Jeroen: Welkom, luisteraars, bij een nieuwe aflevering van Leaders in Finance. Dit keer een extra aflevering die in teken staat van de VNAB Young Talent Awards die vorige maand werden uitgereikt. Bij mij de winnaar van de awards, Jelmer Murrer. Welkom, Jelmer!
Jelmer: Dankjewel!
Jeroen: Jij bent in het dagelijks leven Underwriter Property bij HDI Global. En naast mij ook jurylid Sharon van Herel die in het dagelijks leven de MD bij HDI Global Nederland is. Welkom, Sharon!
Sharon: Dankjewel!
Jeroen: Leuk dat jullie er zijn. Eerst even dit: De VNAB Young Talent Awards is een bekende prijs voor Leaders in Finance, want vorig jaar maakten we een opname met de winnaar van toen, Max Hollemans van Ecclesia en Ron Verhulsdonck, toen Country President Benelux bij Chubb. Sharon, jij bent ook een bekende van Leaders in Finance, want in aflevering 116 interviewde ik jou. Ik vond het overigens heel erg leuk, ik weet niet of jij je het nog herinnert?
Sharon: Helemaal eens, ja.
Jeroen: Ik ga deze twee afleveringen die ik net noemde ook even linken in de shownotes zodat mensen dat ook nog eens een keer kunnen luisteren als daar interesse voor is. Voordat ik jullie vraag om je te introduceren, ben ik toch even benieuwd. Want ik lees die introductie voor en ik denk bij mezelf, “Jurylid HDI Global, winnaar HDI Global, hoe zit dit?” Misschien kun jij dat even uitleggen, Sharon? Want het is wel belangrijk, als dit nou geen goed antwoord wordt, wordt het wel lastig om deze podcast voort te zetten, wat mij betreft.
Sharon: Ja, dat snap ik helemaal. Ik zit in het VNAB-bestuur en in die hoedanigheid ook in de jury, al twee jaar. Het is zo, die grootzakelijke markt is niet supergroot. We hebben best wel wat spelers, maar het kan natuurlijk zo zijn dat er dan toch kandidaten uit je eigen organisatie in die pool zitten. En dit keer was het inderdaad zo dat er iemand van HDI Global bij de drie finalisten zat. Overigens was ik niet het enige jurylid die een eigen collega in de selectie had, dus wij hebben in de laatste beraadslaging niet meegestemd, want dat zou natuurlijk echt niet kunnen. We hebben het dus overgelaten aan de andere juryleden. Dus nee, dit is totaal niet bevoordeeld geweest voor Jelmer. Het is allemaal netjes gegaan.
Jeroen: Dat is een bevredigend antwoord voor mij, het klinkt in ieder geval als heel eerlijk. Qua introductie zou ik het leuk vinden om eerst wat van jou te horen, Jelmer, over wie je precies bent en hoe je hier gekomen bent.
Jelmer: Mijn naam is Jelmer Murrer, ik ben 26 jaar. Sinds juli 2021 ben ik werkzaam als Underwriter Property bij HDI, begonnen op het provinciale segment, doorgegroeid naar de beurs en nu verantwoordelijk voor internationale accounts. Een aantal jaar geleden, toen ik nog bezig was met mijn studie, heb ik een paar jaartjes bij Aon gewerkt. Ondertussen zijn we hier uitgekomen.
Jeroen: En waar woon je in Nederland?
Jelmer: Ik woon op de Beijerlandselaan op Rotterdam-Zuid, al negen jaar.
Jeroen: Dus niet heel ver van je werk, waarschijnlijk?
Jelmer: Zeker niet, ik hoef maar twaalf minuten met de metro.
Jeroen: Hartstikke goed. En Sharon, voor mensen die aflevering 116 nog niet gehoord hebben, misschien een korte introductie van jouw kant?
Sharon: Ik ben Sharon van Herel, Managing Director bij HDI Global in Nederland. Die rol mag ik nu vijf jaar doen. Ik ben in totaal vijftien jaar werkzaam in de verzekeringsindustrie in verschillende rollen. Ik heb een achtergrond als jurist, gespecialiseerd in claims vanuit het verleden. Ik ben ooit begonnen in de advocatuur. Dus dat is even in een notendop het verhaal.
Jeroen: Mooi! Dat was inderdaad een hele korte. En nog even over de VNAB Young Talent Awards, waarom is dit ooit gestart? Want dit is het tweede jaar dat we ook hier zitten, maar ook dat deze awards bestaan.
Sharon: Er is in onze sector best wel wat vergrijzing aan de hand, net als in heel veel financiële dienstverleningsinstellingen. We hebben met elkaar gezegd vanuit het VNAB, “Er moet meer aandacht komen voor jong talent, laten we die ook eens in de spotlight zetten.” Dus we hebben daar een apart evenement voor gecreëerd en dus ook een uitschrijving. Jelmer zal misschien straks nog wat vertellen daarover, maar je moet best wel wat doen om genomineerd te worden hiervoor. Iemand moet je ook nomineren. Daarna heb je allerlei opdrachten te vervullen, maar het gaat er ook om dat we het jong talent in de spotlight zetten en ook laten zien aan andere mensen in de markt dat er heel veel kansen zijn in de grootzakelijke verzekeringsmarkt. Dus het is best wel een goed draaiend verhaal, moet ik zeggen. Zeker in het tweede jaar merkten we echt dat er nog meer organisaties mee wilden doen. Het eerste jaar gingen mensen toch een beetje afwachten, “Ga je jong talent nu zomaar op een podium zetten? Is dat nou handig in deze concurrerende arbeidsmarkt?” Maar daar hebben we in het tweede jaar alleen maar meer succes in gehad.
Jeroen: In de zin dat iedereen Jelmer nu wil inhuren?
Sharon: Zeker, ja. Je geeft iemand toch een podium en een podcast, bijvoorbeeld, een interview zoals dit. Het krijgt wel echt veel aandacht, ook op LinkedIn, bijvoorbeeld. Dus dat is zeker aan de hand in deze arbeidsmarkt, dat gaat gewoon zo. Maar desondanks vind ik dat we dat nog steeds moeten doen, als bestuurslid en ook als Managing Director vind ik het gewoon goed dat je mensen die kans geeft.
Jeroen: Merk je dat het ook breder naar buiten gaat? Of is het toch vooral een jury die bezig is met de partijen die er al zijn? Of merk je dat het ook echt mensen aantrekt van buiten, jongeren?
Sharon: Wat we sowieso zien is dat dit soort awards ook wel aandacht krijgen van de opleidingen die weer de toevoer zijn naar onze sector. Misschien kun jij daar wat over vertellen, Jelmer, of jij nog veel meer aandacht hebt gekregen buiten de concullega’s en de markt?
Jelmer: Ja, zeker. Ik mocht vijf privégenodigden uitnodigen en ik heb daar ook de docent van de hogeschool aan toegevoegd. Ik ben samen met een collega al een aantal jaren bezig om de connection met de hogeschool te vinden. Je ziet dan ook wel dat daar buiten om aandacht voor komt, zeker vanuit de school. En ik heb over een maand, in november, ook een afspraak staan om een interview te houden. Dus zij zijn er erg blij mee. En daarnaast is de aanhang die om de markt heen zit er druk mee bezig. Ik heb onlangs ook een interview gehad in SCHADE magazine en zo zijn er een aantal dingen die breder zijn dan alleen de concullega’s.
Jeroen: Merk je dan dat het lastig is om uit te leggen wat jullie precies doen?
Jelmer: In het begin wel, omdat je er vrij bedreven in wordt, dat je het kan uitleggen. Property is best wel abstract, ook weer een Engels woord, Underwriter ook. “Ik ben bezig om grootzakelijke risico’s te noemen, het stadium van Feyenoord, dat kan ik verzekeren. Wat erin staat, de mogelijke bedrijfsschade die ze hebben op het moment dat ze geen voetbalwedstrijden meer kunnen houden en het stadium zelf.” Dan wordt je werk opeens behapbaar voor een hele hoop mensen.
Jeroen: Het is wel mooi dat als je het terugbrengt tot Feyenoord, dan wordt het duidelijk. Dat durf ik hier wel te zeggen, in deze Rotterdamse sferen. Maar war ik benieuwd naar ben, in jouw werk, kun je nog concreter maken wat je nou echt doet op een dagdagelijkse manier? Je zit achter je computer, want het is natuurlijk niet een baan waar je constant buiten bent, of heb ik dat al verkeerd?
Jelmer: Je kunt een hele hoop naar buiten. Enerzijds met makelaars waarmee je je bezig kunt houden, en sinds ik verantwoordelijk ben voor internationale accounts, word ik ook uitgenodigd bij grote bedrijven om daar een markt meeting te hebben, zodat je uitgelegd krijgt wat ze nou eigenlijk aan het doen zijn. Daar kom je best wel buiten de deur, daarna spreek je veel mensen daaromheen. Dus je kunt er zelf echt wel wat van maken, maar eerlijk gezegd zit ook ik een aantal dagen per week achter mijn bureau.
Jeroen: Ik kan me ook voorstellen dat het een vak is wat je moet leren waar je ook gewoon heel veel uren moet maken, meters moet maken om het goed te kunnen. Is dat dan ook zo in de praktijk dat je constant naast mensen zit die twintig of dertig jaar ervaring hebben, om daar kennis van op te zuigen?
Jelmer: Zeker. Op het moment dat die beschikbaar zijn merk je gewoon – zeker als een nieuw persoon in de sector – dat je daar continu aan moet hangen. Je merkt dat er geen lesboek is wat je vertelt hoe een verzekeringspolis in elkaar steekt. Ga maar eens even uitzoeken op het moment dat er een fabriek in China is waar een moertje fout gaat, dat dat zijn uitwerking heeft in Zuid-Amerika. Daarin merk je dat de oudere collega’s die dat al veel meer gezien hebben een stuk ervaring in hebben dat jij mist als jonge professional en ze daarin nodig hebt om ze op te halen.
Jeroen: En andersom, heb je soms het gevoel dat de meer ervaren collega weer dingen leert van jou die jij inbrengt?
Jelmer: Zeker, ik denk een bepaalde kijk die je meebrengt als jongere hoe je kijkt naar duurzaamheid of hoe je kijkt naar bepaalde oplossingen zoeken. Op het moment dat je elkaar niet fysiek kunt zien, kan dat ook via Teams. Zo zijn er allerlei kleinere dingetjes, een andere kijk of blik op risico’s waardoor je toch samen waardevol voor elkaar kunt zijn.
Jeroen: Leuk! En dan nu die VNAB Young Talent Awards, Sharon, waarom heeft deze meneer tegenover mij, Jelmer, gewonnen?
Sharon: Sowieso een hele sterke inzending, iemand die je genomineerd hebt, die daar de absolute loftrompet stak en uiteindelijk door alle voorrondes heen, was eigenlijk het beslissend moment de pitch. Dan moet je je voorstellen dat je voor een volle kunsthal staat met allemaal enthousiaste mensen en aanhangers. Dan moet je dus gewoon in vijf minuten je verhaal heel scherp neerzetten en dat heeft hij fantastisch gedaan. Daar stak hij echt met kop en schouders bovenuit en helemaal eigen. Hij heeft ook helemaal niemand in het bedrijf gevraagd om daarover mee te denken, dus het was voor iedereen een verrassing wat hij daar ging vertellen, en hij stond er gewoon. Dus dat was ongelooflijk knap.
Jeroen: Was je ook zenuwachtig om toch iemand vanuit jouw bedrijf daar op het podium te zien?
Sharon: Ik ken Jelmer natuurlijk al een tijdje, dus ik dacht, “Dit kan hij wel.” Het is natuurlijk wel een intimiderende zaal om te staan, weet ik uit eigen ervaring. Maar ik vond het wel spannend omdat ik niet wist wat hij nou precies ging vertellen. En tegelijkertijd ook vol vertrouwen erin, dus ik heb het gewoon over me heen laten komen.
Jeroen: Mooi woorden, Jelmer, je hebt een aantal mooie woorden gekregen de afgelopen tijd bij het winnen van deze prijs. Als ik die vraag toch even omdraai, waarom denk je dat je hem gewonnen hebt?
Jelmer: Vooral authentiek blijven. Dat was voor mij überhaupt al een hele mooie kans en uitdaging om hieraan mee te doen. En daarnaast, zeker op het laatst, je staat ergens voor. Ook als jong professional, ook op het moment dat je de markt nog niet heel lang kent. En om een podium te krijgen, om dan te kunnen vertellen, “Waar sta ik nu voor?” Dat was enorm gaaf en ik denk dat dat uiteindelijk ook doorslaggevend geweest is. Het is het verhaal wat ik je op maandagochtend zou kunnen vertellen, op vrijdagavond voor een volle zaal, maar ook op zondag.
Jeroen: Pik er eens een paar dingen uit?
Jelmer: Voor mij was het belangrijkste, wat ik ook het mooiste vind aan de co-assurantiemarkt, is het woord ‘samen’. Je doet het samen, samen met het bedrijf en met makelaars en met iedereen die zich in de sector bevindt, de concullega’s. Dat is iets waar ik heel erg achter sta. Zeker ook omdat je mag helpen met grote bedrijven, maar ook kleinere bedrijven om innovatie en investering mogelijk te maken. En dat is gewoon een enorm mooi vakgebied.
Jeroen: Licht het nog even toe, co-assurantiemarkt, een mooi woord. Vorig jaar ook vaak gehoord, maar wat is het nou precies?
Jelmer: Het samen dragen van risico’s die je in je eentje niet kunt dragen, om het heel kort samen te vatten.
Jeroen: Dus met mijn bankiersachtergrond een soort clubdeal, dat je meerdere banken hebt die samen lening verstrekken en in dit geval meerdere verzekeraars samen met brokers. Want er zijn altijd brokers bij betrokken. Samen dat risico dragen.
Jelmer: Ja.
Jeroen: Is dat een juiste vergelijking?
Jelmer: Ja, zeker.
Jeroen: Iedereen is het ermee eens? Ik kijk Sharon ook even aan.
Sharon: Ja, absoluut. Ik denk dat dat heel erg in de pitch verweven is en in de voorrondes was Jelmer heel sterk in wat er naar voren kwam, dat hij zich echt inzette om die link met de hogescholen te maken vanuit zijn eigen loopbaan op school. Maar ook dat die connectie altijd heel sterk is gebleven en dat je je ook echt inzet om mensen van bijvoorbeeld financial services management, inmiddels heet die opleiding anders, om er steeds te staan, presentaties te geven, naar hogescholen toe te gaan, om te laten zien hoe leuk de sector is. Dat doe je allemaal nog eens bovenop dat werk, en die enorme leercurve waar je ook in zit. En dat is echt vanuit een eigen gedrevenheid, dat viel de jury in ieder geval in de voorrondes op.
Jeroen: Leuk! Jelmer, jouw klasgenoten, want hoeveel jaar geleden ben je afgestudeerd aan de hogeschool?
Jelmer: Vijf jaar geleden.
Jeroen: Heb je een beetje een beeld waar zij terecht zijn gekomen, grofweg?
Jelmer: Overal en nergens, eigenlijk. Sommigen zijn nog bezig met een nieuwe studie, anderen zijn bij banken terechtgekomen, veel zijn bij banken terechtgekomen. Alleen, je hebt ook mensen die voor recruitment bureaus zijn gaan werken.
Jeroen: En in jouw markt? Zijn er nog meer mensen zoals jij die in de grootzakelijke verzekeringsmarkten zijn gaan werken?
Jelmer: Ja, zeker. Niet direct mijn klasgenoten, maar wel leerjaar gangen boven mij. De collega met wie ik veel voor de hogescholen doe, heeft ook een voorganger van FSM gestudeerd. Zo zijn er nog een paar collega’s die van die opleiding vandaan komen.
Jeroen: Je maakte net de vergelijking met de bank, dat wil ik hier ook nog een keer doen. Zie je nou dat die banken makkelijker mensen aantrekken?
Jelmer: Ja, zeker. Ik denk dat iedereen de Rabobank kent, en op het moment dat je over zekering praat, roep je heel snel Interpolis. Alleen kan ik je vertellen dat de polisbladen die wij uitschrijven zeker niet binnen een dag op je mat kunnen liggen, omdat ze gewoon veel complexer zijn. En banken hebben die status nou eenmaal.
Jeroen: Het is dus met name de naam die ze hebben, maakt dat het grote verschil? Of zou er ook nog iets inzitten dat je daar bij zo’n bank heel veel verschillende functies hebt? Of geldt dat bij jullie ook?
Jelmer: Dat geldt bij ons ook. Ik denk dat er een hele hoop supportfuncties zijn van de business zelf, dus de advocatuur, schadeherstellers, noem het maar op, allemaal betrokken kunnen zijn waardoor je dus een veel bredere kijk kunt krijgen op de verzekeringswereld dan puur sec alleen Underwriters en klanten.
Jeroen: Dus, Sharon, onbekend maakt onbemind, is dat wat hier dan speelt?
Sharon: Ja.
Jeroen: Ik wil het niet te negatief neerzetten, want jullie trekken nog steeds volgens mij best veel talent aan. Maar tegelijkertijd gaven jullie aan dat deze prijs ook deels in het leven is geroepen om nieuw talent aan te trekken.
Sharon: Absoluut. En wat je ziet, als we bijvoorbeeld van die colleges op kantoor geven, dan komen studenten in het tweede jaar langs en dan staan ze net voor de keuze, “Ga ik de kant van de banken op, of de verzekeringssector?” Dan vragen we het altijd even voor de presentatie en na de presentatie, even handen omhoog. Dat is toch grappig, dat mensen dan ook achteraf op de borrel altijd zeggen, “Dit is toch veel leuker dan ik gedacht had.” En dat is überhaupt mijn ervaring, dat heel veel jonge mensen, stagiairs – we zijn altijd heel gretig in het aanbieden van stageplaatsen – als ze eenmaal over de drempel zijn, denken, “Kan ik hier blijven?” En ook via die connecties hebben we nu dus ook een aantal mensen zitten die nog helemaal niet afgestudeerd zijn, en die beginnen nu al over, “Kan ik dan binnen een jaar wel bij jou blijven?” Dat vind ik fantastisch om te zien, dat komt dan echt doordat ik ergens voor een groep heb gestaan, Jelmer is naar de hogeschool geweest, en daar haal je toch altijd weer nieuwe mensen uit. Dus het is echt ‘onbekend onbemind’, ja.
Dit is Leaders in Finance met Jeroen Broekema.
Jeroen: Ik wil het met jullie hebben over jullie carrières, de ene is iets langer en de andere iets korter, maar allebei hebben jullie tot nu toe een loopbaan achter de rug. Eerst even over dat woord dat jij aanhaalde, Jelmer, namelijk authenticiteit. Ik wil misschien eerst eens aan Sharon vragen, als je nu naar Jelmer kijkt en je vergelijkt dat met je eigen start van je loopbaan, de eerste vijf jaar. Je bent ongeveer vijf jaar bezig, zei je eerder. Was je ook voor je gevoel authentiek of minder of meer authentiek dan nu?
Sharon: Absoluut minder authentiek dan nu. Ik ben gestart in de advocatuur en dat was toch echt best wel een keurslijf en ik heb daar een fantastische tijd gehad, maar het was toch ook wel intimiderend, zo’n maatschap en een bepaalde manier waarop dingen gingen. Je eigen brieven in het begin niet ondertekenen, dat was een heel leertraject. Je bent ook echt drie jaar stagiair, dat is de status die je hebt en dat geeft niet heel veel ruimte voor authenticiteit. Dus nee, ik heb dat zeker in het begin helemaal niet zo kunnen doen op een manier die mij eigen is. En ook in een hele leiderschapsontwikkeling – volgens mij hebben we het daar in de vorige podcast ook over gehad – zeker als jonge vrouw in een leiderschapspositie ben je nog niet helemaal jezelf. Dat ligt ook aan de setting waar je in zit. Ik zat destijds in een best wel masculiene setting. Dus nee, dat is eigenlijk de afgelopen zeven jaar, en zeker de laatste vijf jaar in mijn eigen rol als Managing Director, veel meer op een manier geworden die bij mij past. Als ik dan naar Jelmer kijk, denk ik, “Volgens mij doet hij het veel meer vanuit zijn authentieke zelf dan ik dat deed toen ik 26 was.”
Jeroen: Wat gebeurt er precies op het moment dat je niet echt authentiek bent? Bijvoorbeeld in die eerste keer dat je ging leiding geven of in die advocatuur? Ik herinner me overigens nog van die podcast dat je zei, “Ik wilde advocaat worden, punt. Ik heb het gewoon besloten. Er was geen enkele reden voor.” Ik weet niet meer precies hoe het zat, maar zoiets zei je.
Sharon: Ja, klopt.
Jeroen: Maar terug naar de vraag, wat gebeurt er op het moment dat je niet authentiek bezig bent? Toen in de advocatuur of als eerste leidinggevende rol?
Sharon: Dat kost je heel veel energie en je raakt uit de vorm. Dus als je niet helemaal authentiek bent en niet helemaal je eigen waarde volgt in wat je aan het doen bent of je past je te veel aan, dan krijg je een afgezwakte versie van jezelf of niet de beste versie van jezelf. Het is heel bevrijdend om het uiteindelijk wel ergens te omarmen, en ik zou iedereen gunnen niet tot je mid-30s te wachten voordat je dat durft te doen. Dat is mijn reis geweest, ook komend vanuit een hele andere branche en ook vooral in leiderschapsrollen in een andere tijdgeest. Maar het is heerlijk om te zien dat de jonge mensen van nu daar ook veel meer mee bezig zijn, om ook hun eigen voorwaarden te scheppen en ook te vragen waar ze behoefte aan hebben.
Jeroen: Mooi hoe je het verwoord! Ik kan me ook voorstellen, als je een ‘rol aan het spelen’ bent, dat het heel veel energie kost. Ik ben er toch nog even nieuwsgierig naar, mensen zeggen altijd, “Je moet”, het is een rare combinatie van woorden, “Je moet authentiek zijn.” Wat voor tips heb je dan als je je meer authentiek wil opstellen? Want je kunt wel zeggen, “Dat moet je doen.” Maar als je tegen mensen zegt, “Je moet niet boos worden”, soms word je toch boos. Dus hoe kun je dat doen? Want zit zoiets niet gewoon in je?
Sharon: Uiteindelijk is het gewoon geen schild, maskers af. Waarom ben je thuis anders dan op je werk? Daar mag eigenlijk helemaal geen verschil in zitten. Wat mij daarin geholpen heeft, is een team van mensen om je heen creëren waar we dat allemaal van elkaar vragen. Echte dialogen, soms een stukje coaching als je nog vooraan in je loopbaan zit. Omdat je in je eerste rol misschien nog wat onzeker bent en dan is het ook fijn om met iemand extern te kunnen sparren. Het kan soms heel eenzaam zijn in een leiderschapsrol. Ik denk dat dat maakt dat mensen denken, “Ik moet wel gelijk in het eerste jaar laten zien dat ik het heel goed kan.” Dan komt er toch een soort bravoureom de hoek kijken en dan ben je niet kwetsbaar. Ik denk dat dat uiteindelijk een heel belangrijk onderdeel is van leiderschap, die kwetsbaarheid. Ik vind dat de generatie waar Jelmer in zit al veel meer mee bezig is, met die kwetsbaarheid. Dat is gewoon normaal. Dus zie ik ook een hele andere ontwikkeling in die generatie, een andere vraag, andere type gesprekken die we hebben met elkaar.
Jeroen: Wat ook mijn ervaring is, op het moment dat je je kwetsbaarder gaat opstellen, ben je blijkbaar bang geweest voor allerlei dingen en dan doe je het. Dan is er helemaal niets aan de hand, dan gebeurt er niets. Dat is wel een mooi moment, als je dat kan voelen.
Sharon: Absoluut.
Jeroen: Jelmer, jij zegt, “Ik ben authentiek”, maar is dat echt zo? Ben je dat altijd, of denk je soms ook, “Dat is wel zo, maar ik moet hier toch even–” Je baas zit hier nu naast je, je moet toch even dit wel of niet zeggen?
Jelmer: Nee, ik denk dat je jezelf niet 100% op moet geven, zeker ook omdat je met klanten en belangen zit. Je hebt ook andere stakeholders te managen. Maar voornamelijk wel, ik kan mezelf zijn tijdens een Young Talent Award, ik kan mezelf zijn op het moment dat ik op kantoor zit, in gesprekken. Op het moment dat je makelaars beter leert kennen en dan kun je steeds meer van jezelf laten zien. Ik kan mijn werk uitvoeren als ik mezelf ben, maar dat wil nog niet zeggen dat altijd mijn taken veranderen op het werk. Dus natuurlijk zitten er taken bij waarvan je zegt, “Dat zou ik anders gedaan hebben”, dan moet je manager worden, dan kun je ze veranderen.
Jeroen: Mooi! Ik moet zeggen, je zit hier ook ontspannener dan menig CEO die ik hier aan tafel heb gehad. Dus dat is ook weer een bevestiging van je authenticiteit, je ontspannenheid. Ben je het eens met Sharon als ze zegt, “Ik zie deze generatie toch makkelijker zich kwetsbaar opstellen”?
Jelmer: Ik denk het wel. Er zijn een aantal onderwerpen waar mijn generatie gewoon actief mee aan de slag moet gaan. Ik noem even de energietransitie nogmaals, om die terug te halen. Het moment van achteroverleunen en kijken is voorbij. Alleen, je moet een route gaan kiezen en er zijn duizenden routes op dit moment beschikbaar. En op het moment dat je niet dicht bij jezelf blijft of dat niet laat zien, dan weet je niet welke route je moet kiezen, en er moet er wel één gekozen worden. Je kunt dan maar best het dichtst bij jezelf blijven.
Jeroen: Hoe maak jij keuzes?
Jelmer: Afwegingen maken, kijken wat je zelf fijn vindt, wat is fijn voor een ander? Ik denk voornamelijk ‘bij een ander’, rekening houden met een ander. Dat is iets wat mijn generatie gewoon keihard op zijn neus gedrukt gekregen heeft. Want hou je geen rekening met elkaar, dan kan het zomaar zijn dat bijvoorbeeld door de vervuiling in China, omdat ik hier graag mijn elektronicaproduct wil hebben, dat mensen daardoor een veel slechter leefklimaat hebben. Dus op het moment dat ik hier kies om een nieuwe computer te kopen, moet ik mezelf ook twee keer afvragen, “Lukt het nog met wat ik nu heb? Kan ik daar nog mee werken, met mijn oude laptop?” Want er zijn ook mensen die de laptops produceren, die een stuk minder gaan krijgen.
Jeroen: Mooi! Straks wil ik het nog met jullie over duurzaamheid hebben, ook een belangrijk thema. Nog even over je carrière, zijn er bij jou momenten geweest in die afgelopen vijf jaar die heel cruciaal zijn geweest achteraf?
Jelmer: Ik ben in de coronaperiode afgestudeerd. Het was toen lastig om werk te vinden, zeker ook moeilijk om werk te vinden wat uitdagend was. Ik heb daardoor ook een kort uitstapje moeten maken. Ik ben op mijn zeventiende het huis uit gegaan, je hebt kosten die je goed moet maken, dus de cruciale momenten zitten er wel: kies de juiste werkgever, is die toekomstbestendig? Kan ik zomaar nog 30-40 jaar in de sector blijven werken, wetende dat die sector enorm aan het veranderen is of dat die onderhevig gaat zijn aan technologieën die mogelijk banen kunnen overnemen? Dat zijn al wel vrij vroeg cruciale keuzes geweest.
Jeroen: En momenten op je werk, dat je dacht, “Nu heb ik door dat als ik zo doorga, dat ik stappen kan gaan zetten”?
Jelmer: Ik denk heel eerlijk gezegd anderhalve maand gelezen nog. Hiervoor deed ik beurs nationaal segment, dat zijn kleinere risico’s, nog steeds met een grote omvang, maar toen kreeg ik de keuze, “We hebben personeelstekort, zou jij internationale klanten willen gaan behandelen?” Dat is dan de keuze om te zeggen, “Vind ik dat ik voldoende ervaring heb? Nee. Denk ik op dit moment dat ik zelfverzekerd en heel doelbewust die klanten kan gaan behandelen en kan gaan servicen? Nee.” Maar op het moment dat er een trein voorbijkomt die niet vaak voorbijkomt, kun je die keuze maken. Die heb ik anderhalve maand geleden ook gemaakt.
Jeroen: Ben je iemand die heel veel uren steekt in zijn werk?
Jelmer: Ja, absoluut. Zeker in het begin, nog een jaar geleden tijdens de renewal periode, praten we makkelijk over tientallen of misschien honderden overuren die iedereen erin heeft gestopt. Puur vanuit jezelf. Het is niet dat het gevraagd wordt, maar je merkt wel dat op het moment dat je iets doet wat je leuk vindt, dat de hoeveelheid tijd die je daaraan besteedt vrij snel door gaat schieten.
Jeroen: Om na te houden?
Jelmer: Ja.
Jeroen: Ik kan je wel vertellen dat van de 142 CEO’s die ik geïnterviewd heb, als er één rode draad is, is dat ze allemaal keihard gewerkt hebben aan het begin van hun carrière. Daarna vaak ook, maar zeker aan het begin van hun carrière. Dus ik weet niet wat je daarmee verder moet, maar ik wilde het even opgemerkt hebben. Je wilde iets zeggen, Sharon?
Sharon: Daar hadden we het ook over in de auto hier naartoe. Ik zei, “Heb je nog plannen om te gaan reizen of iets te gaan doen?” Toen hadden we het heel erg over werk, er is meer dan alleen werk. Je kunt het niet uitstellen. Ik kan je beloven, je dertiger jaren, zeker als je een gezin wil, worden niet rustiger. Dus combineer het, work smart, play hard, daar hadden we het over. En ook die werkprivébalans, de sector is niet standaard een sector die vraagt om heel veel overwerk. Maar er is altijd veel te doen, en zeker als je je werk leuk vindt, voelt dat helemaal niet zo. Maar tegelijkertijd is het leven nu, dus daar hadden we het over. “Jelmer, ik vind dat je daar toch even wat plannen moet gaan maken voor jezelf.” Dus ik vind het grappig dat je het nu ook aanhaalt.
Jeroen: Met de reden dat het bijvoorbeeld tot burn-out kan leiden of met reden dat er meer is in het leven? Wat is je nummer één drijfveer hier?
Sharon: Mijn nummer één drijfveer is dat ik denk dat er meer is in het leven dan alleen werk en dat je ook een leuker en completer mens bent op verschillende gebieden, de relaties die je hebt allemaal voldoende aandacht geeft. Dus daar geloof ik persoonlijk heel erg in.
Jeroen: Je hebt het zelf toch ook gedaan op deze manier?
Sharon: Daar had ik het natuurlijk met Jelmer ook over, ik weet dat ik in de beginjaren advocatuur – dat ging ook helemaal nergens over – dus wijsheid komt met de jaren op dat vlak. Ik herken heel veel daarin, waarbij je dan nog steeds ontzettend gedreven bent. Maar je probeert dat te compenseren met leuke plannen en ook wat beter te verdelen. Wetende dat de rustigere momenten ook niet gaan komen over vijf jaar, dus doe het dan maar nu. Dat geeft ook weer nieuwe energie en nieuwe inzichten.
Jeroen: Dat is alvast één hele mooie tip die je dus hebt voor Jelmer. Heb je nog andere tips of heb jij tips voor Sharon, Jelmer? Dat vind ik ook wel leuk om te horen.
Jelmer: Nee, ik denk dat dat het mooie is, het moment dat je hetzelfde in bepaalde dingen staat en een bepaalde drijfveer hetzelfde hebt, laat die niet los. Het mooie is dat het niet leeftijdsgebonden is. Blijf vooral gedreven, en ik denk dat de authenticiteit die je moet hebben ook een prachtige is. Blijf dat altijd vasthouden. Het heeft er in ieder geval voor gezorgd dat ik met enorm veel plezier voor het bedrijf werk waar Sharon Managing Director van is, en dat dat ook enorm af geeft op de rest van de organisatie. De energie die je krijgt, de energie die Sharon overbrengt op haar leidinggevende en dat dan weer mijn directe lijn is.
Jeroen: Hoe doet ze dat dan? Het is toch een beetje tricky om het zo te vragen, maar ik ben er toch wel even benieuwd naar. Op mij komt Sharon ook over als iemand met heel veel energie, maar hoe doe je dat? Want het is cruciaal in een leidinggevende rol, als je geen energie kunt overbrengen gaat iedereen gaat iedereen met de schouders omlaag rondwandelen.
Jelmer: In het begin zat ik bij een Amerikaanse organisatie en daar merkte je dat het leiderschap veel meer Amerikaanse stijl was. Wat passiever, de CEO gaf altijd vanuit een tower in Chicago een speech. Het mooie is, Sharon zie je op de werkvloer rondlopen, af en toe voorbijvliegen met haar sneakers. Geweldig om te zien en dat je denkt, “Dat is mijn Managing Director.” Maar ze is dus ook toenaderbaar. Je hebt niet het gevoel dat ze vanuit een ivoren toren bezig is.
Jeroen: Mooi compliment, Sharon!
Sharon: Ja, zeker!
Jeroen: Had jij verder nog andere tips voor Jelmer of zijn collega’s? Voor mensen die nog niet zo heel lang op de arbeidsmarkt actief zijn?
Sharon: Wat ik net zei, die balans. Achteraf, als ik terugkijk op mijn eigen loopbaan, en ook een stukje zoektocht naar die authenticiteit, op mentoren. Ik denk dat Jelmer dat ook goed doet, hij omringt zich ook met mensen die wat meer ervaring hebben en is ook heel erg bereid om daarvan te leren. Maar dat je het dus ook niet alleen hoeft te doen, op dat spoor zit je al heel erg. Je collega’s, je peers, mensen in de markt, dat vind ik zo mooi, Jelmer inspireert ook terug, want hij heeft echt wel meer tips voor mij, dat weet ik zeker. Maar als je Jelmer op kantoor ziet bewegen, die is bijvoorbeeld ontzettend aan het bellen. Hij loopt altijd te bellen met klanten. Dat zie ik in zijn generatie ook weleens anders, dus ik zou zeggen, “Pak de telefoon op, mensen!”
Jeroen: Er wordt nog maar heel weinig gebeld.
Sharon: Er wordt heel weinig gebeld. Dan gaan we mailen, en we weten allemaal hoe dat eindigt. Dat kost heel veel tijd en energie en misverstanden, et cetera. Dus dat vind ik altijd zo mooi aan Jelmer, die is altijd aan het bellen. Dan denk ik, “Ik ga zelf ook weer meer in de telefoon klimmen.” Het is zo makkelijk om het op een andere manier te doen. Wat ik ook heel mooi vind, is een verhaal dat hij eerder met mij deelde, hij wandelt altijd van huis naar werk en vice versa. Dat is ook een reflectietijd. Dan denk ik, “Ja, dat is ook heel belangrijk.” Dat weten we allemaal wel, maar doen we het dan ook? Daar hadden we het ook daarstraks over, gewoon elke dag acht kilometer wandelen voor je lichaamsbeweging, maar ook gewoon voor een stukje nadenken, processen. Wat heb je nou geleerd vandaag? Dus volgens mij is die jongen goed bezig.
Jeroen: Mooie dingen allemaal die jullie allebei aanhalen. Ik vind het ook wel leuk dat je zegt, “Je hebt nog veel meer tips voor mij”, die hoor je straks in de auto terug.
Sharon: Ja!
Je luistert naar Leaders in Finance met Jeroen Broekema.
Jeroen: Je haalde het daarstraks aan, een voorbeeld van een computer die je koopt en dat je eigenlijk moet gaan nadenken over, “Waar is dat gemaakt? Zit daar kinderarbeid aan? Zijn alle ESG-kenmerken gecheckt? Kan ik dit eigenlijk wel kopen?” Dat is natuurlijk een prachtig bruggetje naar duurzaamheid. Want jullie werken met de allergrootste bedrijven ter wereld met enorme supply chains en met vaak duizenden toeleveranciers. Wat kunnen jullie betekenen als verzekeraar – en ik vraag het met name omdat een verzekeraar natuurlijk cruciaal is voor doing business. Er zijn natuurlijk heel veel dingen die grote bedrijven niet kunnen als jullie niet zouden verzekeren. Ik denk dat we dat wel zo kunnen stellen. Jullie hebben eigenlijk heel veel macht in handen, tegelijkertijd zijn het jullie klanten, dus je kunt ook weer niet alles opleggen, denk ik. Dus hoe zie jij dat? Wat kunnen jullie betekenen als HDI, maar laten we het breder trekken, als alle leden van de VNAB, bijvoorbeeld, wat kan de sector doen om bij te dragen aan een transitie die binnen de planetaire grenzen moet gaan komen?
Jelmer: Ik denk vooral een waardevolle gesprekspartner zijn. Het mooie aan onze tak van sport is dat wij bij alle klanten over de vloer komen. Het mooie daarvan is, is dat wij dus initiatieven van bepaalde klanten kunnen overnemen en ook kunnen uitdragen naar andere klanten. Daarbij wel waarborgend is dat wij nog steeds in service zijn van die grote klanten. Ik denk dat dat ook het mooie is aan een verzekeraar, het is niet zomaar afscheid nemen en zeggen, “We zijn nu klaar met je. Bedankt voor de honderden jaren.” HDI heeft zelfs haar bestaansrecht ontleend aan de grote industrieën. Om te zeggen, “Dag, we gaan wat anders zoeken.” En door de mogelijkheid die wij hebben om risico’s aan te kunnen gaan, dat we kunnen zeggen, “We zijn er voor een langere tijd”, en daarin als support kunnen fungeren voor die grote klanten en daarbij ook als verdeler van kennis en initiatieven.
Jeroen: Maar hoe zorg je dat we daardoor een duurzamere wereld krijgen?
Jelmer: Ik denk dat we dat uiteindelijk met z’n allen doen. Dus om als verzekeraar te zeggen, “Wij gaan het duurzaamheidswiel uitvinden”, denk ik dat dat niet terecht is. Ik denk ook dat het een rol is die je niet direct in de praktijk kunt toepassen. Het enige wat je wel kunt doen is ervoor gaan staan, dat verhaal blijven uitdragen en klanten die die support nodig hebben, die support gaan bieden om duurzaam te worden.
Jeroen: Laten we dat eens concreet maken. Er komt een groot bedrijf waarvan je weet dat het één van de grootste uitstoters ter wereld is, die de grootste bijdrage leveren aan klimaatverandering. Dan kunnen jullie ook zeggen, “We gaan dat niet verzekeren.” Of je kunt zeggen, “We willen bepaalde delen niet meer verzekeren, want we willen wel jullie windenergie doen, maar jullie boorplatform ergens in de zee.” Waar ligt de grens dan?
Jelmer: Ik denk dat die grens ligt bij de gedachtegang en het initiatief dat het bedrijf zelf neemt. Zonder fossiele brandstof staan auto’s stil. Dus om überhaupt een windturbine naar het windpark te brengen om hem daar op te gaan tuigen, dan heb je nog wel steeds fossiele brandstof nodig. En op het moment dat een klant laat zien dat hij bezig is om die initiatieven te nemen om een stukje beter met de wereld om te gaan, dan moet je dat supporten. Op het moment dat een klant niet weet waar hij kan verduurzamen, kun je die kennis en die initiatieven aanhalen om die klant te overtuigen van, “Als je nou leert om binnenkort jouw voertuig te maken, kun je nog steeds hetzelfde doen wat je altijd al gewend bent om te doen, namelijk dingen maken. Alleen, dat kan wel op een betere manier.” Ik denk dat er zo overal mogelijkheden en openingen zijn om jou als verzekeraar of de rol als verzekeraar daarin te nemen en te supporten.
Jeroen: Bedankt, Jelmer, helder antwoord. Sharon, als ik jou aankijk, hoor ik vooral toch engagement versus uitsluiten. Ik hoor vooral engagement, in gesprek blijven. Maar de vraag aan jou is: is het vooral die support rol dan die de verzekeraar speelt, of kan de verzekeraar ook echt wat meer sturend en meer leidend zijn?
Sharon: Ik geloof dat laatste ook wel. We willen partner in transitie zijn voor partijen die een plan hebben. Als je geen plan hebt en er zit geen horizon van, “Binnen vijf jaar gaan er serieuze stappen gezet worden”, dan kunnen we uiteindelijk ook geen partners in business meer zijn. Dus ik geloof er heel erg in niet morgen in de kou laten staan, maar wel dat pad van transitie samen bewandelen. Maar er moeten wel serieuze stappen worden gezet. Ik geloof ook wel dat we daarin nog meer kunnen sturen. Wat je ziet in de co-assurantiemarkt, in de grootzakelijke markt, is dat we dat in het verleden niet helemaal goed gedaan hebben. In je pitch haalde je dat ook aan, Jelmer. Zonnepanelen, deBaKo, massaal worden er zonnepanelen in Nederland gelegd en wij zijn niet thuis om ze uiteindelijk te verzekeren. Daar zaten allemaal technische en valide redenen achter, maar je krijgt wel de reputatie dat we de rem zijn op de verandering als sector. En dat is nu waarom dit ook zo spannend is, we hebben allerlei nieuwe technologieën te verzekeren en verzekeraars houden van data, zekerheid en modulering, en dat gaat niet. Dus heb dan het lef om daarvoor te stappen. Dan komt heel erg dat samen, want we zullen moeten leren – en dat gaat ook leergeld kosten – dus met hoe meer partijen je daarin stapt en allemaal een heel klein stukje van het risico draagt, betaal je ook allemaal een klein stukje leergeld uiteindelijk. Dus het is echt wel een cruciaal moment, wat mij betreft, dat die sector meer durft, meer naar voren stapt en niet het katje uit de boom kijkt. Want dan verliezen we kostbare tijd in die transitie. Dat vraagt om een ander type leiderschap en een heel groot stuk lef. Even wegkomend van die vaste zekerheden en die pricing models, die kloppen ook niet meer. We gaan allerlei nieuwe technologieën zien die ook schade voorkomen, hoe prijs je dat dan in?
Jeroen: Het lijkt me best een angstige situatie waarin jullie markt zich bevindt. Want aan de ene kant heb je te maken met steeds meer schades die moeilijk te voorspellen zijn rondom klimaatverandering, maar ook verlies van biodiversiteit. We kunnen alle voorbeelden wel aanhalen, maar het wordt steeds onzekerder. Dat is al heel eng vanuit risico-opzicht. Daarnaast, wat jij zegt, heb je ook nog allemaal innovatie waarvan je nog maar moet zien of het zich daadwerkelijk gaat laten uitbetalen. Dus je hebt eigenlijk twee keer een extra risico op je dak en tegelijkertijd wil je dat je daaruit komt en naar voren treedt. Dat is best wel eng.
Sharon: Ja, dat is het zeker. Dat is ook een grote mindset shift voor iedereen. Maar als er toch één sector uitgerust zou moeten zijn om met risico’s om te gaan, dan zijn wij het. Dus dat vergt heel veel nieuwe kennis opdoen, dus samenwerking met kennispartners, niet meer leunen op datgene wat je nu weet, maar je nu al actief verdiepen in wat er morgen mogelijk op je bureau komt, want ‘onbekend onbemind’ geldt ook hier, als je niet precies weet hoe het zit met waterstof of met batterijopslag, dan leg je hem misschien even aan de kant. Ingewikkeld risico. We moeten juist naar voren stappen, dus het gaat over je kennis heel actueel houden, het gaat over veel meer die samenwerking opzoeken. Is de energietransitie een concurrentie item? Daar moeten we het vaker met elkaar over hebben. We moeten ook veel meer kennis delen, dat we niet allemaal parallel het wiel gaan zitten uitvinden, want wat heb je eraan als HDI uiteindelijk ja zegt, maar verder niemand op die polis intekent? Dan is het risico alsnog onverzekerbaar. Dus het is ook een hele andere vorm van samenwerking met je concullega’s en dus ook externe kennis die je daarin betrekt. Het is totaal buiten de comfortzone, maar het zou toch wel een gebied moeten zijn waar wij ons heel makkelijk in kunnen begeven.
Jeroen: Kunnen jullie dat eigenlijk zonder overheidsgaranties als het gaat om die hele grote projecten, hele grote innovatieve projecten, bijvoorbeeld in de energietransitie die net werd aangehaald?
Sharon: Heel vaak als je een dialoog voert met klanten of met concullega’s is het, “Ja, maar de overheid.” Ik denk niet dat we daarop kunnen wachten. Dus overheidsgaranties, wat ik zie als grootste taak voor de overheid in het hele transitiestuk waarvan wij ook wel zien dat bedrijven daar tegenaan lopen, is die enorme kluwen aan wetgeving en regels waardoor heel veel mooie projecten met goede intenties totaal niet tot wasdom kunnen komen, omdat je vastloopt in omgevingswetten of wat dan ook. Het is bijna niet te realiseren. Daar worstelt de Nederlandse industrie enorm mee. Dat zijn onze klanten. Dat mogen we van de overheid vragen. Maar er moet voldoende kapitaal beschikbaar zijn om gewoon zonder overheidsgaranties ook wel spannende dingen te gaan doen met elkaar.
Jeroen: De klanten, want jij spreekt ook klanten, neem ik aan?
Sharon: Ja.
Jeroen: Beginnen die er zelf over?
Sharon: Zeker, ja.
Jeroen: Wat voor soort vragen zijn dat dan?
Sharon: Het zijn vragen om ook van elkaar te leren. Wij hosten nu wat ronde tafels met concullega’s en met klanten, puur over de inhoud, “Waar loop je tegenaan?” Dan zie je gewoon dat een groot bedrijf in fossiel heel erg kan leren van recycling, van een bedrijf wat heel erg ver is in groene transitie. Maar waar ontmoet het elkaar? We denken, “Die kennen elkaar toch allemaal, die risk & insurance managers.” Natuurlijk, maar het is zo de waan van alledag, dus die echte diepe uitwisseling, eens even rustig gaan zitten met elkaar en doorspreken wat de uitdagingen waren en hoe mensen die overkomen hebben, dat is gewoon echt belangrijk. Dus die dialoog meer en meer, ook onderlinge uitwisseling van kennis, dat staat centraal.
Jeroen: Daar is de overheid natuurlijk ook heel erg aan zet, als je allerlei data niet mag delen vanuit bijvoorbeeld GDPR, dan is het natuurlijk wel weer lastig. Ik snap ook wel dat het een glijdende schaal is, want je wil misschien wel data delen op dit gebied omdat het de mensheid gaat redden, maar aan de andere kant wil je ook graag dat jullie markt niet megagroot is qua spelers wat concurrentie blijft, lijkt mij.
Sharon: Ja, dat spanningsveld.
Jeroen: Jelmer, wat hoop je nog dat er in de markt gaat gebeuren op duurzaamheidsgebied in deze sector?
Jelmer: Ik hoop oprecht dat we samen de oplossing gaan zoeken. Als ik het zo beluister, ben ik het eens dat we op een gegeven moment – zeker op dit thema – veel minder concurrentie moeten gaan opzoeken, maar veel meer moeten zorgen dat er een oplossing voor de klant komt. Het verzekeren van de waterstoffabriek, daar heeft heel Nederland wat aan. Ik denk dat Nederland er niets aan heeft op het moment dat wij elkaar de tent gaan concurreren als het aankomt op prijs, competitie en andere zaken waardoor die waterstoffabriek eenmaal niet verzekerd kan worden. Daar stevenen we wel op af. Als ik niet weet wat ik verzeker, maar dat ook morgen niet in huis haal of een jaar later en een concullega wel, dan zou je bijna zeggen, “Dan moet die informatie gedeeld worden.” Ik hoop dat daar een stuk transparantie komt om te zeggen, “We gaan er samen de schouders onder zetten”, in plaats van “We gaan op een eenvoudige kapitalistische manier concurreren met elkaar.”
Jeroen: Zonder namen te noemen, zie je al klanten die duurzaamheid net iets belangrijker vinden dan prijs?
Jelmer: Zeker.
Jeroen: Jij zit met de CFO, die vindt de prijs toch ook heel belangrijk?
Jelmer: Absoluut, je hebt ondernemingen en ik denk dat het mooi om te vergelijken is dat je olietanker ondernemingen hebt en speedboten. Men weet dat een speedboot veel duurder is per oppervlakte dan een olietanker en dat je daarin zegt, “Er zijn dus klanten met een kleinere omvang die heel goed begrijpen dat duurzaamheid en vooral een duurzamere relatie daarin veel belangrijker is dan die prijs.” Alleen, op het moment dat jij een product levert waar een klant maximaal dertig cent voor kan betalen en nu opeens 45 cent voor moet gaan betalen, geeft dat een enorme druk om jou uiteindelijk mee te gaan krijgen in die hele duurzaamheidskwestie. Dan is prijs toch weer iets belangrijker.
Jeroen: Harde return, maar volgend jaar is er weer een VNAB Young Talent Award. Als ik dit zo beluister, volgens mij mag Jelmer dan niet meer meedoen, denk ik?
Sharon: Nee, het mag maar één keer.
Jeroen: Helaas, dat is erg jammer. Anders zou je misschien weer kans maken. Maar hij komt er dus weer?
Sharon: Ja, zeker.
Jeroen: Wat moet nou diegene doen? Stel dat ik in jullie sector zou werken, wat zou Jeroen Broekema moeten doen om het te winnen? Geef mij een paar tips, alsjeblieft.
Sharon: Het begint met iemand in je omgeving die je wil nomineren, want je mag niet jezelf nomineren. Dat kan natuurlijk wel, wat influisteren links en rechts, maar het gaat om die mentoren en mensen die zien wat jij doet elke dag. Het mooiste is natuurlijk als dat gewoon een spontane inzending is, zodat je er zelf ook verrast door bent. Dan is het toch het vinden van een thema dat dicht bij je hart ligt. Dan komen we weer terug op het onderwerp authenticiteit. Dat je er echt kan staan vanuit iets wat je vanuit je tenen kan vertellen, dat is zoals Jelmer dat gedaan heeft. Dan is het kat in bakkie, zou ik zeggen.
Jeroen: Laatste uitsmijters vanuit jullie kant. Ik geef altijd nog even die kans, als je nog iets hebt waarvan je zegt, “Dat had ik nou echt graag willen delen”, dan is dit het moment.
Jelmer: Kom werken, en kom een keer kijken bij de verzekeringssector. Ik denk oprecht van het publiek dat jij nog hebt dat ons niet kent dat dat geweldig zou zijn om die uiteindelijk ook weer bij ons aan tafel te krijgen, want het is een geweldige sector. En verzekeringen zijn absoluut niet saai.
Sharon: Nee! [lacht] Vanuit mijn kant een oproep, we willen dus heel graag in gesprek, ook bijvoorbeeld met de bancaire sector, over “Hoe kunnen we nog meer cocreëren samen?” Uiteindelijk is ‘insurable means bankable’, we hebben elkaar allemaal nodig om die mooie transitieprojecten van de grond te krijgen. Dus als iemand dit hoort en denkt, “Ik zou weleens met zo’n grootzakelijke verzekeraar willen sparren daarover”, dan maken we daar heel graag tijd voor.
Jeroen: Leuk, mooie uitsmijters! Ik heb met heel veel enthousiasme naar jullie geluisterd in dit gesprek. Leuk dat ik ook alles mocht vragen. Ik wijs er nu naar, ik heb voor jullie zo meteen een klein bedankje voor alle tijd die je hierin hebt gestoken. Jelmer, nogmaals gefeliciteerd met deze mooie prijs. Jelmer Murrer, Underwriter Property bij HDI Global en de Managing Director van dezelfde organisatie, Sharon van Herel, heel veel dank voor jullie tijd. Ik hoop jullie nogmaals te spreken!
Sharon: Dankjewel!
Jelmer: Dankjewel!
Dit was Leaders in Finance, we hopen dat je deze aflevering met veel plezier hebt beluisterd. We stellen je feedback erg op prijs. Wat houdt je bezig en over wie wil je meer horen? Laat het weten via een Apple of Google review. Dat kan ook via de social media kanalen of direct via een email. We kunnen het enorm waarderen als je dat doet. Tot slot danken we onze partners voor hun steun, dat zijn Kayak, EY, Odgers Berndtson executive search en Roland Berger. Bedankt voor het luisteren!