Jeroen: Welkom bij een nieuwe aflevering van Leaders in Finance. Ik zit hier bij Vondel CS, het Media Cultuurlab van de AVROTROS samen met Carlo van der Weg. Hij is CEO en medeoprichter van Credion. Welkom Carlo, bij Leaders in Finance!
Carlo: Goedemorgen.
Jeroen: Leuk dat je hier bent, in het Vondelpark. We kennen elkaar ongeveer 6 jaar en hebben gemiddeld zo’n 2x per jaar contact gehad en een paar keer samen gelunched en ik hoop je vandaag nog beter te leren kennen in dit gesprek. Ik zal je eerst introduceren. Carlo groeide op in Leeuwarden en studeerde Small Business and Retail Management aan de Hogeschool Leeuwarden. Hij startte zijn carrière als trainee voor een gecombineerd programma tussen de Friesland bank en Van Lanschot. In 1999 startte hij met het opzetten van de Credion organisatie en de eerste vestiging was april 2001 een feit. Credion is een adviesorganisatie gericht op het begeleiden van ondernemers die op zoek zijn naar financiering. Credion is georganiseerd als een franchiseorganisatie en heeft 52 vestigingen en daarmee landelijke dekking. In totaal werken er 100 adviseurs en Credion werkt daarnaast samen met meer dan 100 financiers. Dit zijn onder andere banken, factoring bedrijven, leasemaatschappijen en alternatieve financiers. Namen van partners zijn bijvoorbeeld ABN AMRO, ING, Rabobank, Beequip, American Express, Voldaan Factoring, Triodos Bank, Floryn, NIBC en SNS Bank. Tot slot, misschien leuk om nog wat semi-persoonlijks toe te voegen, gezien we elkaar al kennen. Ik denk dat er in de wereld van MKB-financiering niemand is die jij niet kent, maar één ding weet ik zeker: in ieder geval kent iedereen jou. Die stelling durf ik zeker aan te nemen, die mag je later betwisten, maar ik weet eigenlijk dat ik gelijk heb. Carlo is 48 jaar oud en heeft een partner en drie kinderen en woont in Heerenveen. Een hele mondvol, een hele mooie introductie over jou, denk ik. Waar ik mee wilde starten, ik noemde het al, je bent echt een man in het MKB-financieringsland en een bekend iemand. Wat is er eigenlijk zo leuk om met MKB’ers te werken? Ook je franchisenemers zijn allemaal MKB’ers. Wat is er nou zo leuk aan?
Carlo: Omdat het zo dynamisch is en het is schaalbaar; er gebeurt heel veel. Het is een cliché, maar het MKB is de motor van de economie. Je ziet het ook in de conjunctuur, het MKB reageert altijd snel op positieve en negatieve berichten. Dat houdt dus in dat er altijd veel gebeurt: investeringen maar ook problemen, etc. Het is heel leuk als je een lokale adviseur bent, zoals wij er ruim honderd hebben, en je daar een onderdeel van bent en dat je mensen kan helpen en dat het heel dichtbij is. Dat ondernemende dat in onze organisatie zit sluit heel goed aan bij die MKB-ondernemer.
Jeroen: Je bent behoorlijk groot geworden in de loop der jaren. Voel je jezelf ook nog een MKB’er?
Carlo: Jazeker. Formeel zijn wij als franchise-gever als hoofdorganisatie met acht mensen actief. Daarmee ondersteunen we die ruim honderd adviseurs in het land en ik ben dus eigenlijk gewoon een klein MKB-bedrijfje. Maar dat zegt niks over het feit dat we heel veel met z’n allen doen, dat we ruim anderhalf miljard aan financieringen adviseren en begeleiden. Op jaarbasis zijn we een grote speler, maar wel door allemaal zelfstandige kleine ondernemers.
Jeroen: Als je even 20-21 jaar teruggaat, ik noemde het in de inleiding al even, hoe kwam je op dit idee en hoe ben je dat vervolgens gaan uitvoeren?
Carlo: Ik heb altijd meer het gevoel gehad bij wat kleinere organisaties om te werken. Als je dan bij een bank gaat werken – en zeker ruim 20 jaar geleden – dan merk je dat dat toch nog wel heel hiërarchisch is en zeker de Friesland bank; een heel traditioneel bankje. Ik had redelijk snel, na een aantal jaren, in de gaten dat dat niet een langlopende carrière voor mij zou zijn. In mijn werkveld, waar ik in eerste instantie accountmanager was voor MKB-bedrijven en agrarische bedrijven, merkte ik heel vaak dat de ondernemer aan het worstelen was met “Hoe kom ik nu aan financiering, aan geld?” en zijn trusted adviser – dat is vaak de lokale accountant – werd dan gevraagd om in ieder geval een berekening te maken en mee te gaan op bezoek bij de bank. Wat ik daar miste is dat er eigenlijk een vraag werd gesteld van “Ik heb geld nodig”, maar er werd geen regie gevoerd over hoeveel geld en op welke manier. Ik vond het lastig vanuit het beleid van de bank waar je lang niet iedereen kon helpen. Toen dacht ik “Die ondernemer heeft gewoon een specialist nodig; die heeft hulp nodig van iemand die zegt “Ik ga het geld voor je regelen, en of dat nou bij de lokale bank is of bij een alternatief, ik ga dat voor je regelen”. Die toegevoegde waarde in dat proces was voor mij de aanleiding om het bedrijf Credion te starten”.
Jeroen: Hoe ging dat dan praktisch? Je werkte daar nog en was 21 jaar jonger. Ben je dat gaan uitwerken op papier of ben je gewoon begonnen? Hoe zag dat eruit?
Carlo: Ik ben gewoon met wat mensen gaan praten binnen de bank, collega’s. Dus op de vrijdagmiddagborrel zeggen “Wat vind jij daarvan? Ik heb daar een idee over, zou je daar niet een bedrijf van kunnen maken?” Uiteindelijk heb ik dat uitgeschreven in een idee, in een plan. Voor je beeldvorming, ik heb heel erg gekeken naar de particuliere markt in die tijd. Eind jaren ’90 was de particuliere hypothekenmarkt al heel erg intermediair gericht. Mijn businessplan heette ook “Dé bedrijfshypotheker”. Dus ik heb ook heel erg naar dat model gekeken; hoe is dat georganiseerd? Dat heb ik uitgewerkt naar een zakelijk model waarbij één grote mutatie zat ten opzichte van het particuliere model, dat was eigenlijk de verdienste. Toen was het nog heel erg provisie-gestuurd, maar ik voorzag echt een groot probleem om die provisiestructuren voor het zakelijk bedrijf rond te krijgen, dus ik heb gezegd “We gaan in opdracht werken van de ondernemer, dat hebben we altijd gedaan, en het enige wat we die financier en die bank gaan vragen is of die voor al het werk dat we doen de klant een korting zou willen geven”. Dat is eigenlijk vanaf het begin gelukt. Maar verder zijn die modellen gelijk. Toen het uitgewerkt was hadden we natuurlijk wel tijd nodig om dat qua softwareconcept en al die dingen eerst te organiseren.
Jeroen: Je zegt ‘we’; je hebt het samengedaan?
Carlo: ‘We’ was vooral één mede-collega in die tijd die uiteindelijk niet meegekomen is toen de uiteindelijke investeringsbeslissing en de stap gemaakt moest worden. Ik ben op zoek gegaan naar een investeerder, want ik voorzag dat ik wel minimaal een jaar of anderhalf jaar nodig had om dat concept uit te werken. Want een franchisenemer gaat natuurlijk nooit instappen op een businessplan, hij wil zien dat er al dingen georganiseerd zijn. Dus we hebben heel erg vol geïnvesteerd om dingen te maken. Op dat moment zijn de eerste mensen dus anderhalf jaar later ingestapt.
Jeroen: Je hebt toen een financier gevonden. Was dat uit je eigen netwerk? Mag je dat delen?
Carlo: Ja, zeker! Het bestaat nog steeds, we zijn ook nog steeds medeaandeelhouder. Het valt onder het kopje ‘smart money’. Het was een oude Rabobank directeur, lokaal in Herenveen. Hij had de bank verlaten en hij had een investeringsmaatschappij opgezet. Die begreep dus heel goed wat ik ging doen en hij is dus mee ingestapt als investeerder en vandaag de dag nog steeds. PMH Investments. Zij investeren en participeren vooral in de maakindustrie van babyvoeding tot horecasauzen en noem maar op. Wat ze bij ons doen, daar hebben ze ook geen exit-strategie op, dat is eigenlijk hun eigen kennis en ervaring. Zij vinden het gewoon erg leuk dat wij een financieringsbedrijf hebben.
Jeroen: Waren ze vanaf het begin ook inhoudelijk betrokken of waren ze puur financier?
Carlo: Nee, ze waren uiteraard ook mede betrokken qua inhoudelijkheid omdat ze ook jarenlang in het zakelijk bedrijf van de Rabobank rondgelopen hadden.
Jeroen: Als je terugdenkt aan die tijd, hoe vond je dat en waar liep je tegenaan? Wat vond je zwaar?
Carlo: Dat marketingtechnische uitwerken en dat concept maken, dat gaf gewoon heel veel energie. Dan komt er uiteindelijk een definitieve naam en een logo en briefpapier en al die dingen. Dat is gewoon heel leuk om dat te ontwikkelen. Het meest lastige vond ik op een gegeven moment toch om die inkoopafspraken te gaan maken. Ik ging dus eigenlijk als 29-jarig jongetje in mijn eerste leaseautootje richting Amsterdam naar de grootbanken toe om te vragen of ze met mij wouden samenwerken. En eigenlijk kreeg ik alleen maar reacties van “Goh, wat jij wil gaat nooit lukken. Wij hebben die relatie met de ondernemer en daar ga jij echt nooit tussenkomen”. Dat heeft me ook weleens wat angst gegeven: “Gaat het inderdaad wel lukken?” Maar we zijn doorgegaan, we hebben er vertrouwen in gehad dat ondernemers ons gingen inhuren. Daarin speelde de bank wat ons betreft ook geen rol in. We hebben daar eigenlijk ook vanaf de start geen problemen mee gehad. Het was meer het bancaire ego wat ons tegenstond dan wat de ondernemer vond. Tegenwoordig komen ze allemaal netjes naar Herenveen om afspraken met ons te maken, dus dat is wel wat ik bereikt heb.
Jeroen: Ze komen naar je toe! Dat is mooi. Als je aan die tijd terugdenkt, heb je bepaalde mensen gehad waarvan je zegt “Die waren echt cruciaal om door te gaan”?
Carlo: Ja, er zitten mensen bij van het eerste uur qua adviseurs. We hebben nu nog steeds 2-3 adviseurs die vanaf het eerste uur onze rol invullen. Die hebben natuurlijk ook heel erg meegeholpen in de ontwikkeling van het concept, dus dat is heel belangrijk geweest. PMH Investments uiteraard. Niet alleen financieel, maar vooral de steun ook door de conjunctuur heen. Want in de kredietcrisis hebben wij later natuurlijk ook weer een hele lastige periode gehad. Toen hebben zij hun investeringsrol ook wel degelijk moeten pakken. Dat zijn wel de belangrijkste mensen die mij geholpen hebben.
Jeroen: Hoe kom je aan die eerste franchisenemers? Want die moeten maar in een concept stappen wat misschien wel een beetje gestart is maar zich nog helemaal moet bewijzen.
Carlo: Ja, dat is echt een traject geweest. Ik voorzag in die tijd combinaties van dienstverleners, net zoals je dat in de hypothekenmarkt zag; alle makelaars hadden een hypotheekkantoor. Dus wat ben ik gaan doen? Ik heb gewoon alle bedrijfs-onroerend goed makelaars in Nederland door een callcenter laten benaderen om een keer met mij in gesprek te gaan. Ik ben gewoon door Nederland gaan rijden en met die makelaars gaan praten van “Jij bent transactiegericht op die panden, kom je weleens een klant tegen die zijn financiering niet rond krijgt? Zou je bijvoorbeeld niet een bankier naast je willen neerzetten in mijn concept die dan weer de hypotheken kan regelen voor die ondernemers?” Zo zijn er een aantal geweest die dat interessant vonden en die kenden dan weer lokaal bankiers die ze gingen benaderen van “Ik ga een concept starten, zou jij het voor mij willen uitvoeren?” Dat heeft dus inderdaad best wel lang geduurd voordat je dan op de eerste plek start. Dan krijg je de referentie; dan kunnen mensen ook op bestaande vestigingen gaan praten. Maar die eerste 2-3 jaar was dat echt duwen en trekken.
Jeroen: Hoe snel is het toen gegroeid? In de inleiding zeiden we dat er nu 52 vestigingen zijn, wanneer waren de eerste tien er?
Carlo: Even een korte timeline: In 2005 waren er 25 vestigingen. Dat was op dat moment ook de reden om met landelijke promotieactiviteiten te starten, etc. Dus we hebben in vier jaar tijd toen 25 vestigingen geopend. Dat is doorgegroeid naar 35 in 2009. Toen hebben we wel weer 10-12 vestigingen moeten loslaten, eigenlijk om twee redenen. We hadden mensen die het echt niet leuk vonden om in het begin van een kredietcrisis het werk uit te voeren, want er waren eigenlijk bijna geen financiers open. Dus die zeiden “Ik kan eigenlijk niemand helpen, ik vind het niet leuk”. Plus, we hadden mensen die op dat moment ook commercieel niet het hoofd boven water konden houden. Dus dan zijn we even teruggegaan. Vanaf 2012-2013 zijn we ook heel veel met accountants gaan samenwerken. We zagen de accountants worstelen met die financieringsvraag van hun klanten en wij hadden natuurlijk op dat moment al een volwaardig concept te bieden met heel veel inkooplijnen, met alternatieven die zij zelf niet kenden. Dus toen zijn we heel hard gegroeid naar de aantallen die we vandaag de dag hebben. We hebben op dit moment ook niet meer de ruimte om vestigingen te starten. We groeien op dit moment vooral met mensen op kantoren, dus vestigingen gaan van twee naar drie naar vier adviseurs.
Jeroen: Ik heb zelf franchiseformules gefinancierd en ook losse franchises. Ik kan me voorstellen dat er altijd een soort van gezonde spanning is tussen de franchise-gever en de franchisenemer van wat het één de ander bij en andersom. Herken je dat? Moet je altijd bewijzen wat jullie doen?
Carlo: Zeker, al twintig jaar. Als franchise-gever weet je dat als het goed gaat met een franchisenemer, dat vooral aan zijn eigen lokale inspanning ligt en als het slecht met hem gaat, dan bied je te weinig toegevoegde waarde. Dat is even heel zwart/wit gesteld, maar dat is feitelijk wel wat er gebeurt en daar moet je je op instellen. De opgestelde waarde nu ten opzichte van 15 jaar geleden is natuurlijk heel anders. Nu zijn we een merk en investeren al 15 jaar in dat merk met marketingactiviteiten, dus daar komt vraag op af. De hele IT-structuur is natuurlijk fantastisch neergezet ten opzichte van 15 jaar geleden. Maar je moet het nog steeds als adviseur zelf doen. Wij kennen die lokale ondernemer op dat industrieterrein natuurlijk minder goed. We kunnen wel een spotje op de radio uitzenden en daar komen ze soms op af. Maar het is natuurlijk veel beter dat ze jou lokaal kennen en jou bellen op het moment dat er geld nodig is. Dus de combinatie tussen dat netwerk en die commerciële activiteit van die franchisenemer en de adviseur en de activiteiten die we landelijk ontplooien geeft de versnelling. En degenen die dat goed doen erkennen dat ook, je ziet ook dat er stabiele vestigingen en adviseurs zijn de afgelopen vijf jaar. Natuurlijk zijn er wel mutaties; we zijn net een echt bedrijf. Mensen gaan soms weer terug bij een financier werken omdat ze het toch fijner vinden in een loondienstverband. Soms zijn er ook mensen die het gewoon lastig vinden, dat ondernemerschap. Want vergis je niet, de gemiddelde oud-bankier – en ik ben er zelf één – is eigenlijk geen ondernemer. Dus lang niet iedereen voelt zich uiteindelijk goed in die nieuwe rol.
Jeroen: Dat is een briljant bruggetje, want ik wilde je vragen hoe jij een goede franchisenemer selecteert. Waar moet hij/zij aan voldoen?
Carlo: Er zijn eigenlijk een paar uitgangspunten. Mensen moeten geen besmet verleden hebben, dat lijkt me logisch. Maar primair moeten mensen bij ons echt wel theoretische en praktische ervaring hebben in zakelijke kredietverlening. Dat hoeft niet bij een bank te zijn, dat kan bij een leasemaatschappij of een factoringmaatschappij, zelfs aan de inkoopkant bij een onderneming zou dat kunnen. Maar ze moeten wel die theoretische en praktische ervaring hebben. Want het is heel lastig voor ons om een adviseur die die gelijke weg op moet daar een opleiding voor te bieden, want die is er namelijk niet. Daarnaast kijken we heel erg naar de stabiliteit van de omgeving en zijn netwerk. We zien dus ook een reële kans dat die dus ook gewoon vraag uit die markt kan ophalen. Dat blijft natuurlijk altijd een inschatting, want dat ga je doen op basis van iemand zijn werkervaring en achtergrond. Maar inmiddels slagen we daar steeds beter in.
Jeroen: Wie bepaalt dat? Ben jij dat of is dat een team?
Carlo: Dat is een team. Mijn partner in het bedrijf, Jacob Nammensma, doet vooral de commerciële activiteiten en de uitbouw van de organisatie. Dan hebben we een Manager Operations die de bestaande kantoren aanstuurt. Met z’n drieën zien wij alle potentiële kandidaten in verschillende afspraken en doen we die screening en dan nemen we met het team een beslissing van “Dit zou kunnen passen”. En dat komt weleens voor, dat een bestaande franchisenemer zegt “Ik heb een nieuwe adviseur ontmoet”, die moet dan ook eerst langs ons in verschillende opzetten omdat wij vinden dat we daar ook iets van moeten vinden, we hebben dat in het verleden minder streng gedaan. Als dingen misgaan is dat echt vervelend, ook voor zo’n adviseur. Als het niet lukt, is het voor mensen vaak echt een ondernemers-teleurstelling en dat moet je zien te voorkomen.
Jeroen: Is het ook zo dat jij mensen hebt die dit eigenlijk al deden maar zeiden “Ik kan gewoon een grote brand gebruiken” en later Credion boven hun zaak hebben gezet?
Carlo: Ja, dat is de afgelopen jaren echt veel vaker gebeurd. Dus de afgelopen vijf jaar gebeurt dat. We zijn mensen die bij de bank weggegaan zijn en zelfstandig vanuit huis gestart zijn en dan inderdaad toch de keuze maken om de toegevoegde waarde te ervaren. We zien ook wel wat mensen die dat in combinatie met een accountant gestart zijn en dan toch merken dat een bankier een andere achtergrond heeft dan een accountant en dan toch liever een bankier of een adviesorganisatie kiezen die specifiek bij hun rol hoort. Mensen vinden het toch wel prettig dat ze 100 collega’s hebben. Een landelijke WhatsApp-groep ratelt de hele dag door, het is toch wel fijn dat je aan iemand een vraag kan stellen. Dus dat gebeurt steeds meer.
Jeroen: Heb je ook dames als franchisenemer?
Carlo: We hebben geen dames als franchisenemer, maar wel als adviseur. Het zijn er niet veel, maar het is een beetje een natuurlijke afspiegeling van wat je ook bij banken ziet. Ik vind het echt heel erg jammer, want dames zijn vaak heel erg goed in de relatie met ondernemers. Het is lastig – zeker in die franchisenemer rol om dat parttime te doen. Dat wil bijna niet. Jij zal dat herkennen, vanuit jouw werkveld, dat heel veel dames toch op een bepaalde leeftijd voor parttime werken kiezen. Dus we zien ze bij ons wel, maar dan vaak in een parttime adviesrol.
Jeroen: Misschien moet er toch nog wat harder aan werken. Laten we bij deze een oproep doen voor de eerste vrouwelijke franchisenemer van Credion.
Carlo: Heel graag!
Jeroen: Nou, leuk om te horen! Even meer naar jou toe bewegend, als we helemaal teruggaan naar jouw jeugd, in wat voor een soort omgeving ben je opgegroeid?
Carlo: In een ambtenaarsgezin. Mijn vader was bij de politie en hij was gewoon op straat als hoofdagent. Mijn moeder werkte in de thuiszorg in een rijtjeshuis. Ik heb een fijne basisschooltijd gehad en ging uiteindelijk naar het VVO. Ik heb mijn VVO-tijd doorlopen en heb er toen uiteindelijk voor gekozen om naar de hogeschool te gaan. Dat was eigenlijk een prima tijd.
Jeroen: Zijn er bepaalde dingen die je meegekregen hebt uit je jeugd waar je nog steeds op teert?
Carlo: Het fijne vond ik, los van mijn persoonlijke gezin, dat mijn vader wel echt uit een ondernemersfamilie kwam. Zijn oom en tante en zijn ouders hadden in een klein dorpje in Friesland een kruidenierswinkel en een kaaswinkel. Dus dat zat er wel echt in. Ik ben echt opgevoed met “Als je iets wil hebben, dan moet je dat geld verdienen; er is niemand die iets krijgt in het leven”. Ik weet nog heel goed dat ik met sporten bepaalde voetbalschoenen wou hebben en dat mijn vader zei “Je krijgt zoveel van mij en als je duurdere wil is dat prima, maar dan ga je maar aan het werk”. Dat betekende wel dat ik vanaf 12-13 jaar inderdaad allerlei bijbaantjes had om dat soort dingen ook te kunnen doen. Ik merk dat ik zo mijn kinderen ook opvoed. Dat is niet alleen voor het geld, maar vooral voor de inzet en de voldoening die je ervan krijgt en de sociale contacten. Ik zie het aan mijn oudste twee kinderen, die worden daar echt een ander mens van; dat doet hun gewoon goed. Dus dat heb ik wel echt meegekregen.
Jeroen: En het feit dat je vader bij de politie zat, deed dat nog wat met de verhalen waarmee er naar huis gekomen werd? Je ziet dan ook de andere kant van de samenleving, waarschijnlijk?
Carlo: Ja, maar dat was in die tijd niet. Mijn vader schermde dat wel af voor het gezin. Het gebeurde een aantal keren dat er bijvoorbeeld hele grote ernstige ongelukken waren waar hij bij betrokken was, dan wisten we dat hij daar wat last van had, dus dat wist ik. Maar details werden daarover nooit gedeeld. Ik heb er geen last van gehad.
Jeroen: Maar jij of je broers of zussen wilden niet ook politieman of vrouw worden?
Carlo: Nee, op geen enkel moment.
Jeroen: Wanneer wist je dat je ondernemer wou worden, ook al begon je bij een bank?
Carlo: Dat wist ik eigenlijk al in mijn studietijd. Ik ben ook heel actief geweest in het verenigingsleven en uiteindelijk ook buiten de verenigingen heb ik veel dingen georganiseerd, waar we al geld mee verdienden met een studentengroepje. Ik heb altijd al gedacht “Dit vind ik toch wel het leukste om te doen”. Die vrijheid om zelf deels je keuzes te kunnen maken en vooral de voldoening als je dan succesvol bent, dat je dat voor jezelf doet. Dat vond en vind ik heel erg belangrijk.
Jeroen: Waarom dan de bank?
Carlo: Omdat als je schoolverlater bent, dan ben je in eerste instantie natuurlijk toch op zoek naar werkervaring. In die tijd – begin jaren ’90 – hadden alle banken elk jaar een eliteklasje. Mijn oog viel op een paginagrote advertentie in de Leeuwarden krant dat ze weer gingen werven voor zo’n klasje en ik dacht “Ik ga het gewoon proberen. Het lijkt me bere-interessant om eens te kijken wat ze te bieden hebben”. Ik rolde daar vanuit 500 sollicitanten doorheen naar een groepje van tien. Dus ik heb daar heel veel geleerd en heel veel opleidingen mogen doen in twee jaar tijd, dat was super-interessant. Maar toen ik één keer in het werk zat, merkte ik inderdaad wel – wat ik ook in mijn introductie zei – dat ik het veel belangrijker vind om dichtbij die ondernemer te staan en daar ook keuzes te kunnen maken en niet vanuit een beleid dat ergens op een hoofdkantoor gemaakt wordt.
Jeroen: Zijn er bepaalde normen en waarden die je meegekregen hebt waarvan je zegt “Die heb ik nog steeds altijd bij me in mijn dagelijks werk”?
Carlo: Ja, de normen en waarden die bij ons thuis heel erg gelden waren “Nooit liegen en jokken”; dat is veel erger dan gewoon vertellen dat je iets gedaan hebt dat niet mocht. Dat doe ik ook altijd in mijn zakelijk leven: gewoon eerlijk zijn, ook als dingen niet leuk zijn. Gewoon eerlijk zijn. Dat is vrij hard en ook wel vrij Fries; gewoon recht vooruit. Daar kom je echt altijd het verste mee. Dus dat is echt wel het allerbelangrijkste wat ik voor ogen heb. En wat ik geleerd heb in mijn ondernemerschap is dat je onderbuik echt heel erg belangrijk is. Als je onderbuik zegt dat je iets wel of niet moet doen, dan moet je daar echt wel rekening mee houden. Ik heb me vaak laten overhalen in het begin, omdat je ook gevoelsmatig van jezelf vindt dat je onervaren bent. Maar achteraf gezien moet je dat niet doen. Het is echt belangrijk om dat te doen, want dan weet je ook zeker dat je de keuzes maakt waar je achterstaat.
Jeroen: We hebben het de laatste tijd, tijdens de afgelopen gesprekken met gasten vaak over de intuïtie, het gut feeling. Hoe voel je dat?
Carlo: Je stelde daarstraks de vraag over “Hoe selecteer je mensen”? Soms is het gewoon echt vervelend, maar dan hebben mensen een prima CV en achtergrond, maar dan heb je ze twee keer ontmoet en dan heb je in je gevoel gewoon het idee van “Deze mensen gaan het niet doen” of “Deze mensen passen niet binnen de organisatie”. Ik heb geleerd dat je dat moet volgen, want in het verleden heb ik een aantal keren gedacht “We gaan het gewoon proberen” en het is nooit goed gegaan. Het is iets dat je echt voelt, inderdaad. Dat gaat best snel; je leert misschien zelf ook weleens mensen kennen en binnen een paar minuten heb je iets van een beeldvorming en na één gesprek heb je mensen vaak getypeerd. Soms word je verrast, maar meestal heb je dat wel goed. Ik in ieder geval wel.
Jeroen: We vroegen recent aan Jos Baeten, de CEO van ASR, hoe hij dat uitlegt aan mensen. Want een gevoel uitleggen is veel moeilijker dan zeggen “Om deze logische redenering moeten we dat doen”. Hoe leg jij aan collega’s of andere mensen in je organisatie uit dat je iets niet doet op basis van je gevoel?
Carlo: Ik probeer het vaak wel te typeren, dat ik zeg “Ik herken een situatie; mijn gevoel is dat ik dit herken” en dan probeer ik dat uit te leggen met de ervaringen die ik heb zodat het wat tastbaarder wordt. Want als je alleen zegt “Het is mijn gevoel”, dan kan het ook heel arrogant overkomen, net alsof jij alles beslist en jouw gevoel hier het belangrijkste is. Dus ik probeer het vaak te koppelen aan een situatie die we eerder hebben meegemaakt en dan gaat het vaak beter leven.
Jeroen: Ik vraag ook vaak aan mensen: hoe motiveer je de mensen in jouw organisatie? Misschien kan je een voorbeeld geven van een franchisenemer waar het allemaal niet zo heel lekker loopt. Hoe motiveer je iemand om door te gaan en om er een succes van te maken?
Carlo: Dat is tweeledig. We gaan vaak in die situatie een gesprek aangaan om te kijken “Waar ligt dat nou aan?” Gelukkig hebben we tegenwoordig ook veel data; dat helpt mensen inzicht te geven. Dus vanuit onze systemen kunnen we zien “Wat is de instroom van vragen bij jou en wat is jouw conversie? Hoeveel omzet maak jij op vraag?” en al die dingen. Dus we proberen mensen heel erg inzicht te geven in “Wat is gemiddeld binnen onze organisatie Credion een feit en hoe presteer jij?” Dus je ziet dat mensen bijvoorbeeld een veel te laag gemiddelde dossiergrootte hebben, dan wel een gemiddelde factuurgrootte die veel te laag is en daar gaan we ze dan ook mee helpen: “Hoe krijg je die sales beter op orde? Waar zit de terughoudendheid?” Maar ook als er te weinig instroom is, dan helpen we mensen inzicht te geven van “Waar zou je lokaal marketinginspanningen kunnen doen om die instroom te verhogen?” Maar wat ik wel altijd belangrijk vind is mensen te wijzen en inzicht te geven in waar die problemen vandaan zouden kunnen komen. Soms is het gewoon dat mensen zeggen “Ik vind het niet leuk om te netwerken en ik ga niet naar buiten”. Dan moet je soms ook hard zeggen “Dan zal het ook niet veel beter gaan als dat het nu gaat”. Maar als je dat inzichtelijk maakt heb je in ieder geval nooit een persoonlijk probleem met iemand.
Jeroen: Hoe motiveer je jezelf? Of zijn er andere mensen die jou heel erg motiveren?
Carlo: Als je ruim twintig jaar ondernemer bent is het soms goed om mensen van buiten te laten vertellen wat ze van je vinden en van je onderneming. Dat is vaak niet leuk om te horen, want je doet het al twintig jaar en je weet het zo goed. Maar ik heb de afgelopen jaren wel geleerd dat het heel belangrijk is om die frisse ogen heel serieus te nemen en daar hoort soms ook bij dat ik dingen anders moet gaan doen of organiseren. Dat geeft me dan ook wel weer de motivatie om die trajecten in te zetten.
Jeroen: Zijn het dan mensen die bij jou in dienst zijn of een soort coach? Hoe moet ik me dat voorstellen?
Carlo: Uiteraard zijn het ook mensen uit mijn team, maar het zijn ook vaak franchisenemers. Dus eigenlijk zijn dat klanten van mij die met heel bruikbare visie komen op hoe wij dingen in Herenveen organiseren en hoe het eventueel anders zou kunnen. Ik vind dat je daar altijd serieus naar moet kijken. Ik roep het ook altijd binnen ons team in Herenveen: “Een franchisenemer is een klant van ons. Hij betaalt ons de rekening. Daar moeten wij heel serieus mee omgaan”.
Jeroen: Je bent altijd in gesprek met MKB’ers of jouw franchisenemers door het hele land. Ik gok dat je duizenden MKB’ers spreekt per jaar. Heb je dan niet ook vaak de neiging dat je denkt “Ik kan ook andere dingen voor deze MKB’er organiseren”? Ik noem maar wat: van een privéhypotheek tot misschien zelfs niet-financiële producten.
Carlo: De verleiding is groot. We hebben het twaalf jaar geleden geprobeerd met aanvullende dienstverlening voor de DGA. Dus hypotheek voor de DGA en privé vermogensplanning. Dat is een ander type adviseur wat je dan moet bij schakelen. Dat is ook een andere bloedgroep en daarmee zijn we niet succesvol geworden. De reden daarvan is tweeledig: ten eerste omdat het een andere doelgroep is en dus ook een adviseur die eigenlijk niet matcht. En ten tweede heeft het team in Herenveen geen inhoudelijke kennis van die adviesdienst. Je kan nooit franchise-gever zijn van iets waar je zelf niet heel veel verstand van hebt. Dat is toen ook het moment geweest dat ik gezegd heb “Dat ga ik nooit meer doen. We gaan samenwerken met partijen die daar goed in zijn”. Dus we kiezen altijd voor het samenwerkingsmodel. Schoenmaker, blijf bij je leest. Wij zijn goed in het organiseren van geld binnen MKB-bedrijven en dat kan eigen vermogen zijn, dat kan vreemd vermogen zijn en alles wat daartussen zit. Maar dat is het enige wat we doen en dat zullen we ook altijd blijven doen.
Jeroen: Je hebt natuurlijk de afgelopen jaren – misschien 15 jaar – een enorme hoeveelheid andersoortige financiers zien opstaan. Toen je begon was dat nog redelijk overzichtelijk, nu zijn het er heel veel meer. Alternatieve financiers, [00:31:25] lenders, crowdfunders, leasemaatschappijen; van alles. Als je op jullie website kijkt is er een enorme hoeveelheid logo’s waar je mee samenwerkt. Is het eigenlijk niet heel gunstig geweest voor jou omdat je daardoor juist de weg kan leiden?
Carlo: Zeker. Wat ik al zei, vanuit de kredietcrisis – vanaf 2012-2013 – hebben wij natuurlijk de marktomstandigheden mee gehad. Banken lieten mensen los, mensen gingen op zoek naar alternatieve invulling van hun kennis en ervaring. Je zag dat het MKB op zoek was naar geld wat slecht beschikbaar was en je zag alternatieve financiers opkomen. Het verschil van banken bij die alternatieven is dat ze geen distributiekanaal hebben. Ze beginnen vaak in een hoofdkantoortje, ze hebben vaak een online propositie waarbij ze zeggen “Als je geld nodig hebt, bel ons of vul een contactformulier in”. Daar hebben ze dan een internet marketingstrategie op en al die alternatieve financiers komen daar redelijk snel op terug “Er komt veel op af, maar ik kan er niet zo heel veel mee”. En die gaan dus op zoek naar distributie en dan ben je interessant, omdat wij landelijke dekking hadden komen ze vaak bij ons om te vragen “Mogen we bij jou in de tas?” Dan gaan we kritisch kijken “Wat heb je voor een product te bieden? Is daar vraag naar? Vinden we dat product qua volwaarde ook interessant genoeg om aan onze klanten te bieden?” Dus we hebben de tijd echt mee gehad.
Jeroen: Als je kijkt naar jouw agenda, je kan natuurlijk altijd meer werken. Alleen al 52 man-bezoeken lijkt mij – als je dat zou willen – enorm veel tijd kosten. Ook omdat het nu misschien door Corona iets makkelijker wordt om digitaal te doen, maar je wil ook mensen in persoon zien, je kan bezig gaan aan de andere kant en de financierkant om al die relaties te onderhouden. Volgens mij kan je met gemak acht dagen per week werken. Hoe ziet je agenda eruit en hoe manage je dat?
Carlo: Wat we inmiddels georganiseerd hebben is dat we in de operatie mensen hebben die dagelijks contact hebben met onze adviseurs. Maar ik word nog steeds vaak gebeld “Waar zou ik dit kunnen financieren”, etc. Dat vind ik ook leuk, onder het voorbehoud dat ik niet altijd bereikbaar ben, maar over het algemeen gaat dat vrij goed. Ik blijf daar ook graag bij betrokken, want dat geeft mij ook de ervaring uit de praktijk die ik meeneem in de contacten met die financiers. Dat is wel een ding dat nog steeds vol in mijn agenda zit; ik heb zelf veel contact met de partijen waarmee wij samenwerken. Productdienst is iets waar wij veel tijd en energie aan besteden en dat geeft mij ook heel veel energie om door te gaan met dit bedrijf. Zoals je weet, we hebben het daar wel vaker over gehad, ik heb ooit bedacht dat onze onderneming een bank zonder balans zou moeten zijn. Wij willen graag al het werk doen, maar niet voor een eigen financieringsproduct, want we moeten aan de voorkant onafhankelijk blijven. Maar we willen wel graag alles kunnen bieden. Dus inmiddels hebben we niet alleen een front office met een perfect IT-systeem, maar we hebben daaraan inmiddels ook een mid- en backoffice systeem gekoppeld. Dus we kunnen ook financiers niet alleen helpen aan een klant maar die kunnen we ook helpen met het werk wat zij moeten uitvoeren. Daar zit ook heel veel tijd en energie van mij, om te kijken dat we dat voor elkaar krijgen en inmiddels doen we dat voor een aantal partijen. Dat was ooit de droom en die begint nu redelijk werkelijkheid te worden. Want ik krijg ook wel vaak de vraag “Hoe lang ga je dit nog doen?” Dan zit daar juist de energie, om dat te komende jaren te gaan bereiken.
Jeroen: Nog even een beetje terug naar mijn vraag, iets concreter misschien nog. Je moet ook tegen heel veel dingen ‘nee’ zeggen, dat zit achter mijn vraag. Hoe manage je dat?
Carlo: Individueel kantoorbezoek; “Kom je even een keer langs”, etc., is echt lastig. Maar ik zie mijn mensen wel, want wij hebben een overlegstructuur met regio overleggen en landelijke overleggen en daar ben ik altijd bij. Maar individueel op vestigingen kom ik eigenlijk bijna niet meer. Dus dat is een keuze geweest. Een andere keuze is dat ik heel veel gevraagd word om in allerlei marketing operationele dingen betrokken te zijn. Daar heb ik lang niet altijd de tijd meer voor en dat doe ik dus ook niet. De keuzes daarin laat ik ook echt aan degene die bij ons daarvoor aanwezen is. Dus dat zijn twee keuzes die de afgelopen jaren gemaakt zijn. Mijn agenda bestaat daardoor 2-3 dagen uit inkoop en inkopen voor ons zijn de contacten met financiers en 1-2 dagen product dienstontwikkeling en algemeen management.
Jeroen: Als luisteraar weet je dat we ook een luisteraarsvraag hebben. Hier komt de luisteraarsvraag, die is deze week van Amy [00:36:11]. Zij vraagt “Wat voor impact heeft de hele Corona-crisis op MKB’ers? Wat zie jij en hoe kijk je daarnaar in de toekomst? Wat voor impact heeft het op de andere kant, op de financiers?”
Carlo: Eigenlijk zijn er alweer een paar fases te ontdekken. Toen we in maart in een soort lockdown gingen met elkaar zagen we heel spannend de eerste financiers gelijk reageren “We gaan een regeling maken voor uitstel van rente en aflossing”. Dat hebben ze allemaal redelijk snel gedaan en uitgerold. Het bleek dat dat lang niet bij iedereen nodig was. In april is men gaan nadenken “Wat voor economische impact gaat deze crisis hebben?” Toen kwamen al de eerste wijzigingen in kredietbeleid, dus nieuwe klanten. Daar zijn eigenlijk meer problemen ontstaan omdat een aantal financiers zeiden “Ik ga dicht” of “Ik ga nog heel selectief geld verstrekken”. Dus dat betekende dat van een groot aantal van die financiers lang niet iedereen op dat moment meer open was, of via andere voorwaarden. Vanaf mei zagen wij de vraag toch wat algemener terugkomen. We zagen heel veel MKB-bedrijven die eigenlijk geen last van Corona hadden. Die zeiden “Nu wil ik toch wel gewoon gaan investeren” en “Ik heb financiering nodig”. Toen kwamen we erachter dat banken, maar ook bij alternatieve financiers zeiden “Maar ik heb even geen focus op nieuwe klanten”, dus toen ontstond even dat gevoel net als in 2019 van “Ik heb een klant, maar ik weet niet waar ik moet zijn om geld op te halen”. Je zag ook in alternatieve financiering, bijvoorbeeld crowdfunding, investeerders even heel voorzichtig zijn. Maar eigenlijk sinds eind mei is dat redelijk genormaliseerd, partijen zijn weer open voor nieuwe klanten, soms wel onder iets andere voorwaarden. Ook banken zijn weer redelijk open, ook voor niet-klanten begint dat nu weer gelukkig te komen. Dus het begint allemaal te normaliseren. Er zijn aantal branches te typeren, die gaan daar echt niet overeenkomen. Dus als jij echt niet veel vet op je botten hebt en je zit in de evenementenbranche, dan heb je echt wel een probleem. Maar gemiddeld genomen zien wij op dit moment dat ondernemers wel creatief genoeg zijn om ook hun businessmodel aan Corona aan te passen, daar zelfs ook financiering voor los te krijgen en daar succesvol mee zijn.
Jeroen: Zie jij het aantal faillissementen enorm toelopen het komende halfjaar-jaar?
Carlo: Ik denk het wel en dan typeer ik dat vooral op die branches waar we het over hebben, want die hebben tot nu toe twee keer drie maanden natuurlijk behoorlijke overheidshulp gehad. Maar die hulp zal een keer stoppen en de vraag is of ze op dat moment hun businesscase weer hebben draaien. Zo niet, dan verwacht ik daar echt nog wel zware klappen.
Jeroen: Naast de luisteraarsvraag de teaser en de pleaser. We beginnen met de teaser, die gaat als volgt: “Ondernemers, net als de meeste mensen, vinden persoonlijke contacten heel belangrijk. Maar door technologische ontwikkelen zul je over circa tien jaar niet meer zoveel mensen nodig hebben als je nu in je organisatie hebt.
Carlo: Dat klopt. Ja, zeker. Want dat hele kredietaanvraagproces en het hele kredietverleningsproces, daar zitten nu nog heel veel mensen naar te kijken en die moeten dingen doen. Ik denk dat we over tien jaar dat soort processen nog veel beter geautomatiseerd hebben maar ook qua kennis, dat IT deels beslissingen kan overnemen. Dus dat klopt helemaal. We zullen veel minder mensen nodig hebben. Maar waar ik wel van overtuigd ben is dat die ondernemer lokaal nog altijd behoefte heeft aan iemand met kennis en ervaring die tegen hem zegt “Dit is goed voor je”. Het ontbeert hem namelijk aan die kennis en dat maakt hem onzeker. Dus de rol die we invullen zal wel blijven maar op een andere manier in een heel ander proces.
Jeroen: Dat is wel één van de slechtste teasers ooit, want hij teast helemaal niet. Maar misschien kan ik hem nog een beetje uitbreiden. Zou het kunnen zijn dat je eigenlijk helemaal geen lokale vestigingen meer nodig hebt? Wel lokale mensen, maar die alles digitaal doen?
Carlo: Ja, dat zou kunnen. Maar dan voorzie ik dus inderdaad – wat we nu in Corona een beetje hebben geleerd – dat je beter binnen kan blijven en via je scherm dingen kan organiseren. Ik denk dat we dat deels ook geleerd hebben en ook in onze processen hebben wij het de afgelopen maanden gezien dat we ondernemers die we niet kennen maar online leren kennen ook volledig online kunnen servicen met een dienstverleningstraject en een financiering. Dus ik geloof daar wel in.
Jeroen: Aan de pleasende kant vragen we altijd of je een bepaald boek hebt wat je erg mooi vond of wat je graag leest. Of meer in de zin van een film of een Netflix-serie of iets in die hoek?
Carlo: Ik lees minder boeken en ik kijk meer Netflix. Vooral de Scandinavische krimi’s. Ik kan er een aantal noemen, maar Karppi heb ik kortgeleden gezien en die vond ik erg leuk. Dus als mensen daar ook van houden, dan is dat echt een goede tip.
Jeroen: Waarom lees je niet of weinig?
Carlo: Als ik lees dan lees ik op vakantie, wanneer ik even rust heb. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik in mijn werkweek pas ‘s avonds wat later het moment heb dat ik zeg “Nu ga ik even zitten” en dan vind ik het iets makkelijker om ook met mijn partner iets te kijken zodat we daar nog even wat connectie hebben. Op vakantie lees ik dan wel, maar als je kleine kinderen hebt word je daar ook weer vaker afgeleid. Gelukkig worden ze nu wat groter en heb ik dus ook tijdens de vakanties weer wat meer tijd om boeken te lezen.
Jeroen: Mensen in het noorden zijn vaak stereotiep vrij bescheiden, maar waar ben jij het meeste trots op in je loopbaan?
Carlo: Ik ben er enorm trots op wat wij met z’n allen bereikt hebben, dus vooral met mijn adviseurs. Wat jij in je introductie zei, dat iedereen in de financieringswereld mij kent, dat komt niet alleen door mij. Dat komt vooral omdat al mijn adviseurs zoveel financieringen regelen. Daarom zijn we een belangrijke adviesorganisatie geworden en daar ben ik echt supertrots op.
Jeroen: Wat drijft jou? Waarom doe je dit allemaal?
Carlo: Omdat het moment dat een ondernemer een droom heeft om te investeren in een nieuw pand of in een nieuwe kraan of in een overname of in een uitbreiding naar het buitenland en wij kunnen het geld organiseren om die droom waar te maken, het moment dat dat gelukt is en de energie die die ondernemer op dat moment uitstraalt, dat is onbeschrijfelijk.
Jeroen: Mooi. De vraag die ik ook nog vaak stel tegen het einde is: je staat nu aan het begin van je loopbaan, mensen die daar nu staan of net een paar jaar gewerkt hebben, wat voor tips zou je hen geven?
Carlo: Die twee dingen dus die ik al genoemd heb; volg ook je onderbuik, dat is heel belangrijk. Gebruik kennis om je heen en ervaring, maar volg ook je onderbuik. Altijd straight, dus eerlijk zijn en dat is soms heel erg hard. Maar het brengt je veel verder dan ergens omheen draaien.
Jeroen: Zeg je daarmee ook – want dat heb je ook eerder in het gesprek gezegd hoe belangrijk je dat vindt en hoe erg je dat vanuit je opvoeding hebt meegekregen en je dat ook weer aan je eigen kinderen meegeeft – dat het te weinig gebeurt?
Carlo: Ja. Want heel veel mensen zeggen niks. Dus die liegen niet, maar die zeggen dan te weinig en uiteindelijk komt dat toch wel uit. En klein voorbeeld daaruit nog: toen ik begon ben ik heel Nederland gaan afrijden om over Credion te gaan vertellen. Iedereen waarschuwde mij over die regionale verschillen. Dus de noordelijke nuchterheid – jij noemde het ook al – en in het zuiden (Brabant en Limburg) waarschuwde iedereen mij “Een ‘ja’ is daar geen ja. Je moet eerst drie keer een ‘ja’ hebben”. En ik dacht “Dat is onzin. Ik geloof daar niet in”. Maar uiteindelijk is het wel zo, je moet daar wel rekening mee houden. Het is dus heel belangrijk dat je daarin zelf straight forward bent en ervoor zorgt dat jij duidelijk bent. Dat geeft het beste antwoord terug.
Jeroen: Dat is wel interessant, want één van de dingen die ik hier had opgeschreven is: In principe is dit model ook heel goed internationaal uit te rollen, toch?
Carlo: Zeker.
Jeroen: Maar ik keek op dat kaartje van jullie en ik zie 52 vestigingen in Nederland, maar nog niks in België of Duitsland. Is daar een reden voor of komt dat nog?
Carlo: Het staat echt als stip op de horizon en we zijn op dit moment zelfs concreet in België, Frankrijk en Duitsland in gesprek. Dat komt omdat een aantal financiers waarmee wij in Nederland samenwerken ook graag betere distributie willen in die landen en die hebben mij geïntroduceerd bij partijen in die landen. Dus we zijn aan het kijken of we kunnen gaan invullen in een soort master franchise, waarbij we dus echt een lokale franchise-gever zoeken die ons concept gebruikt onder supervisie, maar die het daar gaat uitrollen. Dus het gaat wel gebeuren, Jeroen.
Jeroen: Dan krijg je nog iets meer een challenge op cultuurgebied dan binnen Nederland, denk ik! Je bent super enthousiast over je bedrijf, over je werk. Je besteedt daar heel veel tijd aan, dat moet wel. Je hebt er altijd heel veel tijd in gestoken, zeker ook om het destijds van de grond te krijgen. Hoe manage je dat als vader van drie kinderen met je privéleven?
Carlo: Deels moeten ze begrijpen wat je doet en waarom je dat doet. Dus naarmate ze wat ouder worden kun je ze daarin meenemen. Maar ik maak ook wel heel duidelijk de keuze voor mijn gezin, want dat geeft me ook weer energie. Dus ik ben ook gewoon coole coach van een voetbalteam. Op de zaterdagen heb ik dus geen tijd voor zakelijke dingen omdat ik dan dat inricht. Dus dat betekent wel dat ik daar heel duidelijke keuzes in maak. En ik ben ook van mening dat je die gezonde balans als ondernemer ook moet weten te vinden, want op een moment dat je weer 100+ uren in de week nodig hebt om iets te laten draaien, er iets niet helemaal goed gaat. Ik heb er dus wel voor gezorgd, gezamenlijk met mijn team, dat we gezonde activiteiten met elkaar kunnen doen. En dat je dus ook weleens keuzes maakt om zakelijk niet naar een feestje te gaan omdat je dan voor je gezin kiest, dat hoort erbij.
Jeroen: Dus je kinderen hebben je nu nog steeds maar ook in de beginfase of eerder genoeg gezien?
Carlo: Ja, zeker.
Jeroen: Dat is knap, denk ik. Want dat betekent dat je zo nu en dan niet bereikbaar bent voor mensen.
Carlo: Ja, klopt.
Jeroen: Dat hoort er dan bij. En voor jezelf, hoe blijf je fit? Nu met Corona misschien iets minder, maar je bent best wel veel aan het reizen, hoe blijf je fysiek en mentaal fit?
Carlo: Ik heb lang gevoetbald en op een gegeven moment ben ik daarmee gestopt. Toen heb ik een tijd minder actief gesport. Ik ging wel zo nu en dan naar de sportschool, iedereen kent dat wel een beetje. Ik ben nu een jaar of 7-8 geleden begonnen met drie keer per week een rondje van 5 km te hardlopen; gewoon een vast ritme. Dat bevalt me supergoed en daar voel ik me goed bij. Dus gewoon drie keer in de week even de knop uit en even een halfuur/drie kwartier buiten, tot het gaatje, zoals het heet. Dat gaat goed.
Jeroen: Leuk! En mentaal? Hoe blijf je scherp?
Carlo: Veel met jonge mensen praten. Mijn oudste kind is nu gaan studeren in Groningen, dat vind ik erg leuk om daar veel mee te praten. Daar krijg ik veel energie van. Ik praat ook met veel financiers, met veel Fintechs en daar werken veel twintigers. Die kijken soms heel anders naar dingen. Dat vind ik leuk. Dus daar besteed ik soms net wat meer tijd aan dan aan de traditionele bankier.
Jeroen: Interessant! Voordat ik jou ga bedanken, is er nog iets waarvan jij zegt “Jeroen, dat had je echt moeten vragen”, of “Dat had ik heel graag willen vertellen”? Of anderszins wat nog in de podcast naar voren moet komen?
Carlo: Nee, zeker niet iets heel bijzonders. Maar heel erg leuk dat je me uitgenodigd hebt, want ik weet nog dat jij als kleine Fintech begon en dat we voor het eerst bij een [00:48:54] afspraken, volgens mij, om daarover te praten. Het is erg leuk om nu zo hier met elkaar te zitten.
Jeroen: Leuk dat je dat zegt! Heel veel dank voor je tijd die je genomen hebt om met Leaders in Finance, met mij in gesprek te gaan. Met dank aan Bloomon krijg je zo nog een bedankje voor die tijd die je erin gestoken hebt. Het was een heel erg leuk gesprek, heel open met veel energie en enthousiasme. Dat vind ik altijd ontzettend leuk, dus heel veel dank!
Carlo: Geen dank!
Dit was Leaders in Finance, we hopen dat je deze aflevering met veel plezier hebt beluisterd. We stellen je feedback erg op prijs. Wat houdt je bezig en over wie wil je meer horen? Laat het weten via een Apple of Google review. Dat kan ook via de social media kanalen of direct via een email. We kunnen het enorm waarderen als je dat doet. Tot slot danken we onze partners voor hun steun, dat zijn Kayak, EY, Odgers Berndtson executive search en Roland Berger. Bedankt voor het luisteren!