ik dacht: ja, om nou op mijn 22ste te gaan werken — dat kan ik mijn hele leven nog doen. Dus een aantal maanden in Kopenhagen gestudeerd. Dat was echt ontzettend leuk. Hele mooie tijd. Ik vind het ook leuk dat ik daar ook eigenlijk een beetje losgekomen ben van Nederland, van thuis. Je bent daar echt alleen. In een ander land, en dat heeft me heel veel gebracht. Mooie vriendschappen ook nog met leuke Nederlandse mensen die ik daar ontmoet heb, maar ook buitenlandse studenten. Nog een hele leuke stage gelopen bij Ballast Nedam, en toen afgestudeerd. En toen dacht ik: ja, ik wil dat postdoctoraal nog doen. Dus laat ik maar tempo maken om op mijn 23ste te gaan werken.
Jeroen: Want was je al van het begin ambitieus?
Pauline: Zeker. Ja, ja. En ik denk ook omdat mijn dingen gewoon makkelijk afgingen, al vanaf de lagere school. Als ik ergens aan begin, dan wil ik altijd wel het uiterste eruit halen.
Jeroen: Hoe verklaar je dat? Ik wil niet te veel de psycholoog uithangen, maar ik vind het toch wel interessant waar de onderliggende drive zit.
Pauline: Een beetje je eigen grenzen zoeken. Ja, tot waar kun je gaan.
Jeroen: En de studententijd? Daar kan ik ook nog iets over vragen, namelijk: wat deed je naast de studie?
Pauline: Ja, het is toch wel een tijd geleden. Ik ben niet lid geweest van een studentenvereniging. Ik was altijd wel lekker aan het studeren. Heb daar ook wel heel veel mooie vriendschappen aan overgehouden. Ik werkte er ook naast. Ik heb altijd leuke studentenbaantjes gehad. Ja, ik heb een leuke studietijd gehad. Beetje mix van van alles.
Voice-over: Je luistert naar Leaders in Finance met Jeroen Broekema.
Jeroen: We hebben bij Leaders in Finance de rubriek: de ongewone vijf vragen. Dat zijn ook de enige vragen die ik van tevoren altijd deel met de gasten. Nou ja, dat is niet helemaal waar. Ik vraag ook altijd om een boek, dat geef ik ook altijd mee. Maar ik wil ze toch met je langslopen. Het is niet als een verrassing, maar ik lees ze toch even op voor jou – maar ook voor de luisteraar. Heb je een enigszins ongewone hobby of iets bijzonders dat je in je vrije tijd doet?
Pauline: Nee, dat helemaal niet.
Jeroen: Zou er niks kunnen komen?
Pauline: Nee, ik vind skiën heel erg leuk. Ik vind tennissen heel erg leuk.
Jeroen: Maar dat is allemaal niet de categorie ongewoon.
Pauline: Het is leuk, maar leuk. Nee, nee, nee, nee. Ik vind het gewoon mooi. Lekker koken vind ik heel leuk. Ik ben ook lang lid geweest van een kookclubje. En dan maakten we echt mooie diners. Cuisine Culinaire Hilversum. Echt een heel leuke, leuke groep met dames. En dan had je ingedeeld of het voor-, of het hoofd-, of het toetje. En dan wel echt op niveau koken. Dat heb ik een beetje opgegeven toen Julian geboren werd. Maar ik denk dat ik wel weer op termijn de draad ga oppakken.
Jeroen: Ja, want er zit wel iets creatiefs in jou. Want mijn collega Josephine, die deze gesprekken altijd uitvoerig voorbereidt, die kwam ook met allerlei plaatjes op Pinterest van kinderverjaardagen. Allerlei knutsels – ziet er ontzettend mooi uit trouwens – en verjaardagshapjes. Dat ben jij volgens mij ook, toch?
Pauline: Nee, volgens mij niet. Dat is een andere.
Jeroen: Is dat een andere met dezelfde naam?
Pauline: Ja, dat denk ik wel. Ik heb een beetje twee linkerhanden, maar ik ben wel creatief. Maar niet zo heel erg in…
Jeroen: Het is toch echt jouw foto, dit hoor. Nee, je bent het wel. Ik weet niet hoe het er ooit opgezet is, maar je bent het echt wel. Of je moet een tweelingzus hebben.
Pauline: Misschien, ik weet het niet. Ga ik nog eens even uitzoeken na de uitzending.
Jeroen: Nee, maar het klopt dus wel, even los van dit van jou is. Maar dat creatieve in jou zit ook met koken en met dat soort dingen.
Pauline: Ja, en vooral inderdaad koken vind ik heel erg leuk. En ik probeer ook altijd wel creatieve oplossingen te vinden voor lastige problemen.
Jeroen: Dat is wel grappig, want kun je dat — dat is misschien van de link — maar kun je dat dan in je werk ook kwijt?
Pauline: Jawel, alleen, ja, soms meer en soms minder. En nu de afgelopen anderhalf jaar ben ik wat meer bezig geweest met echt die focus aanbrengen. En dan ben je wat meer degene die nee zegt. Terwijl ik heel graag zelf ook die innovatie omarm.
Jeroen: Eigenlijk vind je het helemaal niet leuk, dat nee zeggen.
Pauline: Nou, ik vind het… maar ik zie dat het nodig is soms, dus ja.
Jeroen: Was het dan toch weer de accountant in jou, die dan wel echt sluitend kan zeggen of het is bezit of het is schuld of eigen vermogen?
Pauline: Debet en credit, als het maar sluit.
Jeroen: Als het maar sluit, precies. Nou, eens kijken of we bij de volgende vraag nog wat meer kunnen ophalen. Is er een bekend persoon die je bewondert of die je als grote inspiratie ziet?
Pauline: Nou, ook daar vond ik het heel erg lastig. Mijn ouders hebben ooit, lang geleden, een huisje gekocht in Spanje. Dat is nog steeds in het bezit van mij en mijn zus. En onze buurman was Willem Ruis. Dat vind ik nog steeds een enorme inspirator. Gewoon zo’n mooie, energieke man, veel te jong overleden, die die energie, dat helemaal inleven met al zijn deelnemers in zijn spelshows… Hij was altijd bezig op vakantie om weer iets nieuws te bedenken. Ging naar Amerika om zich te laten inspireren. Ja, die heb ik van jongs af aan wel dichterbij meegemaakt en dat vond ik gewoon een mooie man.
Jeroen: Dus dat is de energie en het soort van creatieve dan toch? Ook het met nieuwe dingen, innovatieve bezig zijn. Zijn dat de twee elementen?
Pauline: Ja, die energie die hij altijd liet zien, dat creatieve, dat haalde hij overal vandaan. En dan weer proberen iets heel moois neer te zetten.
Jeroen: De derde ongewone vraag is: stel, je krijgt vandaag 200 miljoen euro en moet het binnen een maand uitgeven. Waar gaat dat dan naartoe?
Pauline: Ik zou wel stoppen met werken. Ik zou een soort investeringsfonds op gaan zetten. Om gewoon te gaan investeren en daar zelf ook heel actief bij betrokken te worden. Om gewoon bedrijven te helpen, om die mensen met mooie ideeën verder te helpen. Ik zou ook een stukje geld in een soort ontwikkelingsfonds willen zetten. Ik zit ook — ik doe twee bestuurlijke functies buiten Scildon, bij Oorkaan en bij CARE — en je ziet gewoon, door de terugtrekkende overheid en, nou ja, ook de bewegingen nu in Amerika… CARE USA heeft het gewoon heel, heel moeilijk. Ja, daar gaat ook mijn hart naar uit. Dus om dat soort partijen te helpen om ook de toekomst in te kunnen. En ik zou een reis gaan maken met mijn beide mannen. Ik wil heel graag een keer naar Egypte toe. Zou ik gewoon een lekkere luxe reis gaan doen. Ja, die drie dingen had ik bedacht.
Jeroen: Maar dit vraagt wel om heel veel vervolgvraagjes hoor. Want ik heb even zo snel zitten meeschrijven. Zo weinig als ik ophaalde bij de eerste twee, zoveel als ik ophaalde bij de derde. De eerste is natuurlijk misschien wel het meest interessant: je zou wel direct stoppen met je baan. Terwijl je aan alle kanten op mij overkomt — we kennen elkaar pas een uur — maar overkomt als iemand die zijn werk ontzettend leuk vindt.
Pauline: Nee, eens. Maar het zou me wel de ruimte geven om nog meer creativiteit te gaan ontplooien.
Jeroen: Leuk, ook heel eerlijk. Want ik denk dat heel veel CEO’s dat niet zouden zeggen. Ja nee, ik blijf mijn werk doen, vind ik zo leuk. En dan denk ik: nou, is dat nou een politiek correct antwoord of is het gewoon echt zo?
Pauline: Nee, dan heb je toch — als je dat geld krijgt, dat is een enorme smak met geld — dan heb je ook wel de ruimte om, denk ik, meer in die creativiteit te stappen. En ik ben natuurlijk al vanaf mijn 23ste aan het werk. Dus ik zou het ook wel leuk vinden om iets anders dan te gaan doen.
Jeroen: Eigenlijk ook ondernemer te worden dan dus. Maar is dat ook iets wat je vaker in je loopbaan overwogen hebt, om ondernemer te worden?
Pauline: Nee, niet echt. Ik vind altijd dat ik ook wel in al mijn rollen best wel die ondernemer ben — heb kunnen zijn. En nu ook bij Scildon, het voelt gewoon als mijn eigen bedrijf.
Jeroen: Ja, grappig, grappig. Dan zit dus wel het creatieve ondernemen erin, maar niet het echt starten. Terwijl als je dan die 200 miljoen krijgt, doe je het eigenlijk wel. Dan is het toch risicoaversie, tijd… En dan zeg je: ik ga investeren. En dan, kan je dat nog iets specifieker maken? Heb je erover nagedacht waarin je dan zou willen investeren? Wat voor soort? Zijn er bepaalde sectoren die je interesseren? Of bepaalde doelen? Of zal het echt alles zijn?
Pauline: Ik weet het niet, daar heb ik nog niet echt goed over nagedacht. Maar ja, ik vind het ook wel heel mooi — juist mensen die veel meer produceren. Dus eigenlijk meer aan de productiekant dan toch aan de financiële dienstverleningkant, waarin het toch meer papier is.
Jeroen: Je noemde ze al even — ik noemde ze ook al even bij de introductie — Oorkaan en CARE. Kan je heel kort uitleggen wat deze twee organisaties doen en wat jouw rol daar is?
Pauline: Ja, Oorkaan is een jonge muziekgezelschap. Zij hebben een eigen ensemble en ze maken muziekuitvoeringen voor 0 tot 100, maar eigenlijk vooral voor kinderen. En het zijn eigenlijk hele mooie muzikale uitvoeringen, waarbij het eigenlijk een beetje een soort toneel in combinatie is met muziek, maar er wordt niet gesproken. Ja, en muziek is eigenlijk gewoon wel de taal die iedereen spreekt. Nou, en wat ik daar — daar heb ik de rol van penningmeester, of eigenlijk de financiële rol. Ja, wat ik daar heb gemerkt, heel anders dan bij Scildon of bij mijn vorige werkgevers, is: zij zijn ontzettend afhankelijk van subsidies. En afgelopen jaar was heel spannend, want toen liep de vierjaarsperiode weer af en dan is het de vraag weer: kom je in aanmerking voor een nieuwe ronde van vier jaar? Want dan overleef je, en anders moet je eigenlijk tegen al die mensen zeggen: goh, het houdt op. En dat vind ik wel — dat maakt je wel ook nederig. Ja, dus dat is — ze hebben het gelukkig gered. En de vraag is natuurlijk weer: over drieënhalf jaar of over vier jaar, hoe dan weer verder?
Jeroen: Dus nu is het even tijd om in ieder geval te kijken of er diversiteit kan komen aan funding, wellicht.
Pauline: Ja, en dat is iets waar ze altijd al mee bezig zijn. Maar daar is iedereen natuurlijk mee bezig. Want alle muziekgezelschappen, alle NGO’s — iedereen heeft daarmee te maken. Dus de vijver waarin iedereen aan het vissen is, is dezelfde. En ja, het is moeilijk om gewoon die stromen aan te boren.
Jeroen: Zie je al culturele kaalslag daardoor? Zie je al dat veel dingen stoppen? Wordt het al minder of wordt het toch opgepakt door anderen?
Pauline: Nou, het is nu nog denk ik niet, maar ik denk dat het wel gaat komen. Nu is er nog wat rust, maar de verwachting is wel dat over vier jaar er meer ingegrepen gaat worden.
Jeroen: Dat gaat je dus wel aan het hart.
Pauline: Ja, dat gaat me enorm aan het hart. Ja, ik vind het ook niet duurzaam. Mensen die echt met hun ziel en zaligheid dit soort hele mooie dingen doen voor kinderen, voor een jong publiek — nou, dat dat gewoon toch wel zo korte termijn eigenlijk is. Nou, en dan het stapje naar CARE.
Jeroen: Nog even, één seconde hierover als het mag. Ben je zelf muzikaal?
Pauline: Nee, helemaal niet.
Jeroen: Nee?
Pauline: Nee, ik vind het wel heel fijn om naar muziek te luisteren, maar ik heb zelf nooit een muziekinstrument gespeeld.
Jeroen: Sorry, ik laat je de overstap maken naar CARE.
Pauline: Ja, en bij CARE zien we het nu ook. Het hele USAID dat ophoudt. CARE is ooit begonnen eigenlijk als hulppakket in de Tweede Wereldoorlog, vanuit Amerika naar Europa toe. Eigenlijk gewoon een hele grote wereldwijde organisatie die heel veel doet op hulpverlening, maar probeert ook heel veel te doen op gelijkheid van vrouwen en meisjes in de wereld. Je ziet echt dat zij, doordat er heel veel geldstromen nu echt acuut in Amerika worden gestopt, zich opnieuw moeten gaan uitvinden. Nou, dat is wel een uitdagende tijd.
Jeroen: En jouw rol daar?
Pauline: Bij CARE ook voorzitter van de Audit & Risk Committee. Ja, dat zal je weer niet verbazen. En ja, zitting dus in de Raad van Toezicht. Maar dus ook vooral weer de financiële pet op.
Jeroen: Ja, als je het zo gaat vergelijken, dan valt de situatie hier nog ontzettend mee. Vergeleken met deze natuurlijk gewoon een compleet onbehouwen manier waarop ermee omgegaan wordt.
Pauline: Ja, en in Amerika worden dus echt acuut gestopt.
Jeroen: Ja, dat is bizar. Dat is echt next level verschrikkelijk. Privé mening. En dan de laatste. Zeg je, ik ga een mooie reis maken. Waar gaat die naartoe? Met wie?
Pauline: Nee, Egypte dus, met mijn beide mannen. En ja, ik weet niet. Ik ben gebiologeerd door – dat was al van kleins af – door de farao’s en de piramides. Nee, ik ben er nog nooit geweest. Dus dat is eigenlijk iets wat op mijn verlanglijstje staat.
Jeroen: Nou, mooi. Het schijnt dat het Egyptische museum heel mooi is opgeknapt. Het is enorm mooi geworden. Ik ben er geweest toen je het gevoel had van: is dit een museum? Er stonden allemaal tanks voor de deur. En het was een bizarre situatie waarvan je dacht: nou, de grootste stukken uit de piramides, die kon je gewoon heel dichtbij komen. En ik dacht van: hoe is het mogelijk? Maar het schijnt nu – ik las laatst in de FT, geloof ik – dat het heel mooi geworden is. Nou, het is klaar voor jouw reis.
Pauline: Bucketlist.
Jeroen: Nu nog even die 200 miljoen. Maar misschien kan het ook wel anders. Volgende ongewone vraag is: wat is het engste moment in je leven geweest?
Pauline: Ja, toen ik net aan het werk was – ik denk in de Pricewaterhouse-tijd – was mijn toenmalige vriendje nog aan het studeren. Die was naar Zuid-Afrika gereisd en had een langere reis gemaakt. Ik ging hem twee weken opzoeken. En toen waren we bij Sint-Lucia, volgens mij heet het zo. Een meer waar heel veel nijlpaarden in zwemmen. Toen hadden wij bedacht: goh, al die mensen gingen allemaal maar op van die grote suffe boten, en wij dachten: goh, wij gaan dat meer op met een heel klein bootje. Maar toen kregen we halverwege ergens op dat meer motorpech, en de motor van het motorbootje startte niet. En je zag die nijlpaarden dichterbij komen. Toen heb ik het wel even benauwd gehad. Toen dacht ik echt: oeh, was dit nou achteraf verstandig? Maar gelukkig startte uiteindelijk, na heel veel pogingen, toch het motortje.
Jeroen: Hebben jullie nog geïnformeerd of het echt gevaarlijk was?
Pauline: Het was ook echt zo. Het kan gevaarlijk zijn, inderdaad.
Jeroen: Ze kunnen het bootje omgooien of zo?
Pauline: Ja, die nijlpaarden – vooral als er kleintjes zijn. Ja, dus nou ja, wij dachten: we gaan niet de traditionele toerist uithangen. Maar achteraf was dat een best eng moment.
Jeroen: Heb je er nog over gedroomd of nog vaak aan gedacht?
Pauline: Ja, soms wel hoor.
Jeroen: Nog steeds?
Pauline: Het is nu wel weggezakt. Maar toen die vragen kwamen, dacht ik: ja, dat was wel een heel eng moment.
Jeroen: Lijkt me doodeng. Het zijn gigantische beesten.
Pauline: Enorm.
Jeroen: Nee, dat kan ik me voorstellen. Mooi dat het goed is afgelopen. Laatste ongewone vraag: als je één beslissing uit het verleden zou kunnen terugdraaien, welke zou dat dan zijn?
Pauline: Nou, ik heb eigenlijk niet heel veel spijt van dingen. Wat je wel ziet, is dat je achteraf denkt: goh, was dit nou de meest verstandige keuze geweest? Bijvoorbeeld, na tweeënhalf jaar van Pricewaterhouse naar KLM, tien jaar a.s.r. naar Aegon Nederland, en vervolgens neemt a.s.r. Aegon Nederland over. Dat zijn achteraf dingen van: had je het geweten, had je het misschien anders aangepakt. Aan de andere kant, ja, je leert er ook wel weer van. Dus zo zit ik altijd wel in de wedstrijd. Ik ben een optimistisch mens.
Jeroen: Dat is wel redelijk duidelijk geworden in dit gesprek.
Pauline: Ik heb niet zoveel spijt van dingen. Ja, het is misschien achteraf terugkijken, maar ja, dat is altijd makkelijk.
Voice-over: Leaders in Finance met Jeroen Broekema.
Jeroen: Bij Leaders in Finance hebben we ook altijd een teaser en een pleaser. De teaser is meer de zakelijke kant en de pleaser is bijvoorbeeld een bepaald boek, zoals ik eerder al zei. Aan de teasingkant hebben we opgeschreven: voor consumenten is het op dit moment niet duidelijk genoeg wanneer financieel advies echt onafhankelijk is. Dus niet 80 of 90 procent onafhankelijk, maar 100 procent onafhankelijk. Ben je het daar mee eens?
Pauline: Ja, ik denk dat we echt proberen, en dat probeert het intermediair natuurlijk ook echt, om goed advies te geven. Ik denk dat daar de afgelopen jaren heel veel in verbeterd is, ook door het hele beleggingsverzekering dossier, de extra regels, de extra diploma’s, het provisieverbod. Dus ik denk dat er echt veel verbeterd is.
Jeroen: Is het dan altijd duidelijk voor een consument? Als hij naar zijn bank belt… Ja, dat zal dan… Bij sommige afdelingen van de bank is het wel onafhankelijk advies wellicht, bij anderen weer niet. Maar ook jullie intermediairs, ze krijgen hier geen kickback fee. Maar toch vinden ze misschien de relatie met Scildon zo goed dat ze jullie de ORV toespelen. Ik geef de teaser een beetje aan.
Pauline: Ja, heel terecht dat je dit doet. Ja, ik denk dat er veel verbeterd is in de sector, maar dat er nog altijd de perceptie is: is het nou volledig onafhankelijk? En ik denk dat wij, en ik ook als bestuurder, er alles aan doen om juist die onafhankelijkheid te waarborgen.
Jeroen: Moet het niet in een keurmerk komen? Want dit is honderd procent onafhankelijk?
Pauline: We hebben natuurlijk veel zelfregulering waar we doorheen gaan. Ik denk dat dat ook niet bekend is bij de consument. De AFM doet natuurlijk ook heel veel aan alles. Dus ik denk dat we, als je kijkt naar landen om ons heen in Europa, het gewoon goed in Nederland geregeld hebben. Maar misschien is de perceptie bij de consument toch nog anders. En ik denk dat we gewoon elke dag moeten bewijzen dat we er toe doen en dat we de goede dingen doen voor de consumenten.
Jeroen: Aan de pleaser kant. Lees je graag en heb je een bepaald boek wat je zou willen delen met de luisteraars?
Pauline: Ja, ik lees heel veel. Ik weet dat ik van kleins af aan met mijn vader naar de bibliotheek ging en dan weer een hoop boeken mee nam. Soms moest ik eigenlijk, we gingen altijd elke week naar de bibliotheek, maar soms moest ik wel tussendoor nog een keer extra gaan omdat ik de boeken al uit had. Dus ik ben echt een enorme lezer. Ik lees geen managementboeken. Het zal je misschien verbazen, maar ja, ik doe veel aan opleidingen. Maar ik ben de hele dag bezig met mijn werk, dus ik krijg niet heel veel energie van managementboeken. Dat is ook het eerlijke verhaal. Wat ik heel mooi vind is dat ik, toen ik wat jonger was, veel van Louis Couperus heb gelezen, zoals Eline Vere, Van oude mensen, de dingen die voorbijgaan – alleen die titel al is prachtig – maar ook De Heren van de Thee van Hella Haase. Het zijn eigenlijk een beetje historische romans, een beetje romantisch, maar ook met af en toe een noodlottige afloop. Daar word ik altijd wel blij van. En nu zit ik al best veel jaren in een leesclub. Dat is ook wel fijn, want nadat Julian geboren is, ben je ook heel veel tijd met hem bezig. We werken allebei fulltime, mijn man en ik. En dan merk ik dat lezen toch een beetje op een lager pitje komt. Maar door die leesclub lees ik in ieder geval vier boeken per jaar. Het zijn altijd Nederlandse schrijvers die we lezen. En dat is ontzettend leuk om met vriendinnen te doen.
Jeroen: Wie bepaalt wat er op de lijst komt?
Pauline: Ja, elke keer een ander.
Jeroen: En hoe gaat zo’n, dan heb je het allemaal gelezen? Ik hoop dat iedereen de tijd had om het te lezen. En wordt het dan, ga je dat heel uitgebreid bespreken of doe je dan stellingen?
Pauline: Nee, we bespreken het dan uitgebreid, dus iemand leidt het dan in. Dus degene die het boek gekozen heeft, die doet een stuk inleiding. En dan natuurlijk standaard de vraag: wat vond je van het boek? En we zitten niet altijd op één lijn. En dat is ook leuk, want dan heb je het leuke gesprek ook met elkaar. En daarbuiten praten we natuurlijk ook even bij. Want als je elkaar vier keer per jaar ziet, dan is er ook weer een hoop gebeurd in de privélevens. Dat is dus ook heel leuk.
Jeroen: Ja, dat snap ik, dat sociale element. Zeker nog even over die bespreking van dat boek. Blijkt dan vaak dat mensen het op een hele andere manier gelezen hebben? Of zitten jullie meestal wel op dezelfde lijn?
Pauline: Ja, we zitten wel op dezelfde lijn. Maar je merkt ook wel dat we toch andere genres leuk vinden. De één kan zich helemaal verliezen in hele mooie zinnen. En de volgende, die wil dat er wat compactere zinnen zijn en dat het wat sneller leest. Je merkt wel dat we steeds meer toch die hele dikke boeken toch wel moeilijk vinden om die binnen drie maanden door te worstelen.
Jeroen: Dus ja, toch kleinere boekjes.
Pauline: Dus 200 bladzijden, dat is toch wel wat we fijn vinden. En 400, 500, 600 bladzijden, dat is toch wel soms een uitdaging. Om dat op tijd dan afgerond te hebben.
Jeroen: Je leest geen managementboeken, maar in de voorbereiding las ik wel dat je soms wel wat managementtips geeft, heb je hier ook vandaag gedaan. En eentje vond ik wel interessant en dat is namelijk dat je zei van: als iemand het niet met me eens is, blijf ik nieuwsgierig naar de reden erachter. Het helpt mij anderen zonder oordeel te ontmoeten waar zij zijn. Dat is iets wat je geleerd hebt of was het altijd al zo?
Pauline: Nee, dat is denk ik iets wat ik geleerd heb. Ik ben ook wel soms stellig, dat merk ik ook wel. Dus ik moet oppassen dat ik soms niet te stellig ben, en stelligheid is bij mij ook soms om iets uit te lokken. En daarmee moet je niet bij de ander…
Jeroen: Heel intentioneel dus.
Pauline: Ja, ja, heel intentioneel. En nou ja, ik hoop altijd dat de ander dan niet het idee heeft: goed, ik mag niks meer inbrengen, dus daar, nou ja, daar ben ik altijd alert op. Want juist gewoon met alle meningen, met alle invalshoeken, maak je uiteindelijk toch de beste beslissingen.
Jeroen: Maar zeg je hier ook mee, weet ik niet hoor, maar dat is een vraag, dat je soms mensen hoort zeggen dat ze iets vinden of iets willen om een bepaalde reden, maar bij het doorvragen blijkt dat het een hele andere motivatie heeft. Is dat ook wat hier staat, wat ik net voorlas?
Pauline: Ja, de vraag achter de vraag begrijpen of de motivatie achter iets doorvragen. Ja, ik ben ooit opgeleid als black belt en daar leerde je vijf keer de waaromvraag te stellen om achter de grondoorzaken van problemen te komen. En dat is wel een gouden tip. Doorvragen totdat er geen antwoord meer komt. Dan ben je op de bodem.
Jeroen: Heb je er altijd geduld voor?
Pauline: Nou, niet altijd. Dat is ook het eerlijke verhaal.
Jeroen: Want in datzelfde stuk schreef je ook, of is er opgeschreven, dat je tijdens MT-meetingen vaak aantekeningen op de laptop zat te maken, maar dat je er ook mee gestopt bent. Ik ben misschien ondertussen weer mee begonnen, dat weet ik niet.
Pauline: Ja, dat is wel een kunst, om intentioneel te luisteren. Dus ook om te zien wat er buiten de inhoud gebeurt. Ik ben ook wel een inhoudsmens, dus zit veel in mijn hoofd. Maar je moet ook opletten op de dynamiek die er in de vergaderzaal gebeurt. En als je dan op je laptop dingen aan het doen bent, dan zie je dat niet. En dat heb ik wel geleerd met de jaren, dat dat belangrijk is. Het gaat niet alleen om de inhoud, maar het gaat ook vaak om de interactie.
Jeroen: Jullie hebben een gezin, je vertelde dat je een zoon hebt, je man werkt ook. Hoe blijf je fit en hoe combineer je alles? En doe je dat door te sporten, door te lezen? Waarschijnlijk hebben we dat eerder gehoord. Maar wat kan je daar wat meer over vertellen? Hoe houd je dat allemaal vol, al die ballen hoog in de lucht?
Pauline: Nou, het is soms best wel veel, inderdaad. Allebei fulltime aan de slag en een zoon van tien jaar die ook veel aan het sporten is. Dus die moet soms van hot naar her gereden worden. Ik denk dat we allebei veel energie hebben, mijn man en ik, dat dat helpt. Goed voor jezelf zorgen. Dat lukt de ene keer beter dan de andere keer. Maar ik ben ook wel, de afgelopen jaren, door omstandigheden twee keer van baan geswitcht. En een nieuwe baan kost ook weer veel energie. Dus ja, het is belangrijk om voldoende tijd voor jezelf te hebben. En voor mij is dat op de tennisbaan een balletje slaan, lezen. Dus af en toe echt even Pauline-tijd. Wandelen in het bos, dat soort dingen. Maar, nou ja, ik moet wel zorgen dat ik daar voldoende…
Jeroen: Je hebt wel workaholic-neigingen?
Pauline: Ja, het is gewoon omdat ik het ook leuk vind. Ik vind mijn werk ook heel erg leuk. Dus het voelt niet alsof het heel zwaar is. Aan de andere kant, je wordt ook gewoon een jaartje ouder. Dus het uithoudingsvermogen dat je had als 30-jarige is weer anders als 52-jarige. Dus goed blijven opletten dat je de balans houdt. Af en toe zo’n wandelingetje. We zitten met Scildon naast de hei in Hilversum, dus een blokje af en toe wandelen helpt ook wel.
Jeroen: Dat is een goede. Zeker met dit weer waar we nu naar buiten kijken. Je gaf al aan dat je wel zou willen als je in dit geval 200 miljoen had, maar dat is een beetje waanzinnig. Maar zo’n investeringsfonds zou ik interessant vinden. Wat zou je verder interessant vinden qua carrière als je naar de toekomst kijkt?
Pauline: Nou, ik vind het heel leuk nu bij Scildon om te zien wat de keuzes zijn die we de afgelopen anderhalf jaar hebben gemaakt. Wat gaat dat opleveren? Hopelijk ook nog wat acquisities op de Nederlandse markt.
Jeroen: Dat is interessant. Vertel, wie ga je kopen?
Pauline: We zijn altijd aan het kijken. We willen ook meedoen in die hele consolidatie. Dat is ook iets wat onze moeder heel graag wil. Dus oren en ogen open.
Jeroen: Maar je hebt dus ook een oorlogskas om te kunnen acquireren.
Pauline: Zeker, in Engeland zit er een enorme oorlogskas. En ons zusje in Nederland is Waard. En Waard heeft de afgelopen tijd ook veel geacquireerd. Van Conservatrix tot Robijn, een aantal lastige portefeuilles. Dus de smaak hebben we goed te pakken. Dus het hoeft niet altijd bedrijven te zijn, maar soms onderdelen van productportfolio’s.
Jeroen: Concurreer je dan met de a.s.r.’s van deze wereld, die ook dat soort portefeuilles probeert te kopen? Is dat dan je belangrijkste concurrent of zijn het hele andere partijen?
Pauline: Nee, dat zijn ook wel de concurrenten, denk ik, in de markt. Maar ook de Atora’s, de NN’s, dus wat dat betreft. Alleen wij zitten vaak wat meer op niche-portefeuilles, denk ik. Dus daar hopen we eigenlijk ook nog dat er wat komt. Dat andere partijen misschien wat meer naar schade, inkomen en pensioen gaan kijken. En dat wij wat meer nog die individuele levenkant, dat we daar nog een rol in die consolidatie verder kunnen spelen.
Jeroen: Ja, sorry, ik werd even afgeleid, want dit vond ik natuurlijk zo boeiend om te horen. Ik dacht dat je ging vertellen wie je allemaal ging kopen. Maar jij zelf op de iets langere termijn, want je vader in ieder geval tot 78, dus dan ga je ook nog 26 jaar verder.
Pauline: Ja, nee, ik denk dat het gewoon leuk is om dit bij Scildon, zeker als we nog wat acquisities kunnen doen, een aantal jaren gewoon mooi vol te houden. En dan, ik ben wat met de Raad van Toezicht aan het doen, maar misschien dan wel de stap naar fulltime, misschien meer commissariaten te gaan doen. Maar op dit moment vind ik het nog veel te leuk om…
Jeroen: Want als iemand luistert en zegt, nou, ik ben wel op zoek naar een commissarisrol, dan zou je nu nog niet erbij kunnen doen.
Pauline: Nee, op dit moment denk ik ook, ja, ik wil gewoon de dingen goed doen. Dus ja, met twee toezichthoudende rollen buiten Scildon, waar nog een hoop te doen is en een zoontje van tien. En ook af en toe zelf nog wat Pauline-tijd, denk ik niet. Maar stel straks een van de toezichthoudende rollen stopt, ja, dan altijd leuk om dingen erbij te doen. Ik vind het ook leuk om maatschappelijk gewoon dingen te doen, ja.
Jeroen: Nou, voor de executive search-mensen die luisteren, volgens mij is het toch nog wel een opening, maar dat is mijn persoonlijke inschatting hier. Het is overhaalbaar om een keer ergens een commissariaat te doen, maar dat is een beetje flauw. Nee, on a serious note, wat is nog meer, dus ook tegen het einde van dit interview, wat is nog meer heel belangrijk voor jou in het leven, om te delen wat voor mensen wellicht interessant kan zijn?
Pauline: Nou, ik ben gewoon trouw op mijn vriendinnen. Ik heb een hele trouwe vriendinnengroep die ik al heel lang heb, waar ik ook gewoon heel veel energie van krijg. We zien elkaar natuurlijk niet dagelijks meer. Dat was in de studietijd anders, maar nou ja, dus ik ben wel heel, loyaal, trouw. Ik ben een stier van sterrenbeeld en nou ja, daar horen ook lange vriendschappen bij. Dus ja, dat is denk ik ook nog wel iets om van mij te weten. Ja, gewoon een optimistisch, positief mens en ik houd er enorm van om met mensen samen te werken en mooie dingen te doen voor onze klanten en lekker ook te genieten met de twee mannen, want die geven ook gewoon veel liefde en veel energie.
Jeroen: Prachtig, prachtig einde. En volledig wat mij betreft in sync in goed Nederlands met alles wat ik gehoord heb vandaag. Ongelooflijk leuk gesprek, vond ik in ieder geval. Heel veel dank voor je tijd en voor je enthousiasme en energie en de leuke dingen die je hebt willen delen. Of leuk, maar ook interessante dingen. Ik moest even aan een nijlpaarden denken, was nou niet per se leuk, maar wel een boeiend verhaal achter dat het goed afgelopen is. Heel veel dank daarvoor. Ik wijs nu naar nog een klein bedankje voor je om mijn dank wat kracht bij te zetten. Ik ga je volgen. Ik ben erg benieuwd hoe het allemaal gaat met jouw loopbaan, hoe het gaat met Scildon. Heel leuk om daar ook wat meer over geleerd te hebben, dus nogmaals heel veel dank.
Pauline: Ja, ook bedankt Jeroen, super.
Voice–over: Dit was Leaders in Finance. We hopen dat je deze aflevering met veel plezier hebt beluisterd. We stellen je feedback erg op prijs. Wat houd je bezig en over wie wil je meer horen? Laat het ons weten via een review, op onze social media kanalen of gewoon direct via een e-mail. We kunnen het erg waarderen als je dat doet. Tot slot danken we onze partners voor hun steun. Dat zijn Kayak, EY, Medirect, and Roland Berger. Benieuwd wat we nog meer allemaal doen? Volg ons of kijk op leadersinfinance.nl Tot de volgende Leaders in Finance en bedankt voor het luisteren.